Ik ben er klaar mee, kom maar baby.

Ik ben al 2 dagen chagrijnig, maar ik heb nu voor mijn gevoel toch wel echt het mentale breekpunt bereikt. Eigenlijk mag ik niet klagen, want ik ben nog maar 39+4 weken zwanger en dus nog net niet over de 40 weken. Maar toch, ik ben er helemaal klaar mee. Mijn lontje heeft nog maar weinig touw over en dochter voelt dat haarfijn aan. Ze doet het niet expres, maar ze luistert de laatste 2 dagen gewoon heel slecht. Ik snap het wel, want na het vuurwerk mag broertje elke dag kiezen of hij wil komen of nog even blijft zitten, dus dat is best spannend. Mijn schaambot voelt gekneusd, ik slaap vrij weinig en weet gewoon niet meer hoe ik moet zitten of liggen. Dat in combinatie met de voorweeën die ik nu al 3 weken heb en die uiteraard niet doorzetten zorgt ervoor dat ik gewoon wil dat hij eruit komt. Ik had al weeeeken de datum van vandaag in mijn hoofd en al is de dag nog maar net begonnen, het zorgt toch wel een beetje voor een mental breakdown. Het werkt ook niet echt mee dat vriend wel lekker in slaap valt, vervolgens super irritant ademt (waar hij niets aan kan doen, maar op den duur erger je je aan ongeveer alles) en toen dochter vanochtend papa probeerde wakker probeerde te maken, hij na 5 pogingen gewoon bleef slapen. Ik ben er na een paar uurtjes slaap maar uitgegaan met haar en vervolgens lekker de tranen laten lopen. Ik moet zeggen dat het oplucht en hopelijk kan ik nu weer schakelen, want ik heb er geen vertrouwen meer in dat dit kindje nog voor de 40 weken komt en ik verwacht nu gewoon over tijd te gaan. Dat moet ik wel even een plekje geven, want ondanks dat je weet dat je 1e bevalling geen indicatie is, toch verwacht je het op de een of andere manier wel. Deze baby heeft waarschijnlijk gewoon wat langer in mijn buik nodig.