Onze zoon van 2,5 heeft sinds drie weken erg last van verlatingsangst. We slapen al drie weken zeer slecht omdat hij elke nacht minimaal drie keer krijsend wakker word en het eeuwen duurt voor hij weer gaat slapen. Overdag begint hij te krijsen als je ook maar twee stappen van hem vandaan gaat. En ik overdrijf niet. Het is geen huilen maar echt krijsen.
We hebben alles geprobeerd. Steeds weer troosten, bij hem blijven, zorgen dat hij ons hoort, ons ziet... Niks helpt.
Heeft iemand de gouden tip om hiermee om te gaan. Want op deze manier word onze relatie behoorlijk op de proef gesteld...
Onze dochter (nu 2.5) heeft geen verlatingsangst zoals jij beschrijft, maar vond het nooit leuk als papa even wegging. Een jaar geleden hing ze al aan mijn been als ik ook maar naar de wc moest. Het heeft even geduurd maar ik ben altijd blijven zeggen wat ik ging doen, en als het dichtbij was ging ze het geleidelijk ok vinden dat ik ff weg was. Vandaag werk ik thuis. Als ik zeg dat ik ga werken, denkt ze dat ik naar mijn werk ga, maar als ik zeg dat ik in het werkkamertje ga werken vindt ze het prima.
Bij jouw kindje zit de verlatingsangst veel dieper dus het zal geen kant en klare oplossing zijn, maar misschien helpt het wel een klein beetje. Zeggen waar je naartoe gaat of wat je gaat doen (en doen alsof dat geen enkel probleem is natuurlijk).
Ik deed daar nooit zo moeilijk over. Met geduld en acceptatie kom je echt het verst. Ik pakte hem ook bij mij als het nodig was en als je dat doet zul je zien dat het echt weer voorbij gaat als ze eenmaal het vertrouwen hebben en zich geborgen voelen. Ik ben nooit bang geweest dat hij er een gewoonte van ging maken en dat heeft hij ook nooit gedaan. Wil niet zeggen dat het daarmlom niet moeilijk is..ik heb ook periodes veel boven gezeten in de avond maar ja het is het waard geweest.
Ons zoontje is nu ook 2,5 en heeft het ook. Hij heeft moeite met afscheid nemen, probeert zich groot te houden, maar dat lukt niet altijd. Laatst ook een paar van zulke nachten gehad. In de avond pakte ik hem dan even tegen me aan, want op dat soort momenten moet hij niks van papa hebben. Als hij zich dan niet weg liet leggen nam ik hem even mee naar beneden, waar we even een filmpje van Paw patrol keken en daarna legde ik hem weer in bed. We hebben ook een vast ritueel en daar hoort het zinnetje 'kom zo terug' wel bij. Soms moet ik het wel 5 keer achter elkaar zeggen. In de nacht heb ik hem bij me in bed gepakt, omdat ik het belangrijk vind dat we allemaal kunnen slapen. En ik denk voortaan maar dat het een fase is, want dat is alles tot nu toe. En mocht het samen slapen een gewoonte worden, dan ga ik de strijd wel aan als hij niet zo'n lastige periode heeft. Maar dat is gelukkig hier nog nooit nodig geweest.
Sterkte in ieder geval, want dit is zo frustrerend. En onthoud dat hij het niet doet om jullie te vervelen. Al vind ik het ook moeilijk om dat geduld 's nachts op te brengen (momenteel met ons dochtertje van 9 maanden)
Op die leeftijd is het "normaal" dat ze er wat last van hebben. Maar zo erg had mijn zoontje het niet. Klinkt wel dom maar verstoppertje spelen helpte bij hem want zo besefte hij dat ik elke keer terug kwam. Na een tijdje heeft die me los gelaten.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (5) Verversen