Waarschuwing; een lang verhaal! Dag dames, ik woon nu 7,5 jaar in een flat met mijn zoon van ook 7,5 en zoontje van 6 maanden. Mijn benedenbuurvrouw geeft aan last van mijn zoon te hebben en ik weet niet zo goed door de manier waarop hoe daarmee om te gaan. Om de situatie even duidelijker te maken een stuk leesvoer; 7 jaar geleden haar toevallig gesproken en gevraagd last te hebben van mijn zoontjes gehuil. Nee was het antwoord en toen had ik haar gevraagd vooral gewoon langs te komen mocht er toch iets zijn. Een paar jaar later sprak ze mij aan bij de schuur met een vriendin erbij op een vrij onbeschofte manier. Ze had last van DAT kind van mij en hij rende veel heen en weer en ik moest tapijt nemen. Ze zou dan volgens eigen zeggen tegen het plafond aan bonken als DAT kind herrie maakte. Ze heeft last van hoofdpijn en gaf toen aan "een soort van een tumor te hebben". Nu gingen mijn nekharen overeind staan van die uitspraak. Want je hebt het of je hebt het niet en vind zoiets niet dat je zomaar in je mond moet nemen om indruk mee te maken. Uitgelegd het dikste isolerende zeil te hebben genomen en niet aan tapijt te beginnen met een kind. Dat ik het jammer vond om te horen dat ze last ervaart en graag had dat ze een volgende keer even langs kwam zodat ik het niet pas achteraf hoor. Haar ook verteld dat het wel een flat is waar je altijd dingen van een ander zou horen (gewoon een betonnen vloer), maar ik er wel op zou letten. Toen gaf ze aan een brief in mijn brievenbus te hebben gedaan twee weken daarvoor over de overlast (niks gezien, maar wij waren toen ook op vakantie dus hoezo dan?). Het weekend erop stond ze aan de deur dat ze last had van DAT kind. Hij was toen al de hele dag weg. Dus vaders had haar toen geadviseerd te kijken waar ze dan last van had want hij kon het niet zijn. Toen een paar jaar niets gehoord van haar behalve als mijn zoon een verjaardagsfeestje vierde of er een keer een vriendje tussen de middag bleef eten en er dus voor hooguit 2 uur er gerend werd tijdens het spelen en dan was dat door gebonk. Afgelopen jaar op straat aangesproken weer met een vriendin erbij dat mijn zoon zoveel herrie maakte en zo hard loopt. Aangegeven daar al regelmatig op te letten maar dat dit nooit volledig viel te voorkomen en hij al nooit met schoenen in huis aan loopt. Nu twee weken geleden. Ik was jarig en had wat visite over de vloer en mijn zoontje speelde met de neefjes. Ze waren er nog geen half uur of er werd al zo hard gebonkt dat iedereen de vloer voelde trillen. Einde van de middag haalde mijn zoontje voor mij beneden de post op en bleek zij daar ook te zijn en mijn zoontje heel boos te hebben aangesproken en vloekwoorden te hebben gebruikt. Vervolgens had ze via de intercom aangebeld en boos tegen mij gedaan waarom zij de hele dag last van ons moest hebben en dat er zoveel herrie was. Meerdere malen gezegd dit niet via de intercom te willen bespreken en gevraagd boven te komen maar dit weigerde ze. Toen ze weer doorging mijn aanbod herhaald en opgehangen. Pas iets erna kwam mijn zoontje binnenlopen met wat zij dus iets ervoor had gedaan. Nu vandaag hoorde ik dat ze met andere uit de flat aan het klagen is over het lawaai en de hoofdpijn die ze heeft. En inmiddels ben ik behoorlijk boos geworden want sinds die eerste keer draagt mijn zoontje geen schoenen meer binnen aan, spreek ik hem meerdere malen per dag aan om rustig te lopen en helaas valt dit niet helemaal te voorkomen want hij heeft altijd onuitputtelijke energie ongeacht buitenspelen. Dansen moet hij van mij op de rubberen mat van zijn broertje of op bed. Ik heb hem al meerdere keren uitgelegd ook waarom er geen herrie gemaakt mag worden. Tv en muziek staan altijd zacht omdat mijn zoon en ik dat prettig vinden. En als ik s'avonds met muziek wil opruimen zet ik een koptelefoon op. Ik heb maar heel weinig visite en dat zijn geen luidruchtige mensen en mijn zoontje heeft ook maar zelden een vrienden over de vloer. Echt hooguit 10 a 15 keer in een jaar voor minder als 2 uur. Het enige qua herrie wat er nog kan zijn is de droger die ik soms s'avonds laat nog even aan zet. Verder weet ik niets waarover zij overlast kan hebben. Als ik haar goed begrijp gaat het om het harde lopen of rennen van mijn oudste. Maar ik betrap mij zelfs er op dat ik als de kleine snachts wakker wordt en huilt ik automatisch ssstt zeg uit angst dat de benedenbuurvrouw er last van heeft. En inmiddels ben ik het eigenlijk goed zat. Ik wil iemands probleem niet naar beneden halen maar ik doe al zoveel en dan nog klaagt ze zo en dan dat ik er later achter kwam dat ze mijn zoon zo toe had gesproken. Daar ben ik zo kwaad over. Mijn geduld is op richting haar en ik merk dat ik zelfs begon te denken van dat ik haar maar moet laten kennismaken met wat echt overlast is en hoe het zou zijn als ik niet zou doen wat ik altijd al doe om overlast te verminderen. Ze durft duidelijk niet aan mijn deur te komen maar wel met vriendinnen erbij mij aan te spreken als ze mij tegenkomt of mijn zoon. Hem heb ik ook duidelijk gemaakt dat zij nooit zo tegen hem had moeten spreken (zeker aangezien het achteraf was) en naar mij toe moet komen omdat ik zijn moeder ben en verantwoordelijk voor hem ben. Hij begrijpt dat gelukkig wel. Maar ik heb genoeg bonje met de buren op tv gezien om te weten dat je niet dingen wilt gaan laten escaleren. Maar wat kan ik verder hiermee doen? Ivm dat onze flat gesloopt gaat worden over een paar jaar weet ik dat ik niet nog jaren lang met haar opgescheept zal zitten. Maar mijn woonplezier wordt er besef ik nu wel door beïnvloed. En ik vermoed dat een volgende keer dat ik haar zie ik mij niet kan bedwingen haar even flink toe te spreken vanwege haar manier van doen. Hebben jullie soortgelijke ervaringen? Tips? Wat voor geluiden horen jullie of veroorzaken jullie in een flat en denken dat redelijk is? Geen van mijn andere naaste buren hebben trouwens last van mij of de kinderen. Heel knap trouwens wie het hele verhaal doorgelezen hebben. En alvast bedankt. Ik moest gewoon even ook dit verhaal van mij afschrijven.
Hoe herkenbaar. Wij hebben anderhalf jaar geleden nieuwe onderburen gekregen. Onze zoon was toen anderhalf en begon net aan zijn peuterpuberteit. In het begin kwam de buurvrouw nog bezorgd over. "Is alles wel goed met hem? Hij huilt zoveel!" Maar hun klachten stapelden zich op en warden ook compleet onredelijk. Ze klaagden dat we de schuifdeur te vaak open en dicht deden en dat dreunt door hun huis (hun rolluiken die dagelijks open en dicht gaan dreunen net zo goed bij ons door) dat ik lag te hoesten als ik verkouden was (wat wil je dat ik daaraan doe? Dat gaat vanzelf weer over), dat we de deur van onze auto te hard opengooiden wanneer die naast hun auto geparkeerd staat (we stonden ernaast, er was ruimte zat, de deur raakte hun auto bij lange na niet) en meer van dat soort dingen. Zij had hoofdpijn van ons en hij werkt 12 uur per dag 6 dagen in de week en wilde zondag dus rust hebben (waarna hij vervolgens elke zondag flink staat te klussen, wat hij begint rond de tijd dat onze kinderen hun middagslaapje moeten gaan doen). In het begin probeerden we nog rekening met ze te houden, maar op een gegeven moment sloeg het nergens meer op. Ze vielen ook onze kinderen aan in hun e-mails en dat was voor mij de druppel. Andere flatbewoners hadden ook al vreemde verhalen over hun geklaag en iedere aannemer die iets in of aan de flat komt doen kan er zeker van zijn dat zij gaan klagen over hun werkwijze.
Toen de buurvrouw de buurman op een avond naar boven stuurde omdat ze weer ergens last van had heb ik hem flink de waarheid gezegd, dat ze op moesten houden met hun gezeik want wij wonen in startersappartementen, wij hadden al een peuter toen ze er kwamen wonen en wij doen niets verkeerd, wij leiden een normaal leven. Mijn kinderen mogen gewoon kind zijn. Daar hoort leefgeluid bij en als ze dat niet accepteren gaan ze maar ergens anders wonen. Het zat me echt hoog.
Sinds ik flink boos ben geworden zeggen ze niets meer tegen ons en draaien ze hun hoofd weg wanneer we elkaar tegenkomen. Maar ze klagen ook niet meer. Maar het is geen prettige situatie. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik mijn zoon niet meer op het balkon durfde te laten spelen. Hij heeft vorig jaar de hele zomer binnen gezeten en eigenlijk is dat te gek voor woorden. Liever een goede buur dan een verre vriend is me nu heel duidelijk! Wij hebben het geluk dat we van plan zijn snel te verhuizen, maar als jij dat niet hebt zou ik haar gewoon de waarheid zeggen en jouw kind lekker kind laten zijn inclusief geluiden die daarbij horen. En wat ik zo van je lees mag hij best meer geluid maken dan hij nu doet, want dat doen kinderen nou eenmaal. Zolang jij reageert op haar gaat ze door. Zodra ze merkt dat haar woorden geen invloed meer hebben op jouw gedrag, houdt ze hopelijk vanzelf op met haar geklaag. Dat is het enige advies wat ik je kan geven, neger haar klachten en leef je eigen leven. Alhoewel ik zelf weet hoe moeilijk dat is. We willen niet voor niets verhuizen.
wat lastig zo'n buurvrouw. als ze geen last wilt hebben van de buren moet ze zeker niet in een gehorige flat wonen. in sommige flets kun je het al horen als de buurman een harde scheet laat. bij wijzen van spreken. zal haar de volgende keer vriendelijk adviseren om een paar oordopjes aan te schaffen als ze nog zoveel last blijft hebben.
wat je wel zou kunnen doen is haar vragen of je even bij haar in de woonkamer mag luisteren. laat je zoontje boven eens spelen en kijk dan wat je hoort.
en weet je zeker dat het geluid altijd dat van je zoontje is? hoort ze bijvoorbeeld jou niet lopen? zal iedereen schoenen in huis uit laten doen en pantoffels aan laten trekken. die dempen het geluid ook nog wat extra. je kunt je zoontje ook laten spelen op een dik kleed. dat word dan zijn speelkleed, waardoor de buurvrouw er wat minder van hoort. en met verjaardagen kun je vooraf even een briefje bij haar in de brievenbus gooien zodat ze zich op het geluidsoverlast kan voorbereiden.
als je kind huilt maak je dan geen zorgen. troost je kind zoals je dat anders ook zal doen. kinderen huilen nou eenmaal. daar kun je niks aan doen.
Het melden bij de woningbouw en daarnaast ook melden wat je er al aangedaan hebt. Als de onderbuurvrouw blijft klagen doorverwijzen naar de woningbouw, maar dat jij verder niets meer kunt doen om haar te helpen hoe vervelend ook. Verder niets meer benoemen of aanpassen. Het heeft geen zin en je kunt ook niet je leven inrichten op haar probleem. Daarnaast is haar meting niet betrouwbaar gezien ze aangeeft last te hebben van je kind terwijl die er niet is. Hoe meer jij zegt hoe meer houvast ze aan je krijgt om door te gaan. Ik wens je heel veel sterkte
Ik zou der een setje oordoppen geven als ze weer komt zeuren over de herrie. Ik heb ook in een flat gewoont en ja soms hoor je elkaar maar geluid hoort bij het leven. zolang je zoontje geen luchtalarm na doet de hele dag moet ze der mond houden.
Onderbuurvrouw adviseren om te gaan verhuizen als ze zoveel last van heeft. En volgende keer dat ze je aanspreekt zonder vriendin erbij!!!! Want zo te zien voelt ze zich niet sterk genoeg om zelf gesprek aan te gaan rn als ze ohhh jeeee zoveel last heeft van je zoontje dan - move!!!! Ze is blijkbaar enigste die last van heeft.....trouwens, overdag moet ze niet klagen.....rust is pas na 22:00 uur ;)
Eerlijk.antwoord? Niks. Ik zou niks doen, behalve dan zorgen.dat er in huis gelopen.wordt met schoenen uit. Zolang de nachtrust bewaard blijft en het geluid overdag redelijk blijft, is het goed. Geklaag? Tsja, jammer dan, die mensen heb je. Ik kan niet heksen.
Dit blijven ontzettend lastige situaties. Het is een bepaald gevoel wat de onderbuurvrouw heeft. Dat is moeilijk weg te nemen. Ik woon zelf nabij Schiphol maar de overvliegende vliegtuigen deren mij niet. Anderen klagen elke dag meerdere malen bij Schiphol vanwege het lawaai. Jouw onderbuurvrouw ergert zich over ieder kuchje en zuchtje. Daar kan je weinig mee omdat je je al zoveel inzet om het geluidsoverlast zoveel mogelijk te beperken. Je zou nog eenmaal met haar in overleg kunnen gaan. Maak desnoods duidelijk afspraken. Overdag mag gewoon geluid gemaakt worden. Wellicht kan je de droger op een ander tijdstip aanzetten, om maar wat te noemen. Wil ze niet luisteren, dan kan je haar doorverwijzen naar de woningbouw. Dan heb jij alles wat in jouw macht ligt gedaan. Wellicht kan je zelf bij de woningbouw om advies vragen.
Ik zou haar vertellen dat als ze klachten heeft ze dit kenbaar kan maken bij de woningbouw. En ondertussen zelf ook in gesprek gaan met de woningbouw. Woningbouw doet weinig aan zogenaamd geluidsoverlast omdat ze er niks mee kunnen. Dus jij hebt niets te vrezen.
Mevrouw lijkt geen gesprekspartner te Zijn, dus laat ze het lekker met iemand anders oplossen. En ik zou eisen dat ze stopt met bonken tegen het plafond, en hier elke keer over klagen bij de woningbouw.
ik vind niet dat je te lief geweest bent hoor. ik heb zelf ook bovenburen gehad. je kan er behoorlijk last van hebben.. als je je schoenen altijd al uit doe zou ik al fijn vinden en inderdaad mijn bovenburen (kids) rende ook hele dagen dat was echt heel vervelend eerlijk gezegd. ik zou met se buurvrouw gewoon afspreken tussen 15 en 17 is er gewoon meer "herrie" daarvoor zit je zoon op school dus zal het wel niet zo zijn.. dan gaan jullie toch daarna eten en kan je zoon zich misschien daarna in de kamer vermaken met teken spullen of in zijn eigen kamer met auto s of zo. dan toch douchen en naar bed... ik woon nu in een eengezinswoning maar hebben wel een houten vloer .. ook mijn buren horen de kinderen weleens rennen. ik beperk sit ook zo veel mogelijk op die manier. succes , iedereen wilt graag goed wonen.
mee eens. de buurvrouw zal er zelf voor kunnen kiezen om die tijden (tussen 15.00 en 17.00 uur) bijvoorbeeld haar boodschappen te kunnen halen of even oordopjes in te kunnen doen. doet ze dat niet is het even niet anders en hoort ze de kinderen gezellig spelen.
Ga naar de woningbouw en leg daar je verhaal neer. Zij kunnen een gesprek 'bemiddelen' op hun kantoor. Geluidsoverdracht kun je nooit helemaal voorkomen, zoals je hebt kunnen zien in de rijdende rechter. Daar was hetzelfde verhaal als wat jij nu verteld. Er was daar echter geconstateerd dat je beter mét schoenen aan of pantoffels in je appartement kan lopen dan op sokken (weliswaar niet op hakken) Laat een briefje bij haar achter of bel even bij haar aan wanneer je een feestje gaat geven. Verder zou ik het ook even niet weten. Als laatste optie zou ik gaan verhuizen naar een eengezinswoning. Succes!
Zo herkenbaar, misschien staat er iets tussen mijn blogs over mijn situatie. Wij hadden ook zo'n onderbuurvrouw. Maar mijn zoontje was pas 1.5. Ze is daar komen wonen toen hij 9 maanden was. Eerst niks aan de hand. 1x aan de deur geweest ivm schoenen. Ok is goed doen we die uit. ( voor haar paar maanden leeggestaan en daarvoor veel huiselijkgeweld onder ons dus water sws al stiller) daarna is ze begonnen met bonken. Elke keer wanneer hij huilde bonkte ze. Ik durfde niks meer. We zijn op den duur verhuisd omdat het niet uit te houden was. Mijn tip: kijk in haar huis, luister Hoe het daar is. Mijn onderbuurvrouw had weinig spullen dus grote klankkast en hoorde alles dus harder.
Heel veel succes met de onderbuurvrouw en als je blijft zitten tot de sloop. Tanden op elkaar en volhouden xxx
Vroeger als kind met benedenbuurman gehad, en ja m'n vader gooide expres met knikkers nu woon ik in een eensgezinswoning en het lijkt me verschrikkelijk om steeds stil te moeten zijn. Echt ik zou zsm verhuizen naar een benedenwoning of eengezinswoning ofzo. Zeker als je er toch al weg moet (of krijg je straks leuk bedrag mee?) het is gewoon klote, je buurvrouw is gewoon een zeikwijf die je niks gunt maar je hebt er helaas toch mee samen te leven
Mijn ervaring is dat je bovenburen bijna altijd hoort... Gewoon omdat ze boven je hoofd leven. Als jullie binnen geen schoenen dragen, kun je verder weinig doen, lijkt me... Wat trouwens vreselijk irritant kan klinken, is autootjes over een gladde vloer, maar ik vermoed dat zeil dat wel een heel stuk dempt...
Het klinkt alsof 'mevrouw'. liever in een seniorenflat zou willen wonen... Ik zou je probleem met de woningbouw bespreken, vóór zij het daar meldt
Vervelend zeg, die vrouw heeft n hoop frustratie opgebouwd. En komt op mij vermijdend over, tot gaar grens echt bereikt is. Daar kom je er niet mee als je nu met haar in gesprek gaat, zeker niet op hoge toon. Ze moet eerst ontdooien. Ik zou haar n brief schrijven en aangeven dat je er van alles aan doet om haar overlast te beperken (bijvoorbeeld...). En dat je het graag direct wilt weten als ze overlast heeft, zodat je kunt nagaan wat het dan is wat ze hoort, zodat je kunt uitzoeken of dat anders kan in t vervolg. Maar ook dat het in een flat geven en nemen is, en dat het ontoelaatbaar is dat zij jouw zoon op een vervelende manier aanspreekt. Voorkom een verwijtende toon. Afsluitend met: ik zou hier graag een keer persoonlijk met je over willen hebben, kom je dan en dan voor een bakkie. Dan heb je alles gedaan wat in jouw bereik ligt. Blijft het doorgaan zou ik contact leggen met buurtbemiddeling of zoiets, zodat het conflict met een derde erbij uitgepraat kan worden.
Ga een keer luisteren wat ze bedoelt. Vraag of ze het fijn zou vinden als ze weet wanneer er een feestje is. Geluidsoverlast is onaangekondigd altijd erg vervelend maar als je weet dat de buurman een dagje bv gaat klussen morgen dan niet of iig veel minder Probeer een goede relatie met haar te krijgen. Dan ergert ze zich minder.
Jeetje wat naar zeg. Ik zou absoluut met die vrouw in gesprek gaan. Niet direct boos maar wel duidelijk aangeven dat je het niet vind kunnen dat ze je zoontje zo heeft aangesproken. En ik zou vragen of je misschien een keer bij haar thuis mag komen luisteren want dan kan jezelf horen of het echt zoveel last veroorzaakt. Ik zou wel proberen om vriendelijk te blijven ookal kan ik mij heel goed voorstellen dat dat na zo veel gezeur niet makkelijk meet Is.
Wat een rotsituatie. Ik weet niet of 't zin heeft maa kan je een keer in haar huis gaan luisteren hoe 't zgn. klinkt? Anders iets via de woningbouw regelen voordat zij die belt
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (21) Verversen