Hoe het begon, hoe het was & hoe het verder gaat.

Ik heb hier in het verleden een hele waslijst aan blogs geschreven, maar heb ze vorig jaar allemaal verwijderd omdat ik mezelf alleen maar voor de gek hield.

22 juli 2009 meldde ik mij hier op babybytes aan, omdat wij dachten zwanger te zijn.  Super naief eigenlijk, want we wisten heel goed dat die kans nihil tot helemaal niet zou zijn en we waren het dus ook niet. 

Destijds was ik zelf behoorlijk obsessief bezig om zwanger te raken, ik hield mijn cyclus stipt bij & wist precies wanneer het allemaal eventueel mogelijk zou kunnen zijn en hoopte na onze intieme momenten dat het dan raak zou zijn.

Weer naief, toen & nu helemaal zeker; Zonder de medische molen zullen wij nooit zwanger raken. 

In 2008 kregen wij de diagnose hypogonadisme; een tekort aan testosteron die aangevuld zou moeten worden met hormooninjecties.

Voor een man een verschrikkelijke diagnose, zijn eigen lijf maakte geen testosteron aan en dat belemmerde hem in zijn relatie met mij door een verminderd libido en in zijn eigen zelfbeeld, hij voelde zich teneergeslagen. We zijn destijds meteen begonnen met hormooninjecties, misschien wat te overhaast want dat was geen fijn begin. Van een gehalte van 0 in je bloed ineens naar een paar punten hoger in je bloed na een aantal injecties was geen pretje. Hij voelde het als moeten en ik voelde mij als een zuster die hem de injecties moest geven, omdat dat kennelijk de oplossing was. Door deze diagnose en het te gehaastte gebruik van medicatie, kwamen we hiermee al snel in het slop. Van 2 maal per week, werd het 1 keer per week en van 1 keer per week naar 1 keer in de maand net zolang tot het moment dat we niet meer prikten. Ook werd het onderwerp een hele tijd onbespreekbaar, wat heel erg moeilijk is geweest.

Na jarenlang heen en weer schommelen hiermee heb ik eind 2011 aangegeven dat we hier wat aan moesten doen en dat ik een nieuwe afspraak in het VU wilde maken om te kijken naar andere mogelijkheden dan die nare injecties. Fijn genoeg konden we al snel terecht en zijn we vrij snel daarop begonnen met een hormoongel, die moest elke dag aangebracht worden op zijn schouder. Hiermee werd zijn testosteronspiegel geleidelijk gestimuleerd en niet ineens van 0 naar ik weet niet hoeveel wat. Dit ging eigenlijk ruim een jaar wel goed en doordat hij dacht dat het goed ging is hij er geleidelijk aan ook weer mee gestopt, want het ging toch goed?! 

Maar dat ging het niet, we waren alweer snel terug bij af en vorig jaar om deze tijd kwam het ook even op mijn boterham, ik kreeg buikklachten en werd doorgestuurd naar de gyn. Ik bleek cystes op mijn eierstokken te hebben en er werd 'even' een uitstrijkje gemaakt om alles even mee te nemen. Nietsvermoedend nam ik 2 weken later de telefoon op in de veronderstelling dat dat wel oke zou zijn, maar de uitslag was niet goed. Ik had een pap3b score en 2 dagen later lag ik in de behandelstoel voor een colposcopie en een letz behandeling waarbij het aangetaste weefsel verwijderd werd. Twee weken later hier de uitslag van en het weefsel had ook nog een cin3 gescoord. Mijn wereld stond op de kop, ik moest rust houden en er vanuit gaan dat deze behandeling voorlopig genoeg was. Afgelopen zomer had ik mijn eerste controle en deze was goed! Netjes een pap1. 

Na mijn behandeling hebben we besloten er ook maar niet meer langer mee te wachten en er gewoon weer voor te gaan en nu definitief, met de volle overgave. We planden weer de afspraken in het VU en het balletje is weer gaan rollen. Hij moest door een MRI voor de tweede keer en hierop was niks afwijkends te zien, een kleine verdikking op de hypofyse maar deze was dusdanig klein dat dit niet in verband staat met zijn diagnose. We zijn toen wel weer begonnen met de injecties, 2 maal per week en dat doen we nu al braaf sinds afgelopen oktober. Een verwijzing voor de klinische genetica en de fertiliteitsarts verder heb ik gisteren mijn 2e controle uitstrijkje moeten doen, kregen we de bloeduitslagen dat zijn testosteronspiegel goed op peil is en we het gaan opvoeren naar 3 keer per week prikken & heeft mijn rots in de branding vandaag zijn zaad ingeleverd voor kwaliteitsonderzoek en hebben we maandag 3 februari onze eerste afspraak bij de fertiliteitsarts! 

Wat komt er uit mijn uitstrijkje, wat komt er uit zijn zaadonderzoek, zijn er wel levende strijders te vinden, hebben we zoals eerder aangegeven door de endocrinoloog nog meer medicatie nodig, kan het natuurlijk, word het icsi/iui/ivf & mag onze wens eindelijk in vervulling gaan? 

Ik begon deze blog om even chronologisch het neer te zetten voor mezelf en dat is aardig gelukt en het voelt fijn om te ventileren, in dit soort situaties heb ik het gevoel dat we er alleen voor staan. We zien de zwangerschappen als paddestoelen uit de grond komen, dat zal vast onze leeftijd wel zijn ;-) 

Hoe moeilijk dat ook is om te zien, ik gun het iedereen! Het is het mooiste geschenk in de wereld & ik hoop dat wij snel te horen krijgen hoe wij dit mooie geschenk ooit in ontvangst mogen nemen.