150 Slagen per minuut, zóóó mooi!

Vandaag weer eens naar de (laten we eens een ouderwets woord gebruiken, hihi!) vroedvrouw geweest. Die bezoekjes worden elke keer korter, lijkt het wel. Naja, dan zijn er tenminste ook geen bijzonderheden...toch? Alles bleek nog helemaal in orde, hartstikke mooi. Ook weer even het hartje gehoord, 150 slagen per minuut dus...zóóó mooi!!!

Wat een genot is het toch dat te mogen horen. Nu heb ik vorige week een dopler gekocht, om thuis af en toe ook te kunnen luisteren. De afgelopen week natuurlijk een paar keer geprobeerd, helaas zonder noemenswaardig resultaat... Het enige wat ik hoorde waren mijn darmen (my God, wat zijn die druk zeg...alsof ik nog steeds elke dag erwtensoep eet!) en een hele hoop ´ruis´. Maar omdat zelfs mijn eigen hartslag moeilijk te vinden bleek (moeilijker dan de TV bij de buren in ieder geval), maakte ik me er totaal geen zorgen om. Daarbij voel ik af en toe al kleine plopjes (nee, geen darmgerommel door wederom de vervloekte erwtensoep) en kleine aaitjes aan de binnenkant van mijn buik. Héérlijk trouwens, vooral als beebjelief aangeeft dat ie ergens last van heeft...ik ben namelijk nogal bewegelijk (type ADHD, maar dan zonder de H, en dan ben ik ook nog eens hypermobiel) en bevind mij soms in de meest onmogelijke posities. Geweldig als je dan voelt dat ie aangeeft dat je beter ff iets anders kunt gaan doen. Niet dat deze eigenwijze dame daarnaar luistert, in tegendeel... Wordt beebjelief waarschijnlijk ook weer een graadje eigenwijzer dan ik (net als mijn meisje!), het juiste voorbeeld wordt immers gegeven, haha!

1 Juni volgt de 20-weken echo, beetje spannend natuurlijk maar ik zie ernaar uit. Manlief en mijn meisje ook. We hopen dan ook te mogen horen of we een jongen of een meisje verwachten. Wil zo langzaamaan ook weleens los gaan met shoppen hoor, heb tot nu toe nog helemaal NIETS gekocht!

Toen we zwanger waren van ons meisje, wilden we níet weten of we een jongen of een meisje kregen. We gingen voor de totale surprise! Maar toen was er (in mijn beleving in ieder geval) vééél meer unisex-spul te koop. Nu vind ik het veel lastiger, dus we hebben besloten uit totaal onromantische maar praktische overwegingen te willen weten wat ´het´ wordt (of eigenlijk al is, natuurlijk!). Ook handig dat we dan maar één naam hoeven te bedenken. Tijdens de bevalling van ons meisje waren we namelijk nog steeds aan het dubben over een jongensnaam, we hadden écht totaal geen idee! We kwamen er níet uit, en hadden al bedacht dat we dan maar gebruik moesten maken van de 3 dagen ´bedenktijd´ die je nog hebt voordat het kindje aan moet geven bij de gemeente (het bevallen kostte mij namelijk enige moeite....uhum....dus hield het bedenken van jongensnamen al snel op). Maar dan nog, binnen 3 dagen zou moeilijk worden....we hadden tenslotten al 8 maanden de tijd gehad en binnen dat tijdsbestek was het ook niet gelukt. Tjee, drama......! Gelukkig bleek ze een meisje, waarvoor we dus gelukkig wél een geweldige naam hadden. Pffff...

Nadat ik bij de VK (ohja, vroedvrouw!) was geweest moest ik bij de mondhygieniste zijn. Had ik lekker kort op elkaar geplakt, dus ik kon in één keer door. Nou ben ik al geen held bij de tandarts, dus ook hier keek ik, op zijn zachtst gezegd, niet echt naar uit. Ik zal niet in details treden, maar man o man, wat een drama! Heb het gevoel alsof mijn hele mond opgezet is, ik praat er zelfs raar van. Straks maar weer soep eten (wat een straf!).

Ben er wel ff door voor nu, heb HONGER. Mag dat nu wel zeggen omdat ik als zwangere over de gehele dag slechts 2 witte sneetjes brood met kipfilet heb gegeten (met dank aan de eerder genoemde mondhygieniste)... Val zowat om... Manlief maar ff lief aankijken!!

See you!