Onze mooie Anne-Madée is geboren!!
Wij zijn zó intens gelukkig!! Onze Anne-Madée werd geboren op woensdag 15 september 2010, om 00:39 uur. En zo begon het...:
Dinsdag 14 september. Ik heb de hele dag het gevoel dat ik zo 'strak' sta. Mijn vliezen staan op klappen, zeg ik nog tegen Pat. Het wordt 18.30 uur. Manlief is lekker aan het koken en ik lig, samen met onze puber, languit op de bank. Ik ben lekker aan het BB-en als ik opeens een soort 'knak' voel ergens in mijn buik. Maar er gebeurt verder niks. Nog geen 5 minuten later voel ik een tweede 'knak'. En ja hoor...ik laat mezelf direct van de bank afrollen omdat ik voel dat het toch echt zo ver is. Mijn vliezen zijn gebroken! Alles zeiknat... Pat schrikt enorm, en zet direct alles uit. Dááág, lekkere Indische maaltijd! Pat pakt handdoeken en ik bel het ZH. Moet vanwege de recente gebeurtenissen natuurlijk direct komen. Puber mee (mam, ik heb honger....!! Grrrrr!!!), tasje mee, en gáán. In de auto zegt Pat tegen me dat het nu 'voor het echie' is. Nee joh, zeg ik. Bij LM kreeg ik gewoon NUL ontsluiting en ik verwacht dus vanavond, na een of ander onderzoek, weer thuis op de bank verder af te mogen wachten... In het ZH staan we al even bij de deur(bel) maar niemand doet open. Gaat lekker... Dan maar in de rolstoel naar de 'gewone' afdeling, waar ik al 1,5 week gelegen had. Ik word natuurlijk direct herkend, en dus gelijk naar de verloskamers gebracht. Daar aangekomen ga ik op een verlosbed liggen en man- en kindlief stuur ik (nog behoorlijk enthousiast ook) naar beneden voor een fritesschotel. Voor hen dan he...niet voor mij, haha!! Ik eet natuurlijk wel een páár patatjes mee, ik moet tenslotte toch eerst een uur stil liggen voor de CTG. Toch behoorlijk wat buikactiviteit te bespeuren intussen...ik stop maar met patatjes eten. Dan eerst nog maar even naar het toilet, ze moeten tenslotte straks mijn onderkantje bekijken natuurlijk. De 'krampen' worden toch wel heftiger nu. Ik twijfel nog steeds of het wel echte weeen zijn. Dat twijfelen duurt niet lang. Pat vindt het tijd om mijn moeder te bellen zodat zij LM op kan komen halen. Het wordt wel wat te heftig voor haar nu. De patatjes hebben hun weg naar buiten al snel gevonden. Bah...
Rond een uur of negen vindt men het tijd me te toucheren, en ik eigenlijk ook. 5 Centimeter!! Zozo, en dat binnen 2,5 uur nadat de vlezen braken! Maar dan zegt de VK dat er al weken activiteit in mijn buik is geweest, en de ontsluiting dus ook al veel eerder begonnen kan zijn... Lekker demotiverend, pfff! Straks doe ik over die andere 5 centimeter ook een week of drie, da's lekker!! Maar nee...rond 23 uur word ik nogmaals getoucheerd omdat ik intussen behoorlijk begin te kronkelen. 8 Centimeter!! Dat geeft weer wat kracht om het nog even vol te houden!! De laatste 2 centimeter zijn het heftigst, ik vind het echt niet leuk meer en roep nog dat ik 'weer gewoon een keizersnede' wil. Manlief weet niet waar ie het zoeken moet. Hij maakt wel 60x een washandje koud en wrijft ermee over mijn gezicht. Ik ben drijfnat van alle inspanning. Verder knijp ik zijn armen, met mijn lange nagels, helemaal blauw (oef!!). Om 23.45 uur heb ik volledige ontsluiting en moet ik dus mee gaan persen. Wat ze echter ook zeggen, wat ze ook doen, het werkt niet. Ik begrijp maar niet wat ze bedoelen. Ik bijt mijn hele lippen helemaal kapot omdat ik geen geluid mag maken. Ze zeggen dat mijn kracht anders de verkeerde kant op gaat. Ik krijg het niet voor elkaar. Ik heb niet het gevoel alsof ik moet drukken, ik voel niets zakken, ik voel geen verschil in de weeën van een uur geleden en nu... Help me!! Mijn meisje heeft intussen flink last van de snelle bevalling, en heeft het behoorlijk slecht. Ze moet er nú uit. De gyn besluit dat er geknipt moet worden en hij mij en ons meisje gaat 'helpen' met een vacuumpompje. Neeeeeeeeee.....!!! Dit is mijn grootste angst!! Maar het gebeurt natuurlijk toch... Om 00:39 uur is ze er dan, ons allerliefste mooie babymeisje, ons engeltje, ons tweede wonder, Anne-Madéé!!
Ik ben zó gelukkig, kan het gewoon niet onder woorden brengen... Ze moest nog wel een paar dagen in het ZH blijven, ze was natuurlijk nog steeds te vroeg en werd dus even goed in de gaten gehouden. Sinds gisteren zijn we allebei thuis, en ohhhh.....wat ben ik aan het genieten!!! Ze is zó heerlijk zoet, mijn lieve lieve meisje...!!
reacties (0)