We zijn dan nu echt gestart

Woensdagmorgen werd ik verwacht voor een startecho, om te zien of de neusspray zijn werk gedaan had...

Alles zag er rustig en relaxed uit op de echo, dus... ik mocht meteen doorlopen om mijn medicatie op te halen en dan even langs de verpleegster langs voor de eerste "geasisteerde" prik...  Hiphoi!!!  Heb nu het gevoel dat we nu pas weer "echt" gestart zijn! 

Het was een hele lieve verpleegster die het mij allemaal nog eens tegoed uitlegde.  Bij mijn 3 vorige ICSI's had ik zo een voorgeprepareerde injectiepen (zoals bij diabetici) en dat was toch wel een stukje gemakkelijker!  Nu moet ik één flesje vloeistof mengen met 3 flesjes poeder en die dan vervolgens met een ECHTE INJECTIENAALD inspuiten in mn buik...  En aangezien ik geen naaldenmadam ben... Toch wel even het klamme zweet om die eerste prik te zetten!  De verpleegster had mijn spuitje klaargemaakt en ik mocht ze zelf in mn buik planten!  Het ging vanzelf!  En .. ik was geslaagd!  haha

Dus gisterenavond thuis zelf mijn eerste spuitje klaargemaakt en geprikt... Het viel wel mee!  Duurt nu alleen iets langer natuurlijk :-)  Nadien wel even een vervelend gevoel op de plaats van de prik, maar dat was snel voorbij, waarschijnlijk een klein zenuwtje geraakt...  *zucht* van opluchting, de eerste zelfstandige prik was een feit!  En het viel nog mee ook!  Vanavond de volgende... en zo elke avond eentje tot volgende week woensdag.  Dan moet ik terug langs voor een echo, om te zien of er al resultaat te zien is!  Ben benieuwd!  Ik hoop met de nieuwe medicatie toch meer eitjes te kunnen laten groeien dan met de vorige medicatie!  Hoe meer eitjes hoe meer reserve we hebben, nietwaar?  Just in case...

Heb er nu wel goeie moed in!  Deze keer moet toch gewoon lukken?  Niet?  Stiekum droom ik er al van!  Steljevoor dat het nu zal lukken!!  Dat wil zeggen dat ik dan ergens in april zou moeten bevallen, dan ben ik de hele zomer thuis!!  Zal zoonlief ook wel leuk vinden!

Maar eerst de voetjes nog op de grond houden!  Want als je zo leuk rondzweeft op dromen en verlangens, dan kan je wel eens heel hard neervallen wanneer ze die bubbel doorprikken... Heb het al meermaals meegemaakt.. En ergens mag / moet je wel hopen en dromen en verlangen... want waarvoor doen we het anders dan?  Toch, elke teleurstelling doet pijn, of je nu veel gehoopt hebt of minder... Het blijft pijn doen... Verdomd veel pijn!

Mijn twee miskramen ben ik ook nog niet vergeten... zeker niet... Het spookt soms nog door mijn hoofd "ik had nu al met een baby in mijn armen kunnen zitten..."  Maar het mocht niet zijn... Die twee kleine ukjes waren niet voor ons voorbestemd.  Het heeft zo moeten zijn.  Het is wat het is.  Maar ergens zal er wel een klein ukje zijn die voor ons voorbestemd is, die deel mag uitmaken van ons gezinnetje, die samen groot mag worden met grote broer,  die mee mag gaan op onze fietstochtjes, die mee in onze grote tuin op zoek mag gaan naar lekkere besjes en verse eitjes van onze kippen, die mee op bezoek mag bij Omie en Opa en daar ook rotverwend zal worden, en die ook door ons verwend zal worden, vooral met vele kusjes en knuffeltjes en zeker en vast met heel veel liefde, want kleine uk, JIJ BENT OH ZO WELKOM BIJ ONS!

Tot gauw...