Na 2 1/2 jaar proberen zwanger te worden van ons tweede kindje ben ik in maart 2020 doormiddel van IUI zwanger geraakt. Gelukkig is alles goed verlopen en ben ik op 5 december 2020 bevallen van een prachtige dochter. Uiteraard zijn wij ontzettend dankbaar en dolgelukkig dat dit is gelukt. Alleen heb ik het idee dat ik een beetje depressief begin te worden....kennen meer mensen dit gevoel? Zelf heb ik het idee dat het door de omstandigheden komt de tijd van het jaar etc.. Maar toch wou ik het bespreekbaar maken en vroeg ik mij af als meer mensen zich herkennen in mijn verhaal die momenteel in het zelfde schuitje zitten?
Vanaf maart begon natuurlijk de hele coronasituatie en heeft daardoor mijn hele zwangerschap al in het teken gestaan van de corona situatie. Je leeft toch heletijd een beetje in een isolement voor mijn gevoel, ik zie wel mensen maar dit is wel minimaal. Verder zit ik toch de gehele dagen eigenlijk thuis met mijn twee dochters (oudste word in mei 4 jaar en de jongste is nu 6 weken). Ik merk dat ik weinig zin heb aan dingen, ben eigenlijk de hele dag bezig met de kinderen (oudste vermaken, om de 3 uur flesje/troosten etc!) en daar bestaat het momenteel eigenlijk uit. Echt iets voor mezelf doen is er momenteel niet bij, en als ik dit typ dan voel ik me eigenlijk naar dat ik dit zeg want dan denk ik bij mezelf; Jeetje doe is normaal en klaag niet zo! er liggen mensen in het ziekenhuis dood te gaan en jij loopt hierover te zeuren. Maar toch voel ik het enigszins zo. Al neemt mijn moeder of schoonmoeder soms de oudste een keer mee om lekker te spelen met mijn neefje/nichtje etc, waardoor ik de middag alleen ben met de jongste. Maar alles is dicht, en op geven moment ben je met dat knutselen etc ook wel een keer klaar! Elke dag is het weer hetzelfde.... wat zal ik nu is gaan doen? Het perspectief is weg voor mijn gevoel. Echt fanatiek sporten kan ik ook nog niet, aangezien ik het nog rustig moet opbouwen na mijn zwangerschap (nu net 6 weken geleden). Daarnaast nog 25 kg te zwaar, waardoor ik ook niet lekker in me vel zit en ik werkelijk bijna niks pas uit mijn hele kledingkast. (door de hormoonbehandelingen 11 kg aangekomen, en daarna 16 kg van de zwangerschap maar waarna er werkelijk niks is afgegaan na de bevalling). Ik merk dat ik het momenteel gewoon even lastig/moeilijk heb. En aangezien ik nog 6 weken thuis zit en de corona situatie nog niet veranderd, denk ik nu wat moet ik nu..? Jullie nog ideeën of tips voor mij om mezelf te herpakken? Meer mensen die dit voelen?
Bedankt voor jullie lieve reacties!! Fijn om te weten dat ik niet de enigste ben die soms deze gevoelens heeft. Vandaag gesproken met mijn partner en moeder en dat was fijn. En gelukkig heb ik ook veel lieve vrienden en vriendinnen om me heen, dus in dat opzicht gebeig mensen om mee te praten. We houden moed en het is helaas even zoals het is, straks de avondklok er nog bij😅 de corona houd ons nog wel even in zijn greep helaas. Ik ga maar structuur weer in de dag aanbrengen, want dat werkt voor mij het beste, mijn wandeling elke dag blijf ik erin houden en daarnaast probeer ik gewoon bezig te blijven. En op die manier hoop ik mezelf weer wat beter te gaan voelen. Ook voor jullie: hou je taai!!
Geen tips, herkenbaar. Ik zit ook thuis met een zoon van 2 en een van 7 weken. De muren komen enorm op me af. Zit nu in de wachtkamer bij de tandarts, m'n uitje van de week 😅 Ik probeer wel echt iedere dag te gaan wandelen met de kids, ook al is het weer wat minder, maar dan ben ik er in iig even uit geweest... Ik heb extra lang verlof, maar hoop toch dat dit niet tot einde zo blijft...
Ik begrijp je ook. Ook ik kan als ik niet oppas, wel bijna depri worden van de situatie. Vergeet daarnaast niet dat je lijf nog vol hormonen zit.
Onze eerste is ook in dec geboren en ik vond dat ook zo’n nare kraamtijd. Het liep ook niet van een leien dakje, maar de periode van het jaar speelde ook erg mee. Je zit zo aan huis gekluisterd en nu nog meer dan anders. Ik ben toen achteraf ook een soort van depressief geweest (geen diagnose gesteld).
Praat er over met anderen. Als eerste met je man. Heb je vriendinnen waar je af en toe mee kan kletsen en koffie drinken?
Alleen jij kan weten hoe je je voelt. Maak het bespreekbaar met de mensen die dicht om je heen staan. Bij mij komt het niet over als geklaag.
Het is een heel rare tijd en om dat met zwangerschapsverlof te zitten is gewoon veel minder leuk dan voorheen. Jij weet hoe het kan zijn in een normale situatie.
Ik was een paar dagen terug uitgerekend van mijn derde kindje en heb het soms ook moeilijk met de situatie. Vooral door het slechte uitrusten tijdens het thuisscholen. Dit had ik mijzelf zo anders voorgesteld. Uiteraard krijg je niet altijd alles zoals je het zelf wil, maar het is herkenbaar. Heel veel ‘normale’ dingen kunnen nu niet. Zelf mis ik het lunchen met vriendinnen, rust (kids naar school/opvang) en de baby moet ook nog eventjes geboren worden. Ook woont mijn stiefdochter van 20 bij ons die geen kant op kan/mag. Iedereen lekker op elkaars lip, behalve mijn man die moet werken.
Probeer per dag te leven. De ene dag zal beter gaan dan de andere. Het weer zit nu ook niet mee. Anders kon je nog fijn wandelen en picknicken ofzo bij een speeltuintje. Als de lente komt hoop ik dat je je beter voelt. Sterkte en hopelijk geniet je ook van sommige momenten. Deze tijd krijg je helaas niet meer terug.
Ps. Met kleine kinderen draait het echt de hele dag om eten. Je bent hun feeder hahaha.
Tips: bestel wat leuke kleding die je wél past. Daar ga je je sowieso fijner in voelen. En reserveer tijd om zo nu en dan even te gaan wandelen- het liefst met een vriendin... Je isolement een beetje doorbreken, kan ook op een creatieve en gezonde manier. Het komt goed! En bedenk dat jouw lijf nog vol zwangerschapshormonen zit... Dat maakt je sneller somber...
Praat met je man en zoek naar manieren om het samen gezellig te hebben: een leuke film kijken, van fijne muziek genieten, iets lekkers bakken/kopen, met zijn vieren naar buiten, spelletje doen... Probeer er samen iets van te maken ipv de tijd uit te zitten
Goede tip. Als het financieel haalbaar is. Een paar goed zittende kleding stukken kopen. Mocht je later genoeg afgevallen zijn, dan kun je het vaak doorverkopen via marktplaats.
Ik kan je heel goed begrijpen ik heb nu ook zwangerschap verlof ik zij ook tegen man zou toch graag wat leuks kinderen willen doen. Normaal gingen we heerlijk zwemmen naar ballenbak etc nu kan dat gewoon niet, nou zondag zaten heledag binnen maar knutselen vinden wel leuk maar alles is maar ff je ben continu aan opruimen en weer wat opnieuw verzinnen vind leeftijd 4 jaar wel pittig van 2 kan zich beter vermaken. Ik ben heel blij kinderen 3x in week naar noodopvang mogen dat ook even rust heb🤣
Ik snap het wel hoor. Ik heb door omstandigheden 5,5 jaar thuis gezeten waarvan bijna een jaar met onze dochter. Ik ben heel blij dat ik nu weer aan het werk kan. Ik hou zielsveel van onze dochter, maar ik zou niet kunnen aarden als thuisblijfmoeder. Dat was eerlijk gezegd wel altijd een soort droom. Voor nu geen tips. Blijf praten en trek evt bij de huisarts aan de bel om te kletsen.
Heel herkenbaar. En dan ben ik niet eens met zwangerschapsverlof. Elke dag hetzelfde. Ben dolblij dat ik werk en mijn kinderen naar de noodopvang mogen. Hoogtepuntjes van de week.
Hulp zoeken zodat iemand met jou kan kijken naar de mogelijkheden. Ik herken het wel, maar ik heb het vrijwel altijd in de wintermaanden sinds mijn postnatale depressie. Ik heb een lichttherapie lamp wat mij helpt de ergste dagen door. En qua mogelijkheden is het gewoon inzettend mager. Daarom is het fijn dat iemand met jou meedenkt en jouw psychische toestand blijft monitoren, want vergeet niet, je bent ook nog aan het ontzwangeren , dus bent wel kwetsbaar.
Ik herken het wel, maar dat staat los van Corona. Je moet mij nooit te lang binnen zetten. Mijn kleine is nu bijna 6 maanden en zit sinds maart thuis. Wat een geluk dat ik sinds 2 weken weer 2 dagen werk. Ik krijg er energie van en kijk er als ik thuis ben naar uit. Mij helpt het om een dagritme te hebben. Tot de lunch. Tot het avond eten. Na het eten. Zo verdeel ik de dag in delen en lijkt het minder lang.
Hulp zoeken zodat iemand met jou kan kijken naar de mogelijkheden. Ik herken het wel, maar ik heb het vrijwel altijd in de wintermaanden sinds mijn postnatale depressie. Ik heb een lichttherapie lamp wat mij helpt de ergste dagen door. En qua mogelijkheden is het gewoon inzettend mager. Daarom is het fijn dat iemand met jou meedenkt en jouw psychische toestand blijft monitoren, want vergeet niet, je bent ook nog aan het ontzwangeren , dus bent wel kwetsbaar.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (12) Verversen