Een maand geleden is onze zoon geboren. Ik heb een fijne zwangerschap en ook mijn bevalling is een fijne herinnering. Het is ons eerste kindje. Ondanks dat hij best wel op mijn man lijkt, heb ik een heel onwerkelijk gevoel. Als ik naar hem kijken, kan ik mij niet voorstellen dat het ons kindje is en dat hij in mij heeft gezeten. Het voelt zo onwerkelijk. Een heel vreemd gevoel. Daarnaast voel ik ook heel veel liefde en geniet ik van hem! Maar het is net alsof iemand elk moment mij wakker kan maken ofzo… Ook voelt het soms vreemd als ik mijzelf mama noem naar hem toe. Ik merk dat het lastig uitleggen is. Lang verhaal kort.. heel onwerkelijk gevoel bij alles. Herkent iemand dit? Want het geeft mij een onzeker gevoel. Ik zou zo graag willen dat ik mij echt mama voel en hij als mijn kindje.
Bij mij is dat gevoel nooit echt weggegaan. Het is wel veranderd van 'ben ik echt mama van deze baby' (na elke bevalling), naar ongeloof over 'ik ben werkelijk de mama van deze kinderen die zo ontzettend snel gegroeid zijn'. Ik voelde dat het 'mama-zijn' wat meer bij mij begon te dagen toen mijn eerste mij 'mama' begon te noemen.
Jahoor heel herkenbaar! Ik heb nu 3 kids maar soms heb ik nog steeds het gevoel/idee : he wanneer is dit gebeurd?! De tijd gaat zo snel en het blijft iets heel bijzonders dat zoiets ontstaat uit jullie 2en.
Dat onwerkelijke gevoel dat heb ik soms nog. Dat ik denk, is dit van ons samen, komt het uit mij... ook vooral in het begin. Twijfelen of ik wel genoeg van ons kindje hield. Ik kon de eerste weken niet goed voor hem zorgen en moest mijn man alles doen omdat ik zwak was door veel bloedverlies en pijn vanonder. Maar des je meer je voor je kindje zorgt, hem/haar leert kennen des te meer ga je ook van je kindje houden. Het word nog steeds al meer. En soms kijk ik naar ze en dan lijkt het nog heel onwerkelijk allemaal.
Herkenbaar. Ik heb dat gevoel ook nu pas gekregen. En nu pas hou ik enorm veel van mijn zoon. Nu voel ik me pas echt mama. Hij is nu 7 maanden Dus komt wel ❤️
Ik heb bij de eerste de eerste weken continu het gevoel gehad dat ik in een soort waas zat met m’n hoofd. Alsof ik er niet echt bij was, maar naar een film zat te kijken. Hormonaal en vermoeidheid. Ging over.
Bedoel je dat of bedoel je meer dat je er niet bij kan met je hoofd? Want dat is natuurlijk ook best voorstelbaar :) ik heb me nooit écht kunnen inbeelden dat het dié voetjes waren die tegen m’n ribben getrapt hebben, dat het dát neusje was op de echo. Blijft een wonderlijk iets :)
Herkenbaar meis. Dat moedergevoel moest bij mij echt groeien en dat deed het echt! Maar daar moet je jezelf gewoon echt de tijd voor geven! Wees lief voor jezelf meis!! Liefs
Er gebeurt zoveel en behalve liefde voel je ook nog eens heel veel verantwoordelijkheid. Daarnaast slaat de twijfel ook nog wel eens toe van doe ik het allemaal wel goed.. het is allemaal wennen.. maar kwam hier na een paar weken ook helemaal goed! En met de tweede was het direct goed. Ook omdat je misschien al gewend was aan het moeder zijn? Kan het niet verklaren
Jaa herkenbaar! Met de eerste duurde het echt een paar maanden voor dat ik me echt mama voelde . Het zat verder helemaal goed met hechting , goede bevalling en zwangerschap gehad , en was helemaal gek op dr maar toch dat gevoel was er nog niet . Bij de tweede was dat anders en had ik dat wel gelijk
Toen mijn zoontje geboren was dacht ik echt : oh huh, jou ken ik helemaal nief. Ik was heel blij, maar het voelde heel gek. Heel vreemd. Alsof ik iemand anders had verwacht ofzo. Ik heb de hele kraamweek boven de wieg gehangen. Is hij van mij? Hij had zo'n prachtig gezichtje. Vond het zo bizar. Voelde wel liefde maar het voelde zo gek. Nu is hij 5 maanden en voel ik me echt verliefd op hem. Ik voel me echt verbonden.
Ik heb mezelf zelfs gekscherend afgevraagd of ze mijn kind niet verwisseld hadden. Dat kon niet, want hij is de kamer niet uitgeweest na de geboorte. Ik vond hem mega lief, schattig en leuk, maar hij voelde niet als mijn zoon. Dat is echt goed gekomen! Bij de tweede was dat veel sneller, maar dan ben je al mama. Je moet echt even wennen aan je nieuwe rol
Ik herken dat ook wel van toen ik net was bevallen van mijn eerste. Mensen gingen mij ineens mama noemen en ik kende mijzelf nog niet zo, ik had het gevoel eerst de titel mama te moeten verdienen.
Het is ook heel onrealistisch. Je hele leven ben je alleen, en plots komt er een nieuw onbekend mensje in jouw leven die heel jouw wereld wordt. Het is wennen. Ik heb ook wel eens momenten gehad waarop ik bang was om wakker te worden.
Jaaa heel herkenbaar. Had ik bij de eerste ook hoor! We hadden een baby in huis, maar het voelde niet als onze dochter. Gelukkig groeit dat steeds meer en bij de 2de had ik dit gevoel gelijk. Moeder en vadergevoel moest hier echt groeien
Ik denk dat je straks nog veel meer reacties gaat krijgen van moeder/vaders die dit zo ervaren. Bij een eerste komt er zo veel op je af en veranderd er ineens zoveel. Je hoeft er echt niet onzeker van te worden. Het heeft tijd nodig en straks krijg je een hele leuke tijd met meer interactie
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (17) Verversen