Als alle emoties door elkaar lopen

Ja hoor, het is weer eens zo ver. Ik heb weer eens last van het cadeautje wat ik gratis bij mijn moederschap heb gekregen. Te veel emoties bij ongeveer álles. Alsof dingen je nu gewoon veel meer raken op het moment suprême. En dan een paar uur later erachter komen dat het best wel meevalt in vergelijking met wat je in eerste instantie dacht. Of misschien had je toch iets te overdreven gereageerd. En zo leef ik sinds ik moeder ben ongeveer continu. Het is niet zo dat het erg is, want ik heb veel meer leren liefhebben en keuzes maken in wat nu echt belangrijk is. Alleen als al die emoties elkaar dan opeens in een rap tempo opvolgen heb ik wel eens zin om gewoon even heel lekker alles eruit te huilen en weer verder te gaan. Niet dat ik het doe trouwens, het eruit huilen. Maar toch, zou best lekker zijn soms om op die manier even te ventileren.

Uitstellen, uitstellen en nog eens uitstellen..

Dit is ongeveer hoe het project van ons huis op dit moment verloopt. Het laatste bericht is dat ze in oktober gaan beginnen met bouwen en dat we minimaal 9 maanden moeten rekenen voordat we de sleutel krijgen. En daar komt hij dan, BAM.. teleurstelling! Met dikke hoofdletters denk ik. Want ja, ik kan best accepteren dat we dan dus langer in dit huis moeten wonen, maar ik ben misschien nog wel het meest teleurgesteld in het feit dat we dus ook niet in september/oktober kunnen starten met onze kinderwens. En dit terwijl ik nu al bijna een jaar kriebels heb en we het door onze verhuisplannen constant verschuiven. Sterker nog, juist de wens voor een volgend kindje heeft ervoor gezorgd dat wij groter willen wonen. Het moet alleen niet zo zijn dat we rond de tijd dat we de sleutel krijgen ook zitten met een eventuele bevalling. En aangezien we zover nu blijkt een vruchtbaar paar zijn, is het een te groot risico om er alsnog voor te gaan rond dezelfde tijd als dat ze beginnen met de bouw. Om dan vervolgens nog een teleurstelling te moeten verwerken, want mijn man had bedacht dat we dan pas in januari 2019 gaan beginnen. Hallo?! Januari 2019 duurt nog 9! maanden.. en dan zal je zien dat het opeens super lang duurt. Emotioneel dus behoorlijk verrot dit. Voor mijn hormonen in ieder geval, want volgens mij zijn mannen in dit geval prima in de praktische zaken ervan te bekijken. En dan ben ik een dag later nog steeds teleurgesteld om de keuze, maar duh... Natuurlijk is het een logisch plan van hem! Dan komt er alleen wel veel meer tijd tussen de 1e en 2e, maar helaas.. het moet zo zijn denk ik dan maar. En ik hoop eigenlijk dat we in november/december wat beter weten waar we aan toe zijn met het huis, maar mijn man zegt dat ik daar gewoon niet van mag uitgaan haha. Als de tweede net zo’n leukerd is als onze eerste, dan weet ik het al wel. Tussen de 2e en 3e komt echt niet zoveel tijd! Maar dat zijn discussiepunten voor later. 

Drukte op het werk

Ook daarvan kan ik helemaal gek worden. Het gevoel hebben zoveel verplicht te moeten, zoveel extra te moeten en als ik dan alles eenmaal geregeld heb, valt het ook allemaal wel weer mee. Soms voel ik mij echt schuldig tegenover mijn dochter, want mama moet in sommige weken opeens best veel werken door extra vergaderingen. Ik denk dat ik het nooit leer en dat het altijd een stresspuntje blijft. Combi tussen kind, werk en huishouden blijf ik een dingetje vinden. En toch, we willen ook leuke dingen doen waardoor ik graag zoveel blijf werken, ik ben elke kindervakantie vrij en ben dus relatief veel thuis en ik haal veel plezier en uitdaging uit mijn werk. Ook al piep ik vaak genoeg over wat ik allemaal nog moet doen en hoe druk het wel niet is. Ik geniet en vind het zwaar tegelijk. Maar volgens mij hoort dit typisch bij werken in het onderwijs. Aftellen tot de vakantie, want ik heb echt heel veel zin om met mijn gezinnetje te genieten! 

Trots

Ook dat zorgt voor emoties. Maar dan van geluk! Trots op alles wat wij tot nu toe in de afgelopen 10 jaar samen hebben bereikt. Trots op ons gezinnetje! Maar vooral trots op ons meisje! Heerlijk, hoeveel geluk je kan voelen door alleen maar te kijken hoe mooi ze aan het spelen en kletsen is. Geluk, omdat ze je roept en een kus en knuffel komt geven. Heerlijk, wat een liefde! ❤️ Iets wat is echt iedereen gun, want liefde van je kind is ongeveer je hele wereld, het is gewoon ALLES! Het is waarvoor je gaat leven, waarvoor je alles doet en op de ‘mindere momenten’ die echt elke ouder heeft na, echt het meest fantastische wat er bestaat. Maar ook alle mindere momenten horen erbij, want dit maakt onze kinderen wie ze zijn en daar leren ze veel van.