Hoi allemaal, Ik voel me zo verschrikkelijk op dit moment en wil even mijn verhaal kwijt. Ik heb een dochtertje van 4 en ben op dit moment zwanger van mijn tweede kindje. Tussen mijn vriend en mij gaat het niet zo lekker de afgelopen tijd en net toen we besloten hadden een 2e zwangerschap uit te stellen bleek ik zwanger. We hebben uitgebreid gepraat en besloten er voor te gaan en aan onze relatie te werken.... En toen werd ik 6 weken zwanger en begon bij mij de misselijkheid. Met 7 weken werd het erger en erger en mijn vriend begon steeds meer afstand te nemen. Toen gingen ook de scholen dicht en zat ik ineens 7 dagen thuis met ons dochtertje. Werken lukte niet meer goed, maar had ook geen opvang meer. Het spugen nam extreme vormen aan en met 9 weken ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Mijn moeder heeft die dag vrij moeten nemen om mij te brengen want mij vriend had het te "druk". Dit was zijn vrije dag. Mijn moeder heeft deze dagen op mijn dochtertje gepast. Na 4 dagen mocht ik naar huis maar vanaf het moment dat ik thuis kwam stond ik er weer helemaal alleen voor. Ik voel me zo gefrustreerd en alleen. Ik kan bijna geen boodschappen doen en boodschappen laten bezorgen lukt ook niet meer sinds het corona. Ik ben de afgelopen weken 10 kilo afgevallen en spuug echt de hele dag door. Ik voel me zo schuldig tegenover mijn dochtertje, ze zit plotseling de hele week thuis, een moeder die doodziek is en papa is constant weg. Ik wil zo niet verder met de relatie en wil op deze manier niet bij elkaar blijven. Ik voel me zo onbegrepen en begrijp er niks van, voor deze zwangerschap zat het al niet meer helemaal goed tussen ons maar ik stond er echt niet alleen voor. Het lijkt wel alsof die wegvlucht en het niet aan kan ,maar ik vind dit dus echt veel te ver gaan. Koken, schoonmaken, boodschappen doen, voor onze dochter zorgen. Ik doe het letterlijk allemaal alleen terwijl het me gewoon echt niet lukt. Alles is hierdoor een grote chaos,koken is echt een hel en spuug dan bijna constant. Ik kook voor meerdere dagen voor mijn dochter en vries dit in. Als dit echt niet lukt zorg ik dat ik een kant en klaarmaaltijd in huis heb en soms een pizza. Ik doe echt mijn best maar ik merk dat ik aan alle kanten te kort schiet. Ik ben er helemaal klaar mee en ben gister zo boos geworden maar het dringt gewoon niet door lijkt het. Gezegd dat ik uit elkaar wil, hij laat niet alleen mij barsten, maar vooral onze dochter. Hij heeft aangegeven absoluut niet uit elkaar te willen en werd woedend, hoe kon ik hem verwijten dat hij niks deed want ik doe zelf ook zo goed als niks zegt hij. Ik was zo boos en ben zonder wat te zeggen weggelopen. Ik snap er niks van en besef het ook bijna niet, kan dit er echt niet bij hebben nu. Ik voel me lichamelijk en pschygisch echt gesloopt door het constante misselijk zijn en spugen en dan dit erbij. Ik heb gister zofran gekregen en ik had al mijn hoop hierop gevestigd maar helaas werkt ook dit niet voldoende. Ik voel me zo alleen en onbegrepen en moest gewoon even mijn verhaal kwijt,en daarnaast schaam ik me dood voor zijn gedrag. Ik zie het even niet meer helder allemaal en weet niet goed meer hoe nu verder en wat te doen.
Heftig verhaal. HG is verschrikkelijk, ik heb t ook gehad. Niet te doen en vooral niet met een kind. Weet dat je ondanks de corona crisis wel recht hebt op opvang als t voor het kind beter is. En dat is in deze want je kan momenteel de zorg niet aan. Ik zou vandaag gelijk bellen zodat je kind in ieder geval voldoende aandacht krijgt. Zofran werkte bij mij na drie keer, dus hopelijk gaat t bij jou ook nog werken. Voor je partner heb ik geen advies, luister vooral naar je gevoel.
Ik heb het vanochtend weer ingenomen dus hoop echt dat het alsnog gaat werken! Bedankt voor je het meedenken maar opvang nu gaat helaas echt niet, krijg te horen dat partner verlofdagen op zal moeten nemen of anders eventueel familie bij zal moeten springen. Mijn moeder kan af en toe is bijspringen en daar ben ik heel blij mee maar dit is helaas ook niet meer dan enkele uurtjes per week. Ik zit nu te overwegen om een oppas te zoeken, maar het lijkt me ook lastig om iemand te vinden die dochter in eigen huis kan opvangen in deze corona crisis. Bij mij thuis vind ik verder geen probleem maar vriend is ook regelmatig gewoon thuis, ik dus ook en we wonen (heel) erg klein en dan ook nog is corona erbij. Dat lijkt me ook een vreemde situatie eerlijk gezegd.
Wauw.. heftig verhaal. K kan je helaas niet vertellen wat te doen. Voor de misselijkheid zou ik bij de huisarts vragen naar primperan in combinatie met emesafene.. hielp bij mij perfect! Ik had namelijk het zelfde probleem. Kotste de hele dag door.. viel kilos af.
Emesafene gebruik ik inderdaad, in combinatie met omaprezol. Primperan mag ik helaas niet i.v.m epilepsie. Wel domperidon gehad maar was ook geen succes. Vanochtend de zofran maar weer ingenomen en hopen dat het alsnog iets gaat doen vandaag!
Eerst en vooral gefeliciteerd ❤ Ik heb zelf met mijn eerste zwangerschap HG gehad en ik krijg rillingen als ik dit lees en eraan terug denk...
Ik heb fantastische steun gehad aan mijn partner op dat vlak, dus kan je niet echt raad geven over wat je moet doen met je relatie. Maar we hadden wel op andere vlakken heel veel problemen. En als raad kan ik je geven om hulp te vragen. Iemand die elke dag enkele uren met je dochter kan spelen en eten kan maken.
Neem deze verantwoordelijkheid niet volledig op jou, want dat kan je momenteel niet aan. En laat niemand inspelen op je schuldgevoelens. Je kan hier niks aan doen en je doet je uiterste best!
Dat geestelijk afstand nemen vind ik dus ontzettend moeilijk op dit moment. Als hij niet thuis is gaat het wel maar als hij tot 12 uur uitslaapt terwijl ik urenlang achter elkaar boven een emmer zit en ondertussen er voor onze dochter probeer te zijn. Of als hij belooft dat ik even kan gaan liggen maar eerst "even snel" naar de winkel gaat en vervolgens zijn telefoon uitzet. Jij iniedergeval ook veel sterkte MamaYvette.
Ik zal morgen ook is op YouTube gaan kijken. Ik ben er op dit moment niet uit of ik deze relatie nog wel wil redden maar probeer daar voorlopig maar even niet over na te denken. Ga nu eerst maar is slapen en morgen weer een nieuwe dag.
Wat vervelend allemaal. Ik heb nog geen kinderen maar ik heb relatie problemen gehad. En dit is wat mij geholpen heeft. Zoek even op YouTube over de samenvatting van het boek the empowered wife van Laura Doyle. Deze samenvatting heeft mij geholpen en heeft mijn relatie gered. Nu gaat het beter tussen ons. Trouwens gefeliciteerd nog met je zwangerschap. Ik hoop dat je daarvan nog kan genieten. En ik hoop dat jullie relatie hersteld wordt. Succes.
Lieve mommy, Allereerst: wat vreselijk k.u.t is dit voor je! Het zijn ook wel echt een paar grote dingen bij elkaar: relatie, ziek, zwanger, hormoonbom corona & corona isolatie. Je kunt in deze tijd niet echt bijtanken (ik heb t zwaar op een andere manier) door leuke en positieve dingen te doen. Daar weegt alles zwaarder. Maar je moet nu simpelweg overleven. Er is even geen olek voor leuke dingen, of boosheid etc. Wat jij moet doen is voor jezelf blijven zorgen, en voor je dochtertje. Wat hij doet of niet doet.... ach dat doet r ff niet toe nu. Dat komt later.
Blijf goed eten, probeer te fantaseren over later (na coronatijd of denk aan je babytje). Probeer te slaoen en neem ff geestelijk tijdelijk afstand van je kerel. Trek je schouders op.
Ik huil ook erg veel en probeer sterk te zijn. Ik denk aan die mensen die nu vechten voor hun leven. En ik... ik kom er wel denk ik dan. Zet je relatie ff op pauze en dan zie je wel of jullie samen verder gaan. Gunnjezelf die rust❤️💪🏼. Heel veel sterkte en ik geloof dat je dit kan
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (8) Verversen