Volume 2

Deze zal ik kort houden. Bij de vorige 3 blogs heb ik zoveel ruimte ingenomen dat ik misschien betalend lid kan worden.

Het duurt niet zo lang meer voordat we bij de relatieshrink zitten en ik heb me voorgenomen om dit voorwerk af te ronden voor deze datum. Als werkende en zwangere moeder met ongeveer 20 kamerplanten is het even de tijd vinden, nu dus.

Volume 2: schelden en ruzie

Ruzie, soms 1 keer per week, soms 1 keer per maand. We krijgen er allemaal mee te maken.

Het gaat mij niet zozeer om de frequentie van onze ruzie maar meer om de manier van ruzie. Als je het niet sec bekijkt hebben we beide onze wapens en ik vind die van hem niet eerlijk en hij vindt die van mij niet acceptabel.

Ik begin met mijzelf. Voor het totaal plaatje.
Ik ben een bozo. Als ik kwaad gemaakt ben dan loop ik eerst maar weg, naar buiten of naar mijn slaapkamer. Ik ga daar proberen tot bezinning te komen. Dat lukt vaak niet ineens. Ik loop dan een stuk of drie keer weer terug naar het object tevens de bron van woede. Daar beeld ik met mijn kleine boze lichaampje een aantal kwade emoticons uit. Soms maak ik iets kapot, maar ik heb al jong geleerd dat dat iets kosteloos en van geen emotionele waarde moet zijn
Dat stukje temperament gaat zover bekend is al 5 generaties terug. Van man op vrouw, vrouw op man enz. (Dat heb ik zelf ontdekt). Vanaf jonge leeftijd heb ik met de meeste oneerlijkheden in het leven van een meisje wel eens een driftbuitje gehad en naderhand een leuk ding verloren door de woede vandalisme. Nu houd ik het meer op een pen die ik doormidden breek en ik gooi mijn trouwring ook wel eens dramatisch uit het raam.
Volgens mijn man is mijn woede uitbarsting te vergelijken met een ontploffing van een atoombom (ik schreeuw niet trouwens) en dus onacceptabel

Nu hij: hij schreeuwt en is in mijn ogen gemeen. Hij zit op schelden. Dat is zijn ding.
er zijn een aantal categorieën

- de slet en/of hoer. Vrouw die nooit meer een man zal krijgen (weinig impact)
- de viespeuk, alles omtrent het huishouden (nee vind ik niet leuk)
- de nietskunner, de waardeloze, de labiele, de autist (omdat mijn IQ 2 jaar geleden iets hoog uitviel maar blijkbaar niks kan)
- de slechte moeder waarbij hij zijn kinderen niet vertrouwd
- de niemand houdt van jou categorie
- situatie specifieke scheldwoorden zoals tijdens mijn postnatale depressie ik hoop dat je je polsen door gaat snijden of dat je die pillen rommel in 1 keer inneemt.
Dat heb ik ook gezien mijn geestelijke gezondheid als bijzonder grof en gemeen ervaren.
- hij heeft 3x iets over mijn zoon gezegd. Wij zijn overigens wel zo dat deze ruzie zich buiten gehoor van de kinderen afspeelt. En dat over mijn zoon heeft hij goed begrepen dat dat niet in onze ruzies ingezet kan worden.

Eigenlijk, bedenk ik me nu, ging hij dat gebruiken omdat die andere dingen mij niet meer opwonden op de schaal van woede. Eigenlijk te gemeen voor woorden.

Meestal sla ik een beetje dicht. Als ik kwaad ben voel ik niet de behoefte om hem zeer te doen. Iets anders creatief als kltzk, hftr of gdvrdmm komt er niet uit. Dikzak zou wel het meest specifieke zijn.

Vaak wil hij me dan ook verlaten. Iets waar ik jaren allergisch en paniekerig voor was. Hij gaat dus alleen nooit. Nu vind ik dat vaak wel frustrerend. Dan denk ik, inderdaad ga maar even een tijdje.

Wanneer de ruzie is geklaard, wat hij dan regelt: Ik zeg in principe geen sorry maar blijf met een uitgestreken gezicht rondlopen, komt de spijt.
Hij biedt keurig zijn excuses aan.

' ik heb het niet zo bedoeld' quotes van mijn man
' het had niet zo gemoeten' ook uit quotes van mijn man
' moet dit nou zo, ik hou van je' idem

Ik begrijp best dat hij het niet zó bedoeld. Dat snapt hij pas wanneer hij uit zijn dierlijke brein is getreden en weer vanuit verstand kan handelen. Het doet toch zeer.

Ik houd altijd wel wat onvrede over, maar de echte woede ben ik wel snel kwijt. We hebben laatst samen geconcludeerd dat we niet goed ruzie kunnen maken. Hij zegt dat ik nooit geleerd heb om ruzie te maken en ik zeg dan maar: jij ook niet. Hij begrijpt dat stuk nog niet zo goed. Ik geloof dat zijn schelden is bedoeld om de ander te breken, om zichzelf iets sterker en beter te voelen maar geloof ook niet dat dat dé manier is. In ieder geval niet de manier die ik nog pik. Tegenwoordig moet ik lachen om steeds diezelfde aantijgingen en zeg ik rustig wat ik net schreef.

Maar weet je, niet om heel psychologisch te doen, maar ik denk als je regelmatig nare dingen hoort over jezelf, al dan of niet oprecht zo bedoeld, ze toch een plekje in je hersens gaan vinden om opgeslagen te worden. Ik betrap mezelf er wel eens op. Het wordt automatisch in een conclusie samengevat. Een gedachte... Ik ben niet goed genoeg voor hem. Terwijl het eigenlijk is: hij past niet bij mij. Ik verdien beter vind ik best grof.

Nou dat was hem dan voor vandaag. Nog 1 te gaan en dan gaat de behandeling beginnen.