Hemel(s)water

De herinnering is nog vers: een krijsende Thorben tegen me aan geplakt terwijl we na 5 minuten het zwembad al moesten verlaten omdat er geen land met hem te bezeilen was.

De tweede keer ging het al veel beter en na de derde keer was hij echt verkocht.

Na een uurtjehet bad uit? Zeker niet! Minstens twee uur spartelen, graag en een paar honderd keer wisselen tussen het peuterbad en het 'diepe'. Da's wel 73 cm diep, dus daar moet hij zijn kin omhoog houden. Dat is leuk, want dan kan je gewichtsloos springen.
En lachen, jongens, lachen dat het een lieve lust is, want er zwemmen ineens dolfijnen en hij ziet fonteinen. Als we heel veel geluk hebben, komt er ook nog wel eens een krab of een haai voorbij.

We hebben zelfs foto's van zo'n prachtig moment, genomen met toestemming van de lieve badmeneer om ze aan ons zieke moeki te kunnen tonen.

Het is wat, dat Rijswijkse aquarium.
Het kan hem nooit lang genoeg duren.

Althans, een half jaar geleden.

Nu hebben we ineens een klein wiefje dat nog nooit een zwembad gezien heeft. Haar eigen badje vindt ze al een crime. Waarom moet ze in hemelsnaam dat warme water in om vervolgens de koude lucht weer ingetild te worden? Wat is de lol van nat worden en vervolgens weer afdrogen? Waarom nou weer andere kleren aan?
EN WAAROM ZITTEN ER BUBBELS IN MIJN NEUS!

Geen onvertogen succes, dat bad.
En toch willen we vandaag naar het zwembad.
Vandaag, moederdag, mogen mama's gratis. Afgezien daarvan regent het pijpenstelen en heeft ons beertje dringend beweging nodig.

Komt wel mooi uit: wiefje wil toch niet slapen vandaag, dus hoppetieplop in de kar en we wagen ons aan het hemelwater.
Ja, het plenst.

Geen punt.
Beertje heeft rode laarsjes aan.

Al bij het zien van het gebouw wordt onze trol gelukkig. Hij weet wat hem daar te wachten staat.
Wij zijn inmiddels een beetje bang voor dat moment, want wiefje is inmiddels toch in slaap gevallen en wat gebeurt er als we haar wakker maken uit haar heilige slaap om haar in het water te mieteren?

We wagen het er toch op.
Van de lieve dame achter de kassa mag Ilva ook gratis naar binnen. Da's een goedkoop uitje!

Even later wordt ze wakker.
Licht slaperig laat ze zich uit haar kleren halen en in een zwembroekje hijsen. Als een koalabeertje klampt ze zich aan mij vast en laat zich verhuizen naar de zwemzaal.

Daar zijn mensen.
En lawaai.
En water.
Heel veel water.

We maken de borst nat en bereiden ons voor op het gekrijs dat nu ongetwijfeld gaat beginnen. Ik heb extra huissleutels bij me dus ik kan zo weg als het meiske daarom vraagt zonder daarmee de mannen te ontrieven.

Het blijft stil.
Ze kijkt rond.
Goed, we doen een stapje extra: Thorben alvast het badje in en ik stap er achteraan, Ilva op mijn schoot, haar billen in het water.

Er verdwijnt een knuistje in haar mond.
Oogjes schieten van papa naar Thorben en terug.

Met lichte verbijstering laat ik haar in het water zakken.
Ze lacht!
Krijg nou wat! Zijn al die klachten in het babybadje dan omdat het daar te klein is?

Experiment: we duiken het 'diepe' in.
Direct drijven haar billetjes omhoog en kijk nou: ze spartelt met haar beentjes dat het een lieve lust is.
Ons wiefje, de waternimf.
Ze kirt en ze lacht, betovert de overige waterbeesten en proeft het vreemde element met grote aandacht.

Een vol uur vermaken we ons en famille voordat haar kreetjes veranderen in ongeduld.
Leuk geweest, mama, nu drinken graag.

Vol trots neem ik mijn koalaatje weer op de arm en breng haar terug in land-modus.
Ook dit zonder enige klaag.

Meende ik een verbijsterd meiske snel naar huis te moeten brengen, de verbijstering blijkt volledig de mijne.

We genieten met zijn allen van een after-swimfrietje.
Gratis appeltaart, want het is moederdag.
We zijn zielstevreden met ons zwembad, met het hemelse water.
Gaan we vaker doen.
Regen of geen regen.
Er zal geplonsd worden.