Rust, ritme en regelmaat

nando is al weer een tijdje terug uit het ziekenhuis, hij heeft een week antibiotica gehad en het sloef aardig aan( gelukkig maar ) jammer genoeg vind ik zijn handje nog steeds aan de dikke kant. het doet hem ook nog pijn als we zijn kleertjes aan en uit doen. nou vraag ik me af of het echt pijn doet of dat ons kleine mannetje het allemaal zo goed door heeft gehad en dat hij nu denkt,. me arm bewegen deed pijn, dat doe ik dus  nu ook zo min mogelijk en elke gevoorzeerde beweging doet pijn ( denk ik ). het lijkt me stug dat z'n klein manneke al weet hoe van alles en nog wat in elkaar steekt. maar goed. hij is verder wel vrolijk en gezellig en hij ging ook steeds beter eten en slapen. op zich allemaal dingen die in zijn maar ook in mijn voordeel zijn. na het hele ziekenhuis gebeuren is nando nog meer in : mama- modus. nou zal dat ook met zijn leeftijd te maken hebben maar zodra ik maar even uit het zicht ben schreeuw meneer moord en brand. gelukkig vind hij na een paar tellen brullen papa ook een goed alternatief maar zodra mama weer in beeld is, is papa duidelijk uit beeld. ik probeer hem toch zoveel mogelijk zijn eigen dingetje te laten doen, soms voel ik me daardoor z'n slechte moeder die niet met haar kids speelt, maar ik weet dat het goed is voor zijn ontwikkeling als hij zelf dingen doet ipv 24/7 op mama's lip. ik vind het soms wel moeilijk vooral nu guilliano ook wat jaloers aan het worden is.

dit is ook een logisch gevolg van alle dingen die hier gaande waren maar soms maakt het het allemaal niet makkelijker. maar goed er is ook niemand geweest die gezegd heeft dat het allemaal wel makkelijk zou moeten zijn. na dat nando weer thuis gekomen was van het ziekenhuis, had guilliano de buikgriep behoorlijk te pakken, deze heeft ruim een week aangehouden, gelukkig kon hij wel na een dag of 3 weer gezellig mee naar buiten enz maar ook dit heeft een aanslag achtergelaten op ons en de samenloop van jaloezie en delen en alle andere dingen. guilliano vind het heel moeilijk om nu zijn speelgoed te delen, aan de andere kant geeft hij met veel liefde nando een ander speelgoedje zodat hij krijgt wat hij wil hebben :P maar het is meer te doen wanneer nando zijn flesje krijgt bijv, ik vraag hem van te voren of hij ook iets wil en of hij nog andere "wensen "heeft. ik probeer uit te leggen dat mama zo even "bezet" is en dat ik dan niet in staat ben dingen voor hem  te regelen en dan zegt hij overal nee op. vaak maak ik dan toch drinken voor hem want ik weet dat zodra ik zit met nando dat hij begint te piepen en te zeuren dat hij toch drinken wil en wat lekkers oid. het liefste trekt hij de fles bij nando uit zijn mondje, gewoon en alleen om dat nando "zijn" spulletjes heeft en dat wil hij niet. ik laat het maar een beetje gaan, ik vind het allemaal wel bij zijn leeftijd passen, en bij de hele situatie. nando is een flinke jongen en kan heel wat hebben van zijn grote broer. zelfs als er dingen afgepakt worden zoekt hij gewoon iets anders om op te sabbelen.

van de week vond ik het wel sneu, nando had een schoentje van guilliano te pakken en was er heel geintresseerd naar aan het kijken en het aan het bestuderen. tot dat guilliano dat door kreeg en de schoen uit zijn handjes trok. ten eerste schrok ik ervan omdat nando eindelijk zijn handje weer probeerde te gebruiken voor zwaardere dingen en aan de andere kant vond ik het niet oke dat guilliano dingen ging afpakken van nando. ik zei tegen guill dat ik het niet leuk vond, maar blijkbaar wa shet zo overweldigend ( nou ja voor nando dan ) dat nando me met een grote ogen en een pruil lip aan keek en heel zachtjes begon te huilen..aghhhh arm mannetje. snel een dikke knuffel en gezegd dat het niet voor nannie bedoelt was maar voor zijn grote broer. gelukkgi kwam al snel weer een mega lach op zijn gezichtje en werd er weer even geboeid naar iets anders gekeken,

ondanks alles lijkt er weer iets meer rust in onze vaarwateren te komen. ik vin dook wel dat wij nu even niet meer aan de beurt zijn hoor. alleen wat betreft het verkrijgen van een baan wil ik wel met stip op  nummer 1 staan :) hoe sneller hoe beter. maar goed dat terzijde. ik ben super trots op guilliano hoe hij tussen alle bedrijven door en het ziek geweest zijn het alsnog vol houd om gewoon naar de wc te gaan. het is de gewoonste gang van zaken geworden van hem. en een geld dat het me al scheelt aan luiers..pfff mega mooi vind ik dat. soms heeft hij nog een ongelukje en daar doen we zeker niet moeilijk over. ik vind het gewoon heel knap van hem dat hij het nu allemaal al kan en volhoud. hopelijk blijft dit zo.

we krijgen weer een beetje rust, ritme en regelmaat in ons leven en daar word ik ook een stuk rustiger van. al blijven er pittige momenten maar aghh die horen erbij.