Nou ik ben er weer hoor!

Hallo allemaal,

nou ik ben er weer hoor! Ik heb me even terug getrokken van Babybytes... Ik heb het de afgelopen weken niet makkelijk gehad. Ik heb zelfs een flinke terugslag qua emoties gehad en ik kan jullie vertellen dat is echt niet fijn! Een keiharde klap in mijn gezicht, zo voelt het... Ik merkte aan mezelf dat ik heel cool en hard overkwam op sommige momenten en mezelf aan het beschermen was tegen alle emoties. Het leek wel of ik verbitterd raakte. Dat werkt voor heel even, maar niet voor een langere tijd. Daarom heb ik vanaf nu elke week een afspraak bij/met de psycholoog. Ik hoop dat hij mij op weg kan helpen het een plek te geven en te verwerken. Ook hoop ik dat ik d.m.v. deze gesprekken met frisse moed en een positieve kijk op de toekomst weer verder kan...

Op 28 april ben ik onder narcose gecurreteerd, na een zwangerschap van 10 weken. Ik heb er bewust voor gekozen om het weg te laten halen dan er op te wachten en het zelf te laten komen. Dat kon ik namelijk na mijn bevalling van ons overleden zoontje (na een zwangerschap van ruim 16 weken) niet aan. De curretage is me op zich meegevallen. Ik heb er gelukkig niets van hoeven voelen of merken. Nu ben ik inmiddels alweer een aantal weken verder. Lichamelijk ben ik redelijk goed hersteld. Ik heb na de curretage wel last gehad van mijn onderrug, vermoeidheid en af en toe buikpijn. Lang leve de paracetamol! Gelukkig word dat elke week steeds minder. Geestelijk gaat het dus wat minder goed. Dit komt voornamelijk door mijn verdriet van de eerste zwangerschap wat terug gekomen is door deze miskraam.

Elk verlies is erg, hoe vroeg ook in de zwangerschap. Maar gek genoeg merk ik aan mezelf dat ik van deze miskraam weinig verdriet heb. Ik heb wel verdriet hoor, maar meer om het feit dat ik nu voor de tweede keer geen zwangerschap heb mogen voldragen. Dit komt ook doordat mijn eerste zwangerschap totaal onverwacht zo rigoreus en naar eindigde en dat pas na ruim 16 weken. Voor mijn gevoel was dat 10x erger dan deze miskraam. Ik moest toen een hele bevalling doorstaan met alles erop en eraan, behalve een gezond en levend kindje... Maar nogmaals, elk verlies is naar...

Afgelopen week, 12 mei was ik uitgerekend van de eerste zwangerschap. Dit was een vervelende dag en ik voelde me ook heel somber. Ik kon alleen maar denken aan de mooie bolle buik die ik al had met 4 maanden en ik besefte me tegelijkertijd hoe erg ik die buik miste, maar vooral mijn bewegelijke ukkepuk! Wat was hij mooi, lief en iniminie klein (zo'n 18 cm) toen we hem voor het eerst in het echt zagen na de bevalling (dit was op 26 november 2009). Pff dat moment staat op mijn netvlies gebrand... Was hij nog maar hier, bij mij, bij ons, wat zouden we nu gelukkig zijn geweest met z'n drietjes...

Maar helaas en jammer genoeg, aan de natuur en het lot kunnen we niets veranderen. Bij het ene stel gaat het allemaal voorspoedig zonder enige zorgen, het andere stel moet knokken en moed houden omdat het alsmaar mis gaat en weer andere stellen kunnen niet eens op de natuurlijke manier zwanger raken of helemaal geen kinderen krijgen. Ik heb in ieder geval 1 lichtpuntje en dat is dat we wel degelijk zwanger kunnen raken, alleen het voldragen van de zwangerschap wil tot nu toe 'nog' niet lukken... Dit lichtpuntje zorgt bij ons voor hoop in de toekomst...

Liefs,
Mellebel.