Geen herinneringen

Weer een maand voorbij.. drie maanden na het afscheid. Voor mijn gevoel ben ik er nog niet echt aan toe gekomen om het te verwerken. Soms komen verdrietjes met vlagen voorbij...even momentjes dat ik ineens heel hard moet huilen, of dat er nieuws is van iemand...een collega, een vriendin die zwanger is.... Het zit in een potje, met een dekseltje erop ergens in mij. Soms licht het dekseltje even op en ontglipt er wat pijn en verdriet.

Een collega van mij heeft haar kindje verloren met 26 weken.. we leven erg met elkaar mee, het was een maand nadat ik afscheid moest nemen van ons kindje. Voor haar een tastbaar kindje, voor mij een verlangen-kindje..  Vandaag plaatste ze een prachtige foto van de urn van haar kindje. Ze noemt de naam van het kindje en heeft ook spulletjes waar de naam van het kindje op staat.. allemaal herinneringen, mooie tastbare herinneringen. En gek genoeg maakt het mij een beetje jaloers.. want ik heb niets! Echt lege handen.. Ik heb een naam.. ja die had ik wel bedacht in al die jaren... een naam voor ons meisje of ons jongetje...
Gek genoeg is ons kindje in mijn gedachten altijd een meisje. Maar ik kan de naam niet uitspreken... want ze was er nooit. Ik heb niets tastbaars met haar naam, geen herinnering...

Niets dat ik kan delen met mensen om me heen, want zij hebben nooit een kindje gezien, geen naam gehoord, geen droom gehad. Het was mijn kindje, dat ik alleen, ik helemaal alleen, me kan herinneren..