Laten gaan

Vandaag merkten we voor het eerst dat ons beertje besefte dat je dingen ook kan verliezen. Misschien heeft hij dat gevoel van ons opgepakt. Niet verbazingwekkend onder de omstandigheden: mijn vader is aan zijn laatste dagen begonnen.

Bij het wegbrengen naar het dagverblijf wilde Thorben ons niet loslaten.
Bij het ophalen werd hij woedend toen hij zijn appeltje onderweg verloor.

Grappig genoeg was dit ook de dag die in de klas begon met het uit de cocon kruipen van een koolwitje. Onder het oog van alle kinderen die toevallig net binnenkwamen, kroop het dappere diertje naar buiten en vond een plekje om de vleugels te drogen.
We hebben hem later die dag laten vliegen, ook al had de klas het vlindertje liever gehouden.

Het zijn geen gemakkelijke dagen met het besef dat we nog zoveel meer willen; zoveel langer. Tegelijk de dringende gedachte dat deze wens nooit, NOOIT ten koste mag gaan van de ander.
Comfort is nu het belangrijkste.
Rust om te leven.
Ruimte om te laten vliegen.

Ik heb Thorben zijn appeltje maar teruggegeven.
Misschien was het niet pedagogisch verantwoord.
Maar ik kies nu even voor eenieders comfort.