De vraag zegt het al: ik zit een beetje met mijn handen in mijn haar. G (22 maand) is heel erg agressief als hij zijn zin niet krijgt, of als zijn twin E wil meespelen. Ook als hij speelt en ik hem moet verschonen, wil wassen of iets dergelijks, bijt, krabt, slaat of knijpt hij vreselijk. Vandaag heb ik tijdens het ochtendtoilet zelfs gezien, dat E helemaal vol wonden staat op zijn rug, van het krabben van zijn broer! Het is ook al voorgekomen, dat ik de beten in dat ventje zijn arm zie staan.
Ik heb al vanalles geprobeerd, maar G blijft het steeds maar doen. Hij begrijpt het ook niet als ik zeg dat het pijn doet, of als ik hem terechtwijs. Dan begint hij alleen maar te wenen. En dan breekt mijn hart weer dat ik hem op zijn beurt niet mag troosten, ik ben immers boos en heb hem terecht gewezen...
Ik snap wel dat dergelijk gedrag erbij hoort bij het peuter-zijn, maar het is vooral voor E zo zielig, en wat dan als hij naar school gaat? Ik zou het zo graag een beetje onder controle krijgen, of hem op zijn minst duidelijk kunnen maken dat hij fout doet, maar dat lijkt gewoonweg niet te lukken... Want ik ben ook bang, dat E op zijn beurt dan weer enorm onderdanig gaat worden, zie dat nu al, als G boos wordt om speelgoed, zal E het zo snel mogelijk loslaten...
Twee dingen: 1. Zeker wel straffen of duidelijk maken dat dit niet mag. Al veel tips heb je hiervoor gekregen. 2. Erkennen en benoemen van de emotie. Dus benoemen "je bent boos hè?" Uitleggen en voordoen wat dan wel mag: stampvoeten, huilen schreeuwen, nee roepen, boos kijken, even alleen zijn om tot rust te komen. Ben jij wel eens zichtbaar boos? Geef eens het goede voorbeeld van hoe je met de boze emotie om kunt gaan zonder dat je anderen pijn doet. Lees een boekje over emoties samen en ga het oefenen voor de grap. Kinderen moeten nog leren hoe je emoties uitdrukt.
Ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien zeg ik nu iets dubbel maar waarom vraag je het consultatiebureau niet om hulp. Daar zijn ze ook voor. Ze kijken mee. Geven tips. Ondersteunen jou. Ik heb bijvoorbeeld voor extreme driftbuien het consultatiebureau ingeschakeld en met de tips maar ook de ondersteuning daar heb ik zoveel aan gehad.
Vrienden van ons hebben ook een tweeling en als de een gemeen doet naar de ander dan krijgt de gene die klap kreeg heel erg veel aandacht en de agressieve dreumes wordt genegeerd, werkt prima!
Zou ik ook doen. Of de "draak" meteen over hevelen naar de gang. (Waarbij ik wel altijd wacht tot ze huilen en het dus NIET leuk vinden daar). Slaan bijten schoppen etc. is echt een no go voor mij. Zou inderdaad de gebeten hond (sorry kan het taalgrapje niet laten) helemaal positief benaderen en ookzeggen wat goed dat jij niet terugbijt. Overigens zou ikhem welwat manieren aanleren om wat feller te worden. Hij hoeft zich niet te laten bijten etc.
Schoppen, slaan, trappen, bijten = meteen op de gang.
Op ooghoogte vertellen waarom hij er zit. En dan zit hij in de gang het aantal minuten dat hij oud is. Dan kom je terug en dan vertel je/vraag je waarom hij er zit. Hij moet sorry zeggen. Daarna samen een knuffel geven en het is vergeven en vergeten.
Loopt hij van de trap/stoel af. dan zet je hem er meteen weer op en dan zeg je 'Je zit op de trap/stoel omdat je E hebt gebeten'. Gaat hij er weer af, dan zeg je niks en je zet hem er weer op. Zo ga je net zolang door (ik heb wel eens 30x heen en weer moeten lopen) tot hij zitten blijft. dan gaat de tijd in!!
Want hoe denk jij dat E zich gaat voelen als hij merkt dat G geen straf krijgt?? Of hij gaat dit gedrag kopiëren of hij trekt zich terug
Dus... Aanpakken je zoon. Hij is niet zielig. En ik denk dat jij ook naar jezelf moet kijken waarom je niet consequent reageert op verkeerd gedrag? Waar komt dat vandaan? Zo verpest je wel je eigen kinderen. Want de ene denk 'ik mag schoppen, slaan, trappen, etc. Mama vindt dat niet erg. Het mag!!!' En de ander denkt 'mama komt niet voor mij op, ik mag blijkbaar worden gebeten, geschopt, etc'
Moeilijk. Ik vind het geen normaal gedrag. Probeer eens goed te observeren wat er aan vooraf gaat. Als hij dit vooral uit naar zijn twin, kan het ook zijn dat die het uitlokt maar jij dat helemaal niet in de gaten hebt. Als je hem dan steeds terechtwijst voelt dat als verraad. Je kunt anders ook proberen een 1 op 1 moment met hem in te bouwen op een vast moment waar hij naar uit kan kijken. Misschien heeft hij gewoon behoefte aan meer persoonlijke aandacht. Succes!
Euh, een beetje geweld hoort inderdaad bij die leeftijd, maar zoals jij het omschrijft vind ik het niet 'erbij horen'.
Als mijn kind mij pijn doet en niet stopt als ik het zeg dat het pijn doet en uitleg, dan krijgt die een tik op hetgeen waarmee die me pijn doet, stampen = tik tegen de benen. Jaja, er zullen er wel roepen dat het pedagogisch niet verantwoord is, ik vind het niet verantwoord dat een kind het mag blijven doen
Verder, zoals bij speelgoed afpakken en zo, dat gebeurt hier ook, als ik het zie, ga ik dan naar degene die het afpakt (ook hier meestal dezelfde) en zeg dat die het moet teruggeven of ik het wegpak en geen van beide er dan mee kan spelen. Als ik een slechte dag heb, pak ik het terug af en geef het gewoon aan degene die het eerst had met de zin 'zij was er mee aan het spelen, dan pak je het niet af, je moet maar je beurt afwachten'.
Als je ene kind er echt van afziet lichamelijk, zou ik ze zelfs durven opsplitsen bij momenten, dat ook E een beetje rust heeft...
Even gekopieerd vanuit mijn voorbereiding voor een ouderavond; vandaar de wat formele tekst ;).
Iedere leeftijd is anders en heeft daarom ook andere begeleiding nodig. En kinderen tussen de 1,5 en de 2,5 maken vol overgave ruzie. Krijsen, bijten, schoppen, slaan, niets is te gek. Je kind ontdekt ronde deze leeftijd namelijk dat het een eigen persoontje is, met eigen wensen en een eigen wil. Jammer genoeg doet de buitenwereld niet altijd mee aan die wensen van je kind en dat zorgt voor onbegrip en frustratie bij je dreumes. Hij begrijpt dit namelijk totaal niet. Voor een dreumes draait de wereld nog helemaal om zichzelf en wanneer de dingen anders gaat dan hij bedacht had is Leiden in last. Hij is boos en gefrustreerd. En wat doe je wanneer je dit nog niet goed onder woorden kan brengen? Of wanneer je eigenlijk niet eens precies weet wat je wil? Dan ga je je fysiek uiten, zelfs als je weet dat dit eigenlijk niet mag. Het is een impulsieve reactie, waar je kind nog geen controle over heeft, dat moet hij nog leren. Deze reacties zijn dus volkomen normaal en daar hoef je je als ouders geen zorgen over te maken. Ook een peuter kan zich nog niet in een ander verplaatsen. Hij begrijpt dus ook niet dat hij een ander pijn doet, hoe vaak jij het ook herhaalt. Je kind leeft nog helemaal vanuit zijn eigen gevoel en in zijn eigen wereld. Ze voelen zelf geen pijn als ze iemand anders slaan of bijten en snappen dus ook niet dat dit bij een ander wel zeer doet. Ondanks dit blijft het wel heel belangrijk om constant te blijven benoemen dat je kind een ander pijn doet. Wees duidelijk en zeg: ‘Je mag iemand geen pijn doen’. Al was het maar dat je daarmee het andere kind al kunt troosten, door deze steun te bieden. Je geeft hiermee je kind de boodschap dat er andere manieren zijn om zijn zin te krijgen. Bied deze alternatieven ook direct aan. Het zal in de vroege peuterfase nog niet blijven hangen en geen resultaat lijken te bieden, maar uiteindelijk gaat hij de boodschap begrijpen. Wat moet je dan doen als je peuter ruzie heeft? Zelf boos worden? Dat is een heel logische reactie, maar eigenlijk helpt het niet. Wanneer je op boosheid reageert met boosheid, creëer je eigenlijk alleen maar meer boosheid. Je peuter zal er door van streek raken of misschien zelfs angstig worden. Een tik? Is dat dan misschien een optie? Wanneer je je kind een tik geeft, omdat je kind anders niet luistert, laat je eigenlijk zien dat wanneer je niet weet hoe je iets op moet lossen je mag slaan. Je laat hiermee dus zien dat slaan ok is. Geen optie dus. En je bereikt er ook niet eens echt iets mee, want peuters snappen echt niet dat de pijn die zij op dat moment voelen, hetzelfde is als de pijn die een ander voelt. Maar goed, wat dan wel? Het belangrijkste is dat je boze peuter weer rust gaat ervaren. Wanneer een peuter boos is, voelt hij dat in zijn hele lijf. Daarom gebruikt hij ook vaak zijn hele lijf. Je kunt je kind rust bieden, door hem rustig en duidelijk toe te spreken, en eventueel rustig vast te houden. Hiermee bied je je kind de mogelijkheid om weer te ontspannen, om een rustige manier te vinden om die gevoelens van boosheid en verdriet er weer uit te kunnen gooien. Het is niet zo dat je hiermee het gedrag van je kind goedkeurt, wat vaak wel gedacht wordt. Wat je hiermee doet, is juist laten zien op wat voor manieren je nog meer met boosheid om kunt gaan. Wat kun je nog meer doen? Je kunt je kind afleiden, stel wat leukers dan ruzie in het vooruitzicht. Dit werkt niet op het moment dat je kind echt midden in zijn driftbui zit, maar wanneer hij enigszins kalmeert en hij wordt afgeleid, bied je hiermee de mogelijkheid om weer tot rust te komen.
Zo is het. En het is niet makkelijk en veel ouders denken dan dat je soft ben. Maar ik ben heel duidelijk en mijn kinderen gaan zelden over mijn grenzen heen. Dat kan ook zonder tik.
Heel leuk door iemand opgeschreven.... Ben het er totaal niet mee eens..... Zo voeden wij onze kinderen niet op gelukkig...... echt vreselijk lijkt me dit.... wat een machteloosheid. We hebben er 4 en heb nog nooit met mijn handen in mijn haar gezeten.... echt nog nooit. Deze beschrijving van opvoeding zorgt in mijn ogen juist voor heel veel problemen! Ik begrijp dat we hier wat van het onderwerp afgaan, maar moet het toch kwijt. Ga hier niet meer verder reageren... veel meningen waarschijnlijk, dat geeft niet. Ik wens iedereen veel wijsheid in de opvoeding van zijn/haar kinderen...
Dus als ik het goed begrijp, moet ik hem kalm maar kordaat laten weten dat hij fout doet, ook als ik zie dat hij het (nog) niet begrijpt? En niet zelf agressief of boos worden? Ik heb hem even bij me genomen om hem rustig te krijgen en te vertellen dat wat hij doet, niet kan. Ook heb ik hem tussen de zetels gezet, zodat E even alleen kon spelen, maar dan vond hij het gewoon leuk dat ik dat deed. Doe ik het goed zo...?
En wat dan met E? Als ik zie dat G hem zo aanvalt, haal ik ze onmiddellijk uit elkaar. Maar E reageert op dit moment al heel onderdanig tegenover G, en dat wil ik niet, die zou ook de kans moeten krijgen om zichzelf te leren verdedigen, toch? En om een sterke persoonlijkheid te kunnen ontwikkelen?
Overigens wil ik wel even kwijt, dat G niet altijd zo agressief is tegenover E (of tegenover ons), ze kunnen ook heel mooi samen spelen! Het blijft geweldig lastig...
Ja precies dat. Zelf rustig blijven, je kind doet namelijk niet wat jij zegt, maar wat jij doet. Jij bent zijn voorbeeld. Het enige wat je met terugbijten bereikt is dat hij denkt dat dat ok is. En tuurlijk, daarna doet hij het niet meer, maar niet omdat ie begrijpt dat het niet mag, maar omdat ie bang is voor jou. En dat is niet wat je wil. Je hebt het nu prima opgelost.
E heeft dus duidelijk nog te leren hoe hij voor zichzelf op kan komen. Je kunt je kind daarin begeleiden door bijv te zeggen wat hij kan zeggen op het moment dat het gebeurt. Bij fysieke agressie moet je ze direct uit elkaar halen, als het nog niet fysiek is dan kun je er bij zitten en samen met E oefenen wat hij kn zeggen. Je kinderen zijn echt nog heelmjong. De een moet nog leren om rekening te houden met de ander en de ander moet nog leren om rekening te houden met zichzelf. Op deze leeftijd kun je sommige dingen gewoon nog niet verwachten en zul je echt intensief moeten begeleiden als ze steeds datzelfde negatieve gedrag herhalen. Dat hoort echt ook wel bij de peuterfase!
Super dat je blijft zien dat er ook nog steeds mooie momenten zijn!
Misschien krijg ik iedereen over me heen nu.... Maar mijn broer deed dit vroeger ook en mijn moeder was het zo zat dat ze hem echt flink heeft terruggebeten..... Hij heeft het nooit meer gedaan. Ik ken ook een andere ouder die dit gedaan heeft en met succes. Zelf geen ervaring met onze kinderen qua bijten en krabben..... Maar heel eerlijk? Ik zou 1 keer flink terugbijten en laten voelen dat dat heel zeer doet. Nou, laat de kinderbescherming maar komen.
Mijn zusje beet ook iedereen als ze boos was. Mijn moeder heeft op een gegeven moment gezegd dat als ze het weer ging doen ze op dezelfde plek terug ging bijten. Mijn moeder heeft het ook daadwerkelijk gedaan en sindsdien heeft mijn zusje nooit meer iemand gebeten. Het zou niet mijn eerste keus zijn, maar als niets zou helpen zou ik het op een gegeven moment ook gaan doen.
Ik had 2 stiefzoontjes waarvan de oudste ook zeer agresief was. de beet zijn jongere broertje heel vaak en ook echt heel hard. toen heb ik hem (uiteraard na overleg met de papa) ook een keer, flink hard, gebeten. Hij heeft me alleen maar stom zitten aan kijken. heb hem toen vertelt waarom ik dat deed en hebben we afgesproken dat we het beiden nooit meer zullen doen. zinds dien hadden de twee zoals het hoort wel eens ruzie maar kwamen er geen tanden meer bij kijken.
Hier ook, mijn zusje, ruim 3 jaar jonger, beet mij ook als ze haar zin niet kreeg. En ik liet het gebeuren 🙈. Op een dag was mijn moeder het zat. Heeft haar 1x flink teruggebeten, en het was afgelopen.
Ik heb dat ook al gehoord, dat dat zou kunnen helpen, maar dan ben ik weer bang dat ik hem aanleer dat het niet slecht is, wat hij doet... Dat hij gaat denken "oh, mama doet het ook, dus oké"...?
Het valt te proberen, maar dan wel alleen als ik écht niks anders meer weet, en niemand anders zou kunnen helpen. Hem pijn doen vind ik toch zo erg...
Hem pijn doen vind je erg.... Ok.... Maar hij doet zijn broertje heel erg pijn en blijkbaar al meerdere keren....... Dat kun je in mijn ogen niet laten gebeuren.....
Ieder zijn mening en het is maar advies..... Succes gewenst!
Dat is zeker ook waar, broertje pijn doen kan ik ook niet laten gebeuren!! Het is allemaal zo moeilijk... Ik waardeer zeker jouw advies, en ook je mening hoor, ik heb er zeker ook al mee gespeeld om het toch eens te doen, maar zoals ik al zei, ben ik toch ook een beetje bang voor een tegenovergesteld effect... Misschien dat mijn man het beter aandurft...
Ik ken ook mensen die dit gedaan hebben. Hun zoontje begon ook te bijten. 1x terug bijten en het was over. Je kan een peuter wel vertellen dat bepaalde dingen pijn doen en dat het niet mag maar als dat niet helpt. Ik zo'n geval maak je dat alleen maar duidelijk door het ze zelf te laten ervaren. Tja....Zoals mijn ouders vroeger ook zeiden. "Wie niet horen wil moet maar voelen"
als het zo ver gaat dat zijn broer onder de krasen en bijtwonden zit is dit echt niet meer normaal!! Dit is geen normaal peuter gedrag. Je zegt dat je zelf niet meer weet wat te doen is het heel hard tijd om de hulp in te roepen van een proffecional die jou wel de de hulpmiddelen kan bieden etc zodat jij weer de regie krijgt en dit gedrag stopt. Voor hulp kan je aankloppen bij het CB of de ha. (of wat dat dan ook is in Belgie) Je moet er helaas niet op rekenen dat dit gedrag namelijk zo maar verdwijnt.
Consequent zijn. Als hij het doet hem uit de situatie halen en ergens neerzetten. In de hoek of wat dat ook. Ze begrijpen op die leeftijd echt wel oorzaak en gevolg. Mijn zoontje is 20 maanden en wil nog wel eens slaan als hij boos is.
Jah ik ben wel consequent in hem proberen te laten voelen dat het fout is, maar in hoe ik dat moet doen lukt dat niet... Als ik hem opneem en apart ga zetten, zal hij steevast in eerste instantie krabben en slaan als ik hem opneem, en als ik hem neerzet begint ie te lachen, denkt dan dat het een spelletje is... En hem in een andere kamer zetten kan ik niet, alles beneden is hier één open ruimte (behalve toilet en berging waar wasmiddelen en kuisproducten staan). En boven is het ook alleen maar plezant.
Ik zet mijn zoontje ook niet in een andere kamer maar gewoon een meter van mij af op de grond. In het begin zal hij misschien lachen maar uiteindelijk zal hij door hebben dat het niet leuk is. Ik pak hem ook niet knuffelend op. Maar duidelijk dat ik boos ben en zet hem dan weg.
Het krabbelen en bijten vind ik eerlijk gezegt niet geheel normaal peuter gedrag. Als je naast consequent zijn geen raad meer weet kun je altijd even een lichtje opgooien bij het consternatie bureau.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (43) Verversen