Waar ik als puber heel hard riep waarschijnlijk nooit een kinderwens te krijgen, was deze er ineens wel toen ik mijn huidige partner leerde kennen. Ik vond het een prachtig idee, een stel versies van ons samen.
Drie jaar geleden rond deze tijd schreef ik wensen uit welke inmiddels dubbel en dwars zijn uitgekomen. Letterlijk. Twee kindjes in iets meer dan een jaar rijker ♥️
Ik voel me gezegend met twee kindjes die in mijn ogen, zoals iedereen dat van die van hen vindt, veruit de allerliefste zijn. In elk opzicht. Zo lief dat ik me ineens misschien niet compleet voel. Twee vlotte zwangerschappen, vlotte bevallingen en echt wolken van kindjes. Eten, slapen en ontwikkelen zich vanaf dag één geweldig goed. Zo goed dat ik het moederschap tot noch toe een peulenschil vind. Echt. Ik durf te zeggen: twee vingers in de neus.
En we zijn er nog lang niet. Dat weet ik. Het is nog een lange run tot de 18. En ook daarna zullen ze ons (hopelijk) nog vaak nodig hebben. Maar toch… toch is er in mijn hart ruimte voor een derde. Maar waarom? Wil ik echt voor die kers op die taart gaan? Wat als er geen ruimte in ons huis is? Of in onze portemonnee? Wat als mijn gevoel komt van het feit dat onze taart weinig roze kleurt? En wat als hij dat nooit zal gaan doen? Blijft mijn gevoel van compleet zijn dan ook uitgesloten? Maakt dat mij een slechte moeder, dat ik verlang naar wat roze tussen al mijn blauw?
Moet ik mijn zegeningen voor lief nemen en deze niet op de proef stellen? Of is het leven te kort om jezelf je geluk te ontnemen?
Mensenlief… misschien zijn het de hormonen. De tijd zal het leren. In mijn hart is in ieder geval plek genoeg, liefde genoeg, verlangen genoeg. Dat staat vast ♥️
Lastige kwestie vind ik altijd. Ik voelde me na baby1 echt niet compleet. Nu met baby 2, van 10 weken, erbij voel ik me echt compleet. In m'n hart is er altijd ruimte voor een 3e. Maar op dit moment stroomt ie over van liefde en voel ik me meer dan gelukkig met deze 2
Ik vind: heb je ruimte in je hart en ruimte in je portemonnee en een stabiele omgeving? Ga er dan voor. Al de rest is praktisch en kan geregeld worden. Vraag jezelf ook eerst af, stel dat nr 3 een jongen wordt, zal je daarmee kunnen leven? Je mag absoluut even teleurgesteld zijn. Maar het geslacht mag niet de enige reden of drijfveer zijn voor nog een kindje
Voor mij klinkt het alsof jouw kinderwens nog niet klaar is en een 3e kindje een zegen voor je zou zijn. Ongeacht jongen/meisje..
Hier eerst een tweeling gekregen en ik voelde erg sterk dat er de wens was voor nog een kindje en om alles nogmaals mee te mogen maken. Met een tweeling heb je natuurlijk alles dubbel, maar maak je alle fases wel maar 1 keer mee🤷🏼♀️
Mijn man wilde vroeger ook 3 of zelfs 4 kindjes, maar de 1e 2 jaar van de tweeling viel hem zo zwaar dat hij heel erg twijfelde of hij er nog een 3e bij kon hebben. We hebben de wens toen nog een half jaar uitgesteld en toen was hij er toch wel aan toe. Daarna duurde het nog 5 maanden voor er een doorgaande zwangerschap was.
Uiteindelijk zijn de tweelingmeiden nu precies 3½ jaar oud en ben ik 40 weken zwanger van de 3e. En achteraf ben ik heel blij dat we wat langer gewacht hebben. Dit omdat de tweeling nu goed zindelijk is, ze een stuk beter luisteren dan bijvoorbeeld een jaar geleden en ze ook langere stukken zelf kunnen lopen. Ze begrijpen veel meer en kunnen soms eventjes wachten, ze kunnen volledig zelfstandig de trap op/af en ook goed een tijdje zelfstandig spelen. Ook slapen ze vanaf 19.00 uur 's avonds tot de ochtend erna +/- 6.30/7.00 uur (vaak nog wel 1 x plassen 's nachts, maarja dat hoort erbij🤷🏼♀️).
Nu viel deze zwangerschap me wel erg zwaar, ik had gewoon 0 energie de hele zwangerschap dus mijn man heeft veel bijgesprongen in huishouden en ook waar mogelijk extra geholpen met de kinderen. En we weten deze keer allebei 100% zeker dat dit het laatste kindje is voor ons. Daardoor kan ik extra bewust genieten van alles, want het is de laatste keer. En ook afsluiten, als er na de tweeling geen kindje meer was gekomen had het voor mij niet af gevoeld omdat ik me er in hun babytijd enzo niet bewust van ben geweest dat ik het dan nooit meer zou meemaken.
Maargoed je geeft aan dat je man er open voor staat maar nog niet nu, dus neem die tijd gewoon even. Parkeer het even en bespreek het weer als je een aantal maanden verder bent. Ik vind niet dat omdat je je nu zo gezegend voelt, de wens er niet mag zijn naar nog een kindje. Natuurlijk mag dat, zeker als je het moederschap zo positief ervaart!
Ik heb drie kids. En bij nr 2 en 3 toen de baby een paar weken oud was gezegd nooit meer. Ik vind de babytijd zoo verschrikkelijk zwaar. Maar goed toch kwam er een 3e. Nu is de 3e al 4 jaar oud. Echt een nieuwe fase met alle kids op school en meer rust en steeds zelfstandigere kids. Super fijn. Maar tegelijk is mijn kinderen wens ook nog niet helemaal stil. Ik ben alleen en wil alleen niet nog een baby. Nu een baby is dus überhaupt geen optie. Maar af en toe denk ik er wel weer aan, nog een baby. In mijn hart ben ik nog niet klaar. Maar in mijn hoofd is het zo goed en komt er geen baby meer.
Hier 5 kids. Gepland. Na onze 4de wilden we na een tijdje toch nog heel graag een 5de. Tijdens die zwangerschap wisten we al 100% zeker dat het de laatste zou zijn... alles de laatste keer doen en meemaken. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken om lang te twijfelen en het dan niet te doen.... Ik gun iedereen het 'klaar' gevoel.... dat is namelijk heerlijk. Sommigen hier zeggen dat het bij hun nooit weg gaat... en dat ze daarom dan maar niet voor een 3de gaan. Ik denk juist dat het verlangen naar een 3de altijd zal blijven ... Ik denk juist dat als ze voor een 3de of een 4de gaan ze juist wél gaan voelen dat het klaar is. Vaak lees ik: bij twijfel niet doen.... Ik denk vaak: bij twijfel juist wél doen!
Jezelf compleet voelen hangt hopelijk niet af van hoe veel kinderen je hebt. Maar ik geloof dat je meer bedoelt: wanneer is mijn kinderwens vervuld?
En dan denk ik, als ik je verhaal zo lees, dat de wens voor een derde er nog is. De bezwaren die je aanvoert zouden net zo goed voor een eerste of tweede kindje gelden. Ik zou zeggen: ga er voor! Mits je partner er net zo in staat natuurlijk.
Mijn man wilde eerst geen derde. Ik heb er een jaar over gedaan om dat gevoel van incompleetheid te accepteren. Gewoon in mijzelf uiteraard. Toen mijn man een derde wilde, heb ik eerste twee miskramen gehad en nu dan toch een mooi meisje van 19 maanden. Ik kan zeggen dat ik mij echt compleet voel en geen vierde meer wil.
Jezelf compleet voelen is zo iets dieps en essentieels. Ik denk eigenlijk niet dat dat te maken heeft met hoeveel kinderen je hebt. Met 8 kinderen kun je nog steeds dat gevoel hebben van: er mist misschien nog wel iets. Het gevoel van : is dit het nou? Is dit alles? Ik geloof dat er niets in de wereld is wat dat gevoel helemaal weg kan nemen. Niets behalve Jezus. Wij mensen zijn sociale wezens en gemaakt om relaties te hebben met elkaar, je partner, kinderen, vrienden, collegas. Maar in the end zijn we ook gemaakt om een relatie te hebben met God. En dat kan doordat God zelf mens is geworden, wat we vieren met kerst. De afstand was te groot, dus kwam hij zelf. Van God in de hemel, naar een kwetsbare baby op aarde. En doordat ik hem mag kennen, weet ik dat ik compleet ben, ongeacht hoeveel kinderen er zullen komen.
Ik wilde ook graag een derde, dat was meer een gevoelskwestie dan rationeel. Nu is de derde er en ik kan echt zeggen dat ik een vierde niet meer aan zou kunnen. Weer een zwangerschap, bevalling… die eerste maanden. Het heeft hier toch wel behoorlijke impact gehad op mezelf fysiek en ook op m’n gezin. Ik denk dat het al pittig is met 3 met alle clubjes en sporten ook die straks gaan komen, en ik heb helaas niet super veel energie dus hier nu wel echt het gevoel van compleet zijn. Ik ben ook 36 dus de risico’s worden ook steeds groter. Als de zwangerschap me makkelijker af zou gaan dan kan ik me toch ook wel voorstellen dat ik er anders in zou staan 🫣
Ik herken je compleet voelen wel. Wij hadden 2 dochters en mijn man wilde geen 3e (2e was een huilbaby) dus dat voor zover dat kon naast me neer gelegd maar ik voelde dat complete gevoel niet waar iedereen het over had. Totdat mijn man aangaf toch wel een 3e te willen. En die is er gekomen zodra hij er was voelde ik het Day complete gevoel. En de wens voor nr 4 is er nooit geweest.
Voor mij zit er een verschil tussen me compleet voelen en soms fantaseren over "wat als...". Ik heb een dochter en zoon en we weten zo zeker dat we compleet zijn, dat mijn man inmiddels gesteriliseerd is. Toch kan ik soms ook fantaseren over "hoe zou het zijn als...". Ik heb zelf een goede band met mijn zus, mijn man met zijn broer, dus dan is er soms het beeld van "wat als we naast de broer/zus-band ook nog zus/zus, of broer/broer hadden". Ik kom zelf uit een wat groter gezin, dus weet ook hoe gezellig dat kan zijn. En soms zie ik voor me hoe leuk het zou zijn als mijn oudste bewust nog een zwangerschap mee zou maken, en de jongste grote broer zou worden. En ik vind het altijd een gek idee dat ik zeker weet dat als ik bijvoorbeeld per ongeluk zwanger zou zijn geweest van een derde, ik naast de shock ook op dat kind weer helemaal verliefd zou zijn. Toch weet ik ook 100% zeker dat het allemaal niet meer dan flarden dagdromen zijn, dat ik die na een 3e ook zou hebben, en dat ik er niks mee hoef of wil. Ik heb net zo goed dagdromen over de toekomst met zn viertjes en daar heb ik ook zo'n zin in! Voor mij bestaat het naast elkaar. Denk dat je het gewoon wat langer de tijd moet geven, dan merk je wel of het verlangen groeit of toch uitdooft.
Vroeger, had ik altijd een beeld. Als ik later mama mag worden zou ik graag drie jongens willen. Toen onze eerste dan ook een jongen was, was ik dolgelukkig. Ondertussen is ons gezin ook een prachtige dochter rijker en ben ik zo dankbaar dat ik ook een meisje heb mogen krijgen. En toen… toen riep iedereen je heb beide geslachten, meer smaken zijn er niet en je bent vast compleet. Zeker compleet gelukkig maar echt compleet? Mijn man wel, die is vooral heel praktisch (moet een grotere auto komen, weer verbouwen want de kledingkamer moet dan een slaapkamer worden maar ook met vakanties of in pretparken zit eentje vaak alleen etc) en ondanks dat ik hem in praktisch oogpunt zeker begrijp, weet ik ook dat de ruimte en liefde er is voor nog een derde. Het plaatje drie jongens was ik na de eerste al kwijt maar het plaatje van drie kindjes nog steeds niet.
Wij wilden graag een groot gezin,maar zwanger worden ging moeizaam. Dus geaccepteerd dat dit gezien de leeftijd niet meer zou gaan. Toen kregen we een dubbel cadeau, dus nu alsnog een 'groot' gezin 🥰
Ik denk niet dat ik mij ooit compleet ga voelen. Na 2 makkelijke zwangerschappen dacht ik: no3 kan er ook wel bij. Ik heb alles behalve genoten van die zwangerschap. Opeens wist ik wat zwangerschapkwaaltjes waren en moeheid met 2 peuters om je heen.... nooit zo blij geweest dat ik langs de 41 weken was en het echt niet lang meer kon duren. Dus een makkelijke zwangerschap is geen garantie 😁
Ik heb altijd gedacht een meisjesmoeder te zijn, maar naar 2 jongens bleek ik ook wel een jongensmoeder. Zijn gewoon echt je kindjes 🥰 maar nu de 3e een meisje is voelt dat toch wel als een mooi extraatje. Moet wel zeggen dat ik het verder best pittig vind 3 kleintjes, de nachten vallen mij veel zwaarder dan bij de eerste twee en beleef totaal geen lol aan de borstvoeding (maarja, het loopt bij mij zo ongeveer automatisch).
Of wij compleet zijn? NEE. Maar heel eerlijk denk ik dat ik dat naar no.4 ook nog niet vind en na no.8 ook niet. Lijkt mij vreselijk, nooit meer zwanger, nooit meer een baby. Stiekem begint het hier al te kriebelen voor een 4e (de 3e is pas net 3 maanden haha), maar ik weet dat ik er niemand gelukkig mee maak op dit moment als ik weer een tijd niet lekker in mn vel zit. Eerst mn leven op de rit krijgen met 3. Dat 'compleet' gevoel zal bij ons dus eerder rationeel beslist worden dan gevoelsmatig.
Vooraf had ik een wens voor 3 kinderen. Na de 1e en 2e wist ik zeker er komt er nog 1. De jongste is nu 4 maanden. We hebben 3 jongens en ze zijn echt fantastisch. Maar of het compleet voelt... Verstandelijk wel. En ergers ook wel dat ik denk het niet meer zwanger zijn is prima, hallelujah geen bevalling meer. Ik ben bewust alles aan het verkopen wat te klein is of niet meer nodig. Maar toch. Als ik de garantie had dat de 4e een meisje zou zijn, 99% zeker dat ik (mijn man is een ander verhaal denk ik haha) voor een 4e zou willen gaan. Maar helaas heb ik die garantie niet. Dit is ook iets wat ik nog nooit face to face tegen iemand gezegd heb en ook nooit zal doen, want dan word ik levend gevild denk ik..
Ik durf wat ik hier heb geschreven ook in mijn omgeving te delen. Gelukkig is die veiligheid er ♥️ alhoewel ik in mijn woorden misschien wat minder stellig ben dan jij, maar het passeert zeker de revue bij mij!
Maar tegelijkertijd was ik enorm trots toen een kennis zei: “nog een jongen?! Dat is goed voor de stamboom”. En hoewel ik daar niet perse waarde aan hecht, voelde dat toen wel heel stoer. Onze jongens gaan mogelijk (want die keuze wordt steeds ruimer gemaakt) onze gezamenlijke naam verder doorgeven ♥️ prachtig idee!
En ik had geen idee hoe erg ik een jongensmama was, tot ik er eentje werd. Jongentjes vind ik, blijkbaar, echt het einde ♥️
Met 1 voelde het compleet. Dan een onverwachte tweede. Wat een overrompeling, ik wou het zwanger zijn niet in eerste instantie, weer die tropenjaren... dolblij met haar, kan ze niet missen. En nu voelt het toch nog soms niet AF, maar ik weet dat het ook gewoon hormonen zijn en dromen. Bij ons is het beide keren niets van vinger-in-de-neus, een derde sloopt ons hahaha 🤣
Ik denk dat een mens altijd meer wil en zelfs kan. Maar is het nodig? Nodig als in nodig om te kunnen ademen in je leven, als in je geest rust bieden
Precies! Is het nodig, of moet ik mijn zegeningen tellen en daar voldaan mee zijn. Want echt, ik ben zo enorm dankbaar! Maar aan de andere kant, waarom niet? Het leven is immers een feestje maar je moet wel echt zelf die slingers ophangen ♥️
Op die manier zou niemand een derde mogen gezien alle zegeningen.
Als jullie t goed N kunnen en er genoeg liefde te geven valt én je hebt ruimte voor een jongetje (want dan is een meisje alleen maar leuke verrassing) dan zou ik er lekker voor gaan.
Hier vond ik 4 fantastisch, alleen ik verwacht dat ik dit niet kan bolwerken met alles ernaast e, d2 voelt compleet en dus kies ik voor liever 2 kinderen goed kunnen opvoeden ipv 4
Bij de oudste twee wist ik tijdens de zwangerschap al dat er daarna nog wel eentje bij kwam. Bij de derde voelde dat vamaf dag 1 totaal anders. Helemaal oké dat dat de laatste zwangerschap was, en na de bevalling was het heel duidelijk 'af'. Voor mij dan, mijn man wilde er nog een. Het lag dus op tafel, maar zo duidelijk als mijn wens er eerst was, zo duidelijk was ie er nu niet. Ik wilde geen zwangerschap meer, geen babytijd, geen groter gezin. Het voelde echt goed zoals het was. Dus voor mij was het heel duidelijk eigenlijk.
Mijn ervaring is dat zolang de wens er is, de praktische bezwaren zo van tafel geveegd zijn. Niks mis met een kamer delen of niet elk jaar op vakantie gaan of de duurste merkkleding krijgen. Maar je vraag of je wens voortkomt uit een verlangen naar roze of naar een derde, dat is iets waar je wel echt een antwoord op moet hebben. Het maakt je absoluut geen slechte moeder, het zegt ook niets over je liefde voor je jongens maar het is wel belangrijk om scherp te hebben.
Hoe staat je partner er in, is het überhaupt een optie?
Ik had verwacht dat ik het gevoel dat jij beschrijft tijdens mijn tweede zwangerschap zou hebben. Maar ik wist direct dat dit, als het aan mij ligt, niet de laatste keer zou zijn. Mijn man staat er ook zeker open voor. Alleen nu nog niet, wat ik zeker begrijp. En hij bedoelt dan vooral dat hij mij de ruimte wil geven eerst weer een beetje tot mezelf te komen. Want eerlijk is eerlijk, we geven stiekem heel veel van onszelf ♥️
Als je bang bent dat het je vooral gaat omdat je wat meer roze in je gezin wilt, is het een behoorlijke gok. Wat als het een jongen is? Wil je dan nog een poging wagen? Ik zou je afvragen wat je vooral mist, misschien kun je dat op een andere manier invullen. Misschien is het via Buurtgezin een optie om een dag per week (bijvoorbeeld) 1 of 2 meisjes op te vangen in jullie gezin? Of (deeltijd)-pleegzorg?
Precies! Het passeert gewoon soms mijn gedachte, wat als dat mijn drijfveer is. Terwijl ik echt tot over mijn oren op onze jongens ben. Echt tot het misselijk makend aan toe ♥️
Opvang of (crisis)pleegzorg zijn zeker opties die ik overweeg! Ik weet en voel dat ik zo veel liefde te geven heb. Of dit nou aan een kindje is dat in mijn buik heeft gegroeid of niet ♥️
Mijn gezin voelde na 2 nog niet compleet. Nu de 3e er is voelt dit wel zo. Ik bem heel blij met onze roze kers op de blauwe taart🍰 Hier is het goed zo.
Ik voelde herl duidelijk dat ons gezin voor mij nog niet compleet voelde. Toen nummer 3 er was, was het écht compleet en had ik geen enkel verlangen meer naar nog een kindje.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (35) Verversen