Onze kleine meid is bijna 9 maanden oud. Voor dat ze er was heb ik altijd geroepen dat ik 3 of 4 kinderen wil en redelijk snel op elkaar.
Nu zegt mijn gevoel al een maand dat ik weer heel graag zou willen proberen voor een tweede te gaan. Met vriend besproken en gezegd rond april of mei weer te proberen.
Ik zit alleen soms te veel in mijn hoofd en zie heel veel beren op de weg! Ik heb een zware bevalling gehad die uit liep op postnatale depressie. Ik gebruik nu medicatie en eind van deze maand kan ik in therapie. Ik vind 1 kind al best pittig ze slaapt en eet heel slecht. Ik vraag mij af hoe zwaar een tweede er bij is omdat je niet weet wat van karakter die krijgt:
Aan de anderen kant ben je als het lukt zowieso nog 9 maanden zwanger dus je hebt tijd om je er op voor te bereiden en mijn therapie af te ronden.
2 kinderen dicht op elkaar is altijd het idee gehad omdat je dan sneller uit de luiers bent.
9 maanden is heel kort. Je weet niet of dat voldoende tijd is om je therapie af te ronden. Dat je niet zomaar zeggen. Zorg eerst goed voor jezelf. Baby’s zijn hartstikke leuk, maar die leuke baby’s verdienen ook een leuke moeder.
Hier schelen ze 1 jaar en 10 maanden. En vind het echt heel goed te doen. Al heel snel m'n draai gevonden. Toen mijn eerste 13 maanden was, raakte ik weer zwanger.
Maar in jouw geval zou ik het absoluut niet doen. Denk eerst aan je eigen gezondheid en daarna pas aan meerdere kinderen. Denk dat heel belangrijk is dat je goed herstelt en alle hulp nodig die je nodig hebt. Het heeft geen haast. Je dochter is pas 9 maanden.
Normaal zou ik zeggen: echt fantastisch 2 kinderen dicht op elkaar, zie bijna alleen maar voordelen! Snap echt niet dat mensen er 3 jaar of meer tussen willen hebben! Hier schelen ze 23 maanden en ik vind het heerlijk, maar mijn kids zijn ook heel makkelijk en relaxed. Blije en tevreden baby’s die vrijwel nooit huilen en goed slapen. Je kan het ook anders treffen, b dat lijkt me niet handig als je al in een depressie zit.
Dus in jouw geval… ik zou echt eerst therapie afwachten! Ik probeerde toen m’n oudste 7 maanden was weer zwanger te worden maar uiteindelijk was het raak toen hij 14 maanden was. Ik zou jezelf nog even wat tijd gunnen, in ieder geval tot je kindje 1 is. Het is wel harder werken natuurlijk en mijn lieve makkelijke baby werd een draak en nachtbraker toen hij dreumes werd. Ben daarom wel blij dat zwanger worden nog even duurde, want we hebben in de dreumesfase veel gebroken nachten gehad en dat was pittig met de zwangerschap en misselijkheid!
Ik zou eerst kijken hoe de therapie gaat. Niemand rekent je af als je er voor jezelf iets meer tijd tussen laat. Waarom 3 of 4 kinderen in korte tijd als je de eerste pittig vind. Ik begrijp een wens voor een 2e kind en evt meer kinderen, maar als je lichaam en geest zeggen dat het even genoeg is kun je ook iets meer tijd er tussen laten. Mijn kids zit 3 jaar tussen en kunnen het goed vinden met elkaar. Lekker dicht op elkaar betekent niet per definitie snel uit de luiers. De oudste besloot namelijk pas te stoppen met luiers toen de jongste er ook klaar voor was. doe wat je hart je ingeeft.
Niet doen. Wij dachten dat ook. Ons eerste en wellicht nog lang enige kind is een huilbaby met koemelkeiwitallergie en reflux. De eerste 18w van haar leven alleen maar gekrijst. Je kan het zomaar voorhebben dat je 2de zo is, en zls je dan nog maar net half herstellende bent van je pnd.. antidepressiva tijdens de zwangerschap is ook niet echt optimaal, dusja.. eerst zitgen voor jezelf en niet proberen te voldoen aan een ingemaakt ideaalbeeld
Ik vind dicht op elkaar heerlijk en heb nooit het gevoel gehad dat ik onvoldoende aandacht voor ze had of iets dergelijks. Maar ook al was het snel, wel altijd pas voor gegaan als het direct welkom was ook. Je kunt niet vooruit kijken, dus hopen dat het over negen maanden beter of makkelijker gaat, is best een risico.
Ik heb na m'n zoontje ook een zware postnatale depressie gehad. Hij is 3 geworden in december en hebben er afgelopen december voor gekozen om 't te gaan proberen, wat 31/1 resulteerde in een positieve test 🤗
Ik heb bij mijn eerste postnatale depressie gehad. Het was een huilbaby en tot haar tweede jaar heeft ze op 1 hand te tellen een volledige nacht doorgeslapen. Mijn man wilde na 6 maanden een tweede. Ik echt niet. Toen ze 16 maanden was ben ik gepland zwanger geworden met alsnog angst dit een tweede keer mee te maken. Hij was echt een droombaby. Sliep na 6 weken volledig door nooit extreem gehuild heel makkelijk. Geen postnatale depressie🥰 volg je gevoel
Ik denk dat het belangrijk is om eerst zelf goed te herstellen. Want of je kan herstellen tijdens een tweede zwangerschap is maar de vraag. Je hebt er dan tenslotte al eentje rondlopen waardoor je veel minder rust hebt. En je moet maar afwachten hoe een tweede zwangerschap gaat. De eerste ging ik fluitend doorheen, bij de tweede heb ik drie maanden plat gelegen.
De oudste was ruim 3 toen zijn zusje werd geboren, ik ben blij met het leeftijdsverschil. Ik kon hem veel uitleggen en hem bij alles betrekken. En de drie jaar die ik met hem alleen heb gehad, vond ik heel waardevol. Met een tweede erbij heb je simpelweg minder tijd voor de oudste.
Je beide kindjes verdienen een moeder met woe het goed gaat. Onderschat het niet, ik zou echt wachten. Snel uit de luiers zou voor mij nooit een argument zijn. Wat is er erg aan luiers verschonen?
Wij zijn na 6 maanden voor een 2e gegaan. Duurde ruim een jaar voor ik weer zwanger was, dus uiteindelijk zat er 2 jaar en 3 maanden tussen. En achteraf ben ik daar blij mee. Vooral omdat ik de zwangerschap ook echt al pittiger vond. Dat had ik echt onderschat. Bij een eerste kom je nog aan je eigen rust toe, maar als je er al 1 rond hebt lopen is dat een heel ander verhaal.
Je moet doen waar je jezelf goed bij voelt, maar denk wel eerst aan jezelf. Bij twijfel nog even wachten tot je er echt klaar voor bent.
Ik zou het ook nog wat tijd geven. Dan verdwijnen de meeste beren op de weg wel. Nu zwanger worden maakt het alleen nog maar zwaarder. Vermoeidheid misschien wel misselijkheid. Zelf kreeg ik bij de tweede enorm last van mijn bekken dus ik was erg blij dat de eerste bijna 2 jaar was en al goed rondliep.
Eerst goed voor jezelf zorgen, dat je weer stabiel bent. Ik had bij nader inzien ook beter even een jaartje meer kunnen wachten, nu ben ik zwanger, en dat is goed zo, maar heb er straks wel een grote broer van net 2 jaar en 3 maanden als deze kleine geboren wordt. Ik weet al dat t wel even wennen zal worden zo met 2 kinderen.
Ik heb 2 kinderen vroeg op elkaar. 1e pittige bevalling maar voor ik uberhaupt over een 2e nadacht zat die er al.. dus toen moest ik wel. Die bevalling was een top bevalling. Wat dat betreft blij dat het zo gelopen is. Maar 2 zo snel op elkaar, ik zou het niet meer willen. Ik vond en vind het soms nog heftig. Ze zijn nu wat ouder en gaan wat meer hun eigen gang. Dat geeft wel wat meer adem voor mij. Wat ik vooral een minpunt vind is dat ik mijn oudste altijd als de grote zie. Ik schat hem groter omdat ik er zo snel 1tje onder heb. Als ik nu kijk naar mijn jongste 2 jarige dan is hij nog klein en dan baal ik ervan dat ik mijn oudste op die leeftijd in mijn hoofd al groter schatte. ( misschien onduidelijke uitleg) die 1e tijd met je kleintje gaat snel genoeg. Ik herkende na mijn 2e ook rond het jaar de kriebels voor weer een kleintje. Die zakte na een tijd weer weg. Als ik nu terug kijk ben ik blij dat we er toen niet weer voor zijn gegaan. Als ik je advies mag geven wacht dan op zijn minst tot je kindje 1,5 is. Wanneer je baby dan komt dan kan je oudste al wat meer en is het voor jezelf iets relaxter.
Precies dit herken ik ook heel erg. Dat ik mn oudste van nu 2 jaar als “de grote” zie terwijl ze op die leeftijd eigenlijk ook nog zó klein zijn 🥺 als ik het over kon doen had ik sowieso eerst gewacht tot oudste naar basisschool ging, zodat ik eerst 100% van alleen haar kon genieten.
Waarom de haast? Laat je lichaam en geest even herstellen, zeker in jouw geval… Persoonlijk snap ik het kinderen er doorheen jagen onder het mom van ‘sneller uit de luiers’ ook niet echt, maar goed…
Ik heb na mijn eerste ook een postpartum depressie gehad, en het heeft echt even geduurd voor ik daar helemaal hersteld van was. Ik ben zelf erg blij dat ik die tijd genomen heb. Voor mezelf, voor mijn partner om op adem te komen, maar ook om even echt aandacht te hebben voor mijn dochter terwijl ik 100% in goede doen ben, en ook dat ik weer stevig in mijn schoenen sta voor de tweede. Ik gun hen allebei een stabiele moeder, mijn partner een stabiele vrouw en mijzelf een goede mentale gezondheid. Toen mijn dochter 1,5 jaar was, werd ik zwanger van de tweede. Ik vind het nog steeds heel erg spannend en krijg de nodige hulp om herhaling te voorkomen, want dat risico is er helaas wel.
Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent, hoe situatie je is, hoe heftig je wens is voor echt 3 of 4 kinderen, uiteindelijk ga jij daarover natuurlijk. Maar ik zou zeggen: gun jezelf de tijd om weer beter te worden. Het is heel fijn om therapie te kunnen doen zonder de druk van een deadline te voelen. Het is ook heel fijn om weer een tijdje echt goed in je vel te zitten, zonder na te hoeven denken over therapie, medicatie, dat soort dingen. En opnieuw zwanger worden is ook weer opnieuw hormonen die door je lijf stormen, nieuwe uitdagingen misschien wel, het is ook niet met alle medicatie ideaal te combineren.... Ik zou echt zeggen, die uit-de-luiers-fase komt echt wel, en is minder belangrijk dan nu weer gezond worden. Wel heel dapper dat je het wel aan zou durven en je al naar de toekomst kijkt.
Je kan ook altijd je twijfels met je therapeut of op de POP-poli bespreken, kijken wat er allemaal aan opties is, en wat hun ervaringen zijn.
Een heel goed herstel en uiteindelijk ook nog een mooie nieuwe zwangerschap gewenst!
Ik zal heel eerlijk zijn... ik heb het zwanger zijn met een kleintje om je heen echt onderschat. Onze dochter is net 2 en ik ben over 5 weken uitgerekend. Ze kon al lopen toen ik zwanger raakte en kon ook, met wat hulp, zelf de trap op en af. Ze is in haar koppie ontzettend bezig met de baby en ze merkt echt dat er snel iets gaat veranderen. Dat betekent aan/bij mama hangen. Ze kan dan zogenaamd niet meer zelf lopen en ze is aan het zeuren en aan het piepen. Dat terwijl ze de oren van je hoofd kletst normaal gesproken. Ineens kan ze niet meer zeggen wat ze wil en is het alleen huilen. Bij de opvang is ze overigens haar vrolijke zelf, dus het is echt de verandering van thuis. Ik heb niet telkens zin in strijd, dus geef ik wat vaker toe en draag ik haar weer. Dat weet ze heel goed ;) Ik ben op en mijn lontje is wat korter. Dan ook nog werken, het huishouden, 2 honden en mijn man wil ook graag nog aandacht. Ik kijk ontzettend uit naar dit kindje, maar ik ben ook heel blij dat dit de laatste keer is.
In jouw geval zou ik eerst in therapie gaan en aan jezelf werken. Eventueel wachten tot je kindje wat zelfstandiger is.
Ik kan haar af en toe wel achter het behang plakken, maar als ze dan 's avonds lekker tegen mij aan komt kruipen en over mijn buik aait is alles weer goed
Dit ervaar ik ook… en mijn dochter is al 3,5. Het heeft echt veel meer impact op het gezin dan je van te voren kunt indenken. En ik zit zelf niet eens met een depressie, laat staan hoe zwaar het voor iemand met een depressie moet zijn. Tuurlijk heb ik het er voor over, maar deze voorstelling had ik me van te voren niet kunnen indenken.
Toen ons dochtertje werd geboren was mijn zoon 3.. ik herkende soms me eigen kind niet meer, de veranderingen in het gezin deden zoveel met hem.. veel huilen krijsen niet willen eten en slapen ging voor geen meter meer. Constant de aandacht opeisen. Voor zijn zusje was hij verder echt harstikke lief en zorgzaam maar al het andere 🙈🙈 als ik daar nog aan terug denk, had nooit verwacht dat het zo'n impact kon hebben op hem. Maar alles is helemaal goed gekomen na een maandje of 2.
Als ik het zo lees zou ik gezien je gemoedstoestand zeker niet aan een tweede beginnen. Al tref je een makkelijke baby je gaat in therapie en daarbij een kindje wat niet gemakkelijk is in de nacht. Maar je kan ook een hele moeilijke baby treffen dus ik denk dat je beter eerst kan herstellen. Want ook je zwangerschap kan dingen oproepen je kan heel ziek worden of je fiets er zo door heen. Vind zelf dat je dochter er niet om vraagt maar die dan zeker de nadelen gaat ervaren. Maar dat is hoe ik er tegen aan kijk
Ivm je postnatale depressie, zou ik eerst vooral heel goed voor jezelf zorgen. En wachten tot je kindje iets groter is... Het is echt fijn als je iets meer met je oudste kunt communiceren. Daarnaast gaat nog een postnatale depressie impact hebben op de hechting van je oudste. Geef je oudste de tijd en aandacht die ze verdient, ipv zo snel mogelijk weer op de trein te springen "om maar van de luiers af te zijn". Dubbele luiers, zijn dubbel zwaar
“2 kinderen dicht op elkaar is altijd het idee gehad omdat je dan sneller uit de luiers bent.”
Als dat de enige reden is, zou ik zeggen nee. Ik zou zelf er sowieso eerst voor zorgen dat je mentaal helemaal weer de oude bent, en je therapie eerst afronden. Voor je aan een nieuw kindje begint. Een kind voelt in de buik hoe jij je voelt, en als je je mentaal niet oke voelt? Stel de therapie slaat niet aan en je zit langer dan verwacht in therapie… wie weet wel een jaar? Dan beval je straks en zit je weer met het zelfde probleem, maar dan wel met 2 kinderen. Ook vind ík dat je kleine kindje nu al jouw aandacht verdient en nodig heeft, en je van haar hoort te genieten (wat je denk ik nog niet echt hebt kunnen doen door je depressie?) ze is nog zo jong ze heeft je echt nodig. Wat als je een hele zware zwangerschap hebt? Je moet je kindje nog constant tillen, verzorgen en je zegt dat ze ook lastig eet en slaapt. Ik zou lekker nog even wachten, maarja wie ben ik
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (32) Verversen