Allereerst wil ik gezegd hebben dat ik begrijp dat we allemaal met een bepaalde handleiding komen. Ook ik heb er eentje. Ik kom uit een lastig gezin en met een rugzakje aan vervelende herinneringen. Mede hierdoor doe ik enorm mijn best om het met mijn eigen gezin 'beter' te doen. Mijn man heeft het heel goed gehad thuis. Hierdoor is hij verwend en zet hij zichzelf (nog steeds) op de eerste plaats. Dit is in een gezin met kinderen zelden makkelijk.
Nu is het zo dat ik aan het einde van mijn latijn ben. Ik heb het zo gehad met moedertje spelen voor hem. Alles moet ik voorkauwen, alles moet ik uitleggen en zelfs hem straffen is iets dat veel voorkomt. De laatste tijd ben ik mezelf helemaal niet meer. Ik ben moe, heb nergens zin in, ben niet meer vrolijk, sterker nog ik ben vaker boos en chagrijnig dan niet... Afgelopen week ben ik een paar dagen met de kinds alleen weg gegaan. Dit was zo ontzettend fijn! Rustig, gezellig, heerlijk! Nu snap ik ook wel dat het dat niet is als pappa helemaal uit beeld is, maar het was wel heel fijn om weer even mezelf lekker te voelen! Gister was ik er zo klaar mee dat ik van hem geen verbetering zie na jaren van praten, ruzies, tranen, psychologen (hij heeft er al 4 gehad en is steeds gestopt met smoesjes) dat ik zei dat hij beter kon gaan. Hij heeft toen op papier gezet wat hij denkt en voelt. Dit was weer meer van hetzelfde. Weer de vraag naar mij om hem te sturen en te straffen waar nodig. Ik weet niet meer wat te doen. Voor de kinderen vind ik dat hij echt geen goed voorbeeld zet met zijn gedrag. Hij leert ze in mijn ogen dat wat ik zeg niet belangrijk is. Dat je constant tegen mij in kunt gaan zonder consequenties. Dat je over mij heen kunt lopen en mij niet serieus hoeft te nemen. Dat je zelf altijd belangrijker bent dan een ander. En zo kan ik nog wel even door gaan.
Zijn gedrag doet mij heel erg denken aan familieleden die ik heb met autisme. Een stempel halen bij de psycholoog hoeft van mij echt niet! Maar de psycholoog die dit zag en waarmee ik ook over hem gesproken heb wilde hem wel handvatten geven zonder stempel! Deze heeft hij daarna nog twee keer gesproken en is toen gestopt omdat hij vond dat hij het nu wel wist...
Ik weet het echt niet meer! Zijn reactie is dat hij een stabiele basis geeft door zijn stabiele werk, dat hij niet fysiek is naar ons toe en dat hij geen verslaving of iets dergelijks heeft. Is dat genoeg om bij hem te blijven? Kan iemand alsjeblieft iets zeggen? Ik durf hier met niemand over te praten, want niemand ziet hem zoals ik dat doe. Van buitenaf wordt idd alleen gezien wat hij zegt.
Het is een lang verhaal geworden, sorry daar voor en bedankt als je het helemaal gelezen hebt, en niemand kan natuurlijk zeggen wat ik moet doen, maar ik ben zo verdrietig en moe...
Alleen omdat hij je financieel steunt en niet slaat is een beetje een ouderwetse stijl van denken. Tegenwoordig willen we ook emotionele steun van onze partners, en terecht ook! Kijk in jezelf wat je wil. Ik kan ondanks je verhaal niet bepalen hoe erg het is. Het klinkt erg naar hoor. Maar Je wist ook voor de kinderen dat hij zo was en toen was het wel goed genoeg om een gezin te starten... dus dit is absoluut niet mijn plaats om te zeggen of dat genoeg zou moeten zijn of niet. Heel veel sterkte ermee
Ik geloof dat het in dit geval heel nuttig zou kunnen zijn als hij zichzelf wél liet testen: autisme en bijvoorbeeld narcisme lijken soms heel erg op elkaar, maar vragen een andere aanpak... Zowel voor jou als voor hem zou dat heel zinvol kunnen zijn en inzicht geven, voordat jullie keuzes maken die onherstelbaar zijn.... Ik denk dat het sowieso gezond is om te stoppen met moederen over hem, zodat hij zélf gaat aanlopen tegen de dingen... Nu houd jij het voor hem erg gemakkelijk om zo door te gaan en is er voor hem geen reden om het anders te willen.
Pff wat heftig zeg.. repect hoor zou je niet aan je ouders kunnen vragen om 1 dag te kunnen oppassen desnoods met een smoes! Zodat je zelf ff tot rust komt.? Me partner was zo... geen autisme maar deed wat anders.me ma.heeft 2 dagen op de kids gepast en wat voelde ik me weer sterk en enwrgiek! En goed genoeg om met mijn man te praten valt bij hem wel te doen! En hij had besloten om het roer om te gooien heeft hij ook 1.5 jaar voor nodig gehad maar.goed ben wel op het punt dat we gelijkwaardig zijn !
Misschien dat je wel hulp Kunt krijgen voor partners van mensen met autisme. Daar zijn heel veel mogelijkheden voor en er is ook een online module voor te vinden over hoe je je het beste staande kunt houden. Even googlen. Je hebt het echt zwaar voor de kiezen zo te lezen... het lijkt me een duivels dilemma... bij elkaar blijven en zelf heel veel (geluk) moeten inleveren, maar wel voor de kinderen een "stabiele" basis van "niet-gescheiden-ouders".... maar ja, wat is stabiel in jullie situatie. Heel veel sterkte in ieder geval en je zou ook contact kunnen hebben met iemand die samen met jou de Boel op een rijtje gaat zetten, of je wel of niet door met hem wilt. Misschien de kinderen eens even een nachtje te Logeren en dan in je eentje even een nachtje weg. Even afstand en tijd voor jezelf om alles op een rijtje te zetten...
Lijkt me erg zwaar voor je! Ik heb een vrouw in de straat. Haar kinderen spelen sinds een paar maanden met ons kind. Inmiddels paar keer op bezoek geweest bij elkaar en zo zie je nog eens wat. De man heeft iets van autisme. Een zware variant in ieder geval. Hij kan werkelijk niks. Het lijkt net een groot kind. Als je een vraag aan het stelt kan hij nog net heel kort antwoorden met horten en stoten. Soms gaat de moeder boodschappen doen en dan vraagt ze of ik een oogje in het zeil houd voor haar kinderen. De deur gaat dan op slot en de vader zit binnen. Hij zou zich geen raad weten als de kinderen bijvoorbeeld ruzie zouden hebben. Maar wat een bewondering heb ik voor die vrouw. Ze lijkt of is extreem rustig en relax en doet alles alleen. Ze heeft haar man en zijn gedrag geaccepteerd en maakt een het beste van. Ik zou mijn geduld verliezen vrees ik. Echt respect. Ook voor jou! Ik hoop dat je voor jezelf een oplossing vind. Zodat jij er niet aan onder door gaat!
Jeetje wat vervelend voor die vrouw en knap van haar! Zo'n stel kennen wij ook. Hoe zij het doet weet ik ook niet. Maar met haar praten hier over vind ik moeilijk. Zij is ook heel erg gesloten en op zichzelf. Dus niet echt makkelijk te benaderen voor mij. Dank je voor je lieve woorden in ieder geval!
Toen we nog geen kinderen hadden was het nog niet zo erg. Toen had ik er in ieder geval niet zo veel last van als nu. Als hij dan weer voor zichzelf koos ipv voor mij dan ging ik gewoon lekker zelf wat doen. Maar sinds de kinderen (nu meer dan 6 jaar dus) is het veel vaker echt heel vervelend. Alles moet op zijn manier, niets is goed genoeg, mijn mening doet hem heel eeg weinig enz. Zelfs de jongste van 5 heeft nu al door dat hij heel goed tegen pappa moet praten en dat hij hem dingen moet leren. Zo zei hij laatst bijvoorbeeld "pappa, je moet eerst met mij praten en luisteren en niet meteen boos worden." Dit brak mij echt...
Ik herken helaas heel veel, mijn vrouw en vooral haar moeder zijn ook zo. Mijn vrouw doet bijna niks maar is heel erg bezig met zichzelf, haar depressie en met haar eigen dingetjes, en reageert nauwelijks op mijn schreeuw om hulp. Ze is als enig kind in China ook opgevoed met het idee dat ze niks hoeft te doen en haar eigen dingen kan blijven doen want haar moeder deed altijd alles. Haar moeder vindt zij zichzelf perfect en als er war fout gaat ligt het altijd aan de ander of aan de situatie, zelf is ze onfeilbaar.
Hoe ik ermee omga is dat ik doe wat binnen mijn macht en energiebereik valt, waarbij ik onze dochter altijd voorop stel. Scheiden is om enkele redenen voor mij geen optie, hier ga ik in het openbaar ook niet verder op in, het is nu eenmaal zo. Hiernaast verwerk ik mijn ervaringen in een roman (fictie dus). Ik verlicht daarmee de psychologische druk op mijzelf nu, en heb later iets moois om mijn dochter haar familiesituatie te laten begrijpen. Mocht het boek nog aanslaan ook, dan heeft mijn dochter straks extra geld ook nog.
Bedankt voor je reactie! Ik wil ons gezin ook echt niet uit elkaar halen. Hier wil ik heel veel voor doen! Ik ben echter alle energie kwijt. En het vertrouwen in hem ook. Ik zou niet weten waar ik moet beginnen als wij uit elkaar gaan en vind het vreselijk voor de kinderen, maar mijn ouders zijn omwille van de kinderen te lang bij elkaar gebleven en dat was vreselijk. Wij waren enorm opgelucht toen ze eindelijk echt uit elkaar gingen. Ik vind het knap hoe je hier mee om gaat! Ik hoop dat het mij ook lukt.
Letterlijk straf geven bij bepaald gedrag. Dat hij geen voetbal mag kijken bijvoorbeeld als hij die dag zichzelf te vaak op 1 heeft gezet en de kinderen daar last van hebben gehad. Hier is jaaaren geleden zelfs een kaart voor gemaakt. Een soort stickerkaart met beloningssysteem. Extreem kinderachtig en ik heb er heel veel moeite mee gehad. Maar omdat ik zo hoopte op verandering heb ik het wel voor hem gedaan.
Misschien heel kort maar ik denk dat je jezelf de vraag moet stellen:is onze relatie gelijkwaardig als partners en/of ouders? T verhaal klinkt in mijn oren heel ongezond en uit balans. Sterkte! Misschien helpt t zou om met n psych te gaan praten over hoe jij je voelt en wat jij wilt.
Ik heb met zijn psychologen gesproken, op eentje na. Daarmee zat ik allemaal behoorlijk op 1 lijn. Ik heb het dan ook heel naar gevonden toen alles stopte. Om nu weer contact met eentje te zoeken voor mezelf weet ik niet of ik dat zie zitten. Het blijft het zelfde verhaal steeds voor mijn gevoel. Wat kan daar nog voor hulp voor geboden worden? Maar ik kan het proberen. Niet geschoten is altijd mis hè... bedankt voor je reactie in ieder geval!
ontzettend nare situatie. het lijken ook wel narcistische trekken. Deze mensen vinden zichzelf geweldig, hebben geen hulp nodig en weten het allemaal wel en kunnen neerbuigend doen naar andere mensen. Ook kunnen ze door hun manier van spreken mensen iets anders doen geloven dan wat de werkelijkheid eigenlijk is. Mochten er zich problemen voordoen, dan heeft hij er waarschijnlijk niets mee te maken en hebben andere dit veroorzaakt.
Door jou en je sturing geeft het hem een stabiele woonomgeving en komt hij heel ver. Maar hij krijgt op deze manier wel steun van jou, andersom niet. Je relatie lijkt niet evenredig aan elkaar. Het is geen stabiele factor voor het opvoeden van jullie kinderen gezien je niet op 1 lijn staat samen.
Je bent op, moe en verdrietig. Dit ga je niet volhouden op langer termijn. De optie is er natuurlijk wel om met je kinderen ergens anders te wonen. En je kunt ook iemand verlaten ook al houd je wel van hem, alleen is het samenwonen onder 1 dak niet goed mogelijk. Als jij steeds moe bent en verdrietig, is dat ook niet fijn voor je kinderen. Therapieën heb je al geprobeerd, weinig effect gehad tot nu toe. Is praten met een maatschappelijk werker of je huisarts ook nog een mogelijkheid?
Ik hoop dat je eruit komt en misschien weet je ook diep in je hart wel wat het beste is voor jou en je kinderen, daarnaast ook je man. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe met wat je ook gaat doen!
Daar zeg je inderdaad iets! Het is nooit zijn schuld. Altijd ligt het aan de situatie of iemand anders. Al sinds ik hem ken. Zoals hij zelf ook aangeeft moet het nu weer vanuit mij komen. Ik weet echter niet meer waar ik de energie vandaan moet halen... enorm bedankt voor je berichtje! Met nog iemand praten geeft mij weinig hoop. Begin dit jaar is de 4e psycholoog bij ons geweest en heb ik ook lang met hem gesproken. Dit heeft mijn man meteen weer gelaten voor wat het was... ondanks mijn schreeuw om hulp en verandering.
Welke stap jij nu ook gaat maken, het zal altijd aan jou liggen. Ook als je bij hem weg zal gaan ben jij de oorzaak van alle ellende. Blijf je wel bij hem dan ben jij ook de oorzaak van alle dingen die niet goed gaan. Het erge zal zijn dat hij dit ook gewoon zal zeggen omdat het zijn waarheid is, tegen iedereen die er maar naar wil luisteren. Je kunt jezelf alleen gaan afvragen hoe lang je dit vol gaat houden en in welke vorm je dit wilt gaan doen.
Ik begrijp heel goed hoe moeilijk deze situatie is. Ik heb het van dichtbij meegemaakt binnen een familie. Deze man om wie het ging was een narcist en speelde de hele familie en gezin uit elkaar. Wat een ellende en verdriet.
Jij en je kinderen kunnen hier niets aan doen, maar verdienen niet een omgang zoals je man dit doet. Hij zal ook op zijn manier van jou en jullie kinderen houden. Mocht je ervoor kiezen om ergens anders te gaan wonen, laat je dan goed informeren van te voren. Laat je eventueel ergens inschrijven en vraag hierbij om begeleiding van maatschappelijk werk voor jezelf. Dan heb je begeleiding, luisterend oor en eventueel handvaten.
Op basis van je verhaal en eigen ervaring denk ik dat je dit niet gaat volhouden. Je word alleen maar ongelukkiger en verdrietiger. Je kinderen hebben er ook niets aan als hun moeder er niet voor 100% er voor ze kan zijn. Wat je ook gaat beslissen voor de toekomst, ik hoop dat het een keuze is die jou en je kinderen gelukkig zal maken
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (21) Verversen