Veel verhaal

eindelijk eens de laptop erbij gepakt om weer eens wat te schrijven, het is zo druk soms en soms geen zin en soms.. nou ja je begrijpt het wel. maar dan baal ik soms een beetje want ik wil zo graag alles onthouden en opschrijven voor later als ik oud grijs en klein ben. 

onze kleine meid is allang niet echt klein meer, ze is een pittige tante die heel goed kan duidelijk maken wat ze wel en niet wil. ze kletst de oren van je hoofd en wil met van alles met iedereen mee doen. ze is echt geen bangerik. ze kent al heel veel woorden en als ze iets niet kent herhaald ze het wel of bedenkt een andere uitleg. ze geniet van het spelen met haar grote broers, samen springen op de trampoline, gek doen, spelen in de zandbak, samen hondje uitlaten alles is tof met je grote broers. 

sinds een paar maandjes slaapt ze in haar eigen kamertje, sinds we erachter kwamen dat we nog een kindje zouden krijgen leek het ons beter om nu al te beginnen met de wisseling ipv wanneer onze kleine man er is en zij zich opzij geschoven zou voelen omdat ze dan opeens naar haar eigen kamer zou moeten. het was een spannend idee, maar we hebben doorgezet en eigelijk hebben we ons zorgen om niets gemaakt. de eerste week ging ze zonder problemen liggen en slapen. we waren een soort van verbaast dat het zo makkelijk ging. naar mate de weken verstreken had ze wel wat wakkere nacht momenten die ik voorheen heel snel en makkelijk kon aanpakken aangezien ze naast me lag. nu moest ik zelf uit bed en bij haar gaan zitten. maar we hebben geleerd van de andere kinderen. we hebben direct een matras op haar kamer gelegt en wanneer ze snachts wakker word dan ga ik daar bij haar liggen, steek mijn hand in haar bedje en dan is ze gerust gesteld. meestal valt ze snel in slaap en ga ik terug naar mijn eigen bed, maar soms ben ik te moe en val ik daar in slaap. allemaal prima zolang iedereen maar een goed nachtrust krijgt, gelukkig gebeurt het steeds minder vaak dat 1 van ons bij haar ligt, het is gek.. ze word echt al groot. 

een maandje geleden hebben we haar 2de verjaardag gevierd, wat heeft ze genoten van alle aandacht en cadeautjes. ze begreep volgens mij niet waar alle heisa om was maar dat het voor haar was begreep ze denk ik wel. we waren met een leuk gezelschap en dat was prima. en alsof zij het boekje - zo werkt een 3jarige - heeft geschreven begon zo ook op haar echte verjaardag op alles nee te zeggen, te gillen en te drammen dreinen als ze haar zin niet kreeg. we lachen erom en laten haar gaan, maar dr zin.. nee meestal niet.

ze kan mega stout doen en kijken, en als je dan nee zegt het toch nog even doen.. helemaal erg als ze je daarbij gewoon strak aan blijft kijken en dan het gene doet dat je net "verboden " hebt. tegenwoordig heltp het tellen tot 3 wel bij haar. stiekem de trap op.. en ik zeg,. ik tel tot 3 en anders komt mama je eraf halen.. bij tel 2 is ze al naar benede. het is geen garantie voor alle dagen maar het is fijn dat ze enige waarde hecht aan dingen die ik tegen haar zeg. aan de andere kant is ze ook een heerlijk lief en aanhankelijk meisje dat heel veel liefde te verdelen heeft en dit ook elke dag doet. 

wanneer ze wakker word roept ze altijd mammmaaaa... en als ik dan haar kamertje binnen kom zijn de eerste woorden .. mama mi amor tusje!! dan smelt je toch:) ik pak haar op en dan hangt ze als een klein aapje om me heen en word ik overladen met knuffels en kusjes. het is zn speciaal klein meisje. het begrip dat ze heeft voor bepaalde zaken en de empatie voor, naar en met andere mensen is zo mooi in haar. 

het hele gebeuren met ons lieve neefje mauro dat ons te vroeg verlaten heeft, heeft toch ook heel veel indruk gemaakt op haar. alle vlinders in de tuin zijn baby mauro. iedere baby is mauro.. zo ook onze kleine baby in mijn buik noemt ze regelmatig mauro. dat vind ik soms iets wat lastig en ik vertel haar dan ook dat mauro nu een vlindertje of sterretje is en dat het babytje in mijn buik een andere naam heeft ( ik vertel haar wel de naam maar die schrijf ik niet hier aangezien er bekende mee kunnen lezen :) ) soms komt ze ook met het hele verhaal uit het ziekenhuis, en dat heeft z'n indruk op mij gemaakt, ze weet op haar manier precies te vertellen wat er gebeurt is, wie er allemaal waren en wat zij deed. ze verteld over hoe we huilen en hoe ze bij tante kiki mocht zitten en ze haar koekelde. ze verteld over baby mauro in het dekentje en dat ze hem geaaid heeft en een kusje heeft gegeven. het is zo mooi hoe het op haar overgekomen is. niet als iets ergs of engs maar wel dat er een bepaalde gevoel bij was. hopelijk houd ze deze persoonlijke gave haar hele leven. echt iets om trots op te zijn. 

dan nu mijn knappe grote mannen, want wow wat gaan die opeens hard de lucht in. ze hebben beide het schooljaar netjes afgesloten. er waren een aantal hobbels die we hebben moeten nemen maar dat gebeurt denk ik bij iedereen. de invalkrachten die er waren ivm het zwangerschapsverlof van de juf waren niet de beste en dat is terug te zien in hun schoolwerk. guill is net iets sterker in zijn woorden het schrijven en het rekenen en dat is te zien, en nan heeft er duidelijk een duw van gehad. maar zelfs met dit hele gebeuren hebben ze het super gedaan, ze werken op hun kracht, hun eigen manier en tempo en dat gaat prima. beide mannen mogen door naar het volgende jaar en dat houd in dat ze aankomend jaar net meer bij elkaar in de klas zullen zitten, iets dat ik maar ik denk hun ook een beetje spannend vinden. voorheen kon nando zich nog een beetj evasthouden aan zijn grote broer. niet dat hij mee op sleeptouw zat bij guil maar meer wanneer nan onzeker, boos of verdrietig was dan kwam guil hem heel even een hart onder de riem steken en dan ging het wel weer. dat zal aankomend jaar echt anders zijn. guil zit zelfs 2 klassen een aula en 2 klapdeuren verder. spannend maar volgens mij hebben ze er veel zin in. 

beide mannen zijn ook al jarig geweest, guil in maart en nando begin augustus. beide datas zijn niet ideaal voor een leuk partijtje dus we doen nu een grote disco waarbij alle kinderen uit de klas mogen komen. we huren een slushpuppy ding, we maken popcorn en suikerspinnen en natuurlijk is ook genoeg te drinken. guilliano heeft samen met charles gewerkt aan een mix die hij gaat draaien als we het feestje vieren. hij is net als papa een echte dj zegt hij. nando vind alles wel prima en die verheugd zich het meeste op de cadeautjes en nog meer op de slushpuppys :) 

met guilliano heb ik het af en toe een beetje moeilijk, hij is pas 8 maar er komen soms dingen uit zijn mond die ik nog niet eens zei toen ik 15 was. of dit met ons, school of buiten vriendjes te maken heeft weet ik niet maar pittig is het soms wel. eerder dacht ik vaak dat guill meer op mij leek, maar steeds vaker zie ik een excate kopie van charles. niet dat dit erg is maar hij heeft ook zijn boze trekjes en dat vind ik jammer. :) en ik weet al niet hoe ik soms op charles moet reageren, laatstaan op mijn grote kereltje. ik denk dat hij er zelf ook best vaak moeite mee heeft. zijn hele zijn gaat sneller dan zijn hoofd soms gaat en dat botst dat is duidelijk te zien. gelukkig is hij ook vaak heel lief en behulpzaam en krijg ik nog genoeg knuffels en kusjes die andere moeders allang niet meer krijgen in het openbaar. dus we werken er maar mee en doen allemaal ons best. we praten, praten en praten en soms komen we tot een goed einde en soms even niet. over een week of 2 moeten we nog een keer naar de kidnerarts voor een soort tussen controle van guil, ze vonden toendertijd dat hij erg groot was voor zijn leeftijd en dat wilde ze even in de gaten houden. ik begreep die uitspraak toen niet maar steeds vaker denk ik het wel te begrijpen. we willen dat hij als een gewone 8 jarige dingen kan doen en zich ook zo kan en mag voelen en uiten. maar als je lijf andere plannen heeft en de wereld je al ziet als een groter kind dan is het moeilijk om in je rol van 8 jarige te kruipen. we zullen zien wat zij ervan vinden en hoe we daar dan mee om gaan. 

beide mannen hebben een mobieltje, ook zn ding waar ik eigenlijk optegen ben maar er zijn natuurlijk regels, wel is het mooi om te zien hoe ze ermee omgaan. natuurlijk worden de gewoonlijke spelletjes erop gespeeld maar er word ook wat af geappt. naar opa en oma, tantes en papa en mama. een aangezien ze moeten typen lijkt hun taalontwikkeling hierin ook beter te worden, het is dan wel niet daadwerkelijk echt schrijven maar de manier waarop je woorden schrijft leren ze zo wel een beetje. vooral voor nando vind ik het nu heel handig want ja als je een berichtje stuurt krijg je wat terug en dat moet je dan weer lezen om erop te kunnen reageren.. win win situatie denk ik dan maar. verder doen ze er weinig mee en kunnen ze er ook weinig mee. geen zottigheid geen lange belsessies gewoon spelletjes en appen.. prima vind ik. 

nando is met sprongen vooruit gegaan op school maar ook als persoontje, op school is helaas wel terug te zien dat de invalkrachten niet zo hard gewerkt hebben in alle opzichten. toen zijn vaste juf terug kwam van verlof vroeg ze me na 3 dagen ( halve dagen ) al of we wilde werken aan zijn schrijven aangezien het best slordig was... iets wat mij overviel want de inval zei nee hoor alles gaat prima etc etc.. ik heb zijn schriftjes bekeken, en ja ik ben misschien toch iets wat kritisch maar het waren nog net geen hyroglieven die hij opgeschreven had. ik ben later ook naar haar toe gegaan en heb haar gevraagd hoe dit dan kan, waarom en in haar verlof ruim 5 maanden niets uit kwam en dat zij na 3 dagen al zag dat het anders zou moeten. haar antwoord was simpel,,, ze zei ik werk met ieder kind individueel en ik weet wat ze kunnen en wat we willen dat ze bereiken. dat hebben invalkrachten toch niet zo in hun systeem. we gaan gewoon ons best doen met hem en het schrijven want ik weet dat hij het kan. wel vond ze zijn uitslagen prima en kan hij door naar groep 4. natuurlijk helpen wij hem en heeft hij weer dezelfde juf als afgelopen jaar ( iets wat super goed is voor hem ) dus hij komt er vast wel. 

en dan onze kleine verrassing... en wat voor 1. nooit had ik verwacht of gedahct dat we op de natuurlijke manier zwanger zouden kunnen worden. we waren er niet mee bezig, en natuurlijk snappen we dat je van sex zwanger kan raken maar de kans was zo belachelijk klein dat we daar niet van uit zijn gegaan. de eerste maanden zijn als een roes geweest. klopt het wel, zit het wel goed, hoe dan.. hoe gaan we dit doen en wen ik ooit aan het idee dat we straks 4 kinderen hebben. iets dat mijn hart zeker wel wilde maar waar mijn hoofd veel reeeler over was. gelukkig kwam er steeds vaker een moment waarbij ik dacht.. jaah dit kunnen we, dit voelt goed, het is een wonder.. ons wonder. onze kleine verrassing. en toen kwam de dag waarop het mis ging bij mijn zusje,.. die dag heeft alles voor me veranderd. het gevoel van genieten was weg, het gevoel dat wij dit mochten ervaren, het mooie gelukkige gevoel was weg.. alles voelde dubbel en niet eerlijk. ik heb het er heel moeilijk mee, steeds als ik onze kleine man voel, voelt het als een wonder maar ook als een donder omdat zij dat niet meer mag voelen. elke week kom ik bij de vk en elke week bespreken we het weer. hoe voel je je, wat zijn je gedachten, hoe ga je ermee om etc. elke week luisteren we naar zijn hartje en elke week ben ik weer opgelucht dat meneer zich direct laat horen en ook elke week vecht ik tegen tranen die eruit willen om dat zij dat niet meer voelen hebben en ook niet meer zullen voelen en hebben ( dit keer, we weten natuurlijk nooit wat de toekomst brengt ) iedereen roept geniet er nou van, het mag, het is goed. zelfs mijn zusje zegt dit maar mijn gevoel spreekt anders. maar toch moeten we door en moet ik genieten. deze zwangerschap is zeker weten de laatste. de laatste keer dat ik als enige mag voelen hoe ons kindje voelt, hoe ik zijn trappeltjes en duwtjes mag voelen. de hikjes de groeiende buik alles is voor de laatste keer... geniet mens roep ik in mijn hoofd tegen mezelf.. geniet in godsnaam!! want het kan allemaal ook zo anders zijn .. opeens zonder aankondiging. 

we hebben dan ook besloten dat we een pret echo laten maken. iets wat in mijn hoofd heel erg is.. pret... waar dan ? wanneer dan? voor wie dan ? maar we doen het want ook dit is de laatste keer dat we dit kunnen doen. ik huil erom maar we doen het. en ook mijn zusje zegt doe het ... jij gaat door en ja we willen het zien! hoe het straks is wanneer meneer geboren is weten we niet. misschien komt dan pas het moment dat we met zijn alle keihard gaan huilen om wat was, is en wat er gaat komen. misschien is ze wel een beetje boos.. niet op hem of op ons maar op de wereld en alles. en misschien is het gewoon allemaal ok en genieten ze ook van hem. we zullen zien. we gaan ervoor, ik moet, ga en wil nu genieten van datgene wat wij nu wel meemaken en voelen. voor onze uk gaan we lekker opnieuw shoppen ipv alle kledign doorschruiven die we nog hebben liggen van de grote mannen, neefjes en vrienden. een frisse nieuwe start. ik probeer elke dag even "contact" met hem te maken, en gelukkig reageerd hij altijd. we zijn uit zijn namen en het echte werken is nu nog aan zijn kamertje en het kaartje. en dan hopen we over een week of 10 ingeleid te mogen worden. dit is wel kort even besproken naar aanleiding van wat er allemaal gebeurt is. ik wil dat hij een goede start heeft en dat hij dan dus zo lang mogelijk veilig in mijn buik zit... maar ik wil ook de controle soort van hebben en dat betekent weg uit mijn buik en zien voelen vasthouden en controlen hoe dingen verlopen..zover dat natuurlijk kan. 

straks hebben we 4 kinderen...4!! wow!!