Ben mezelf behoorlijk zat...

de titel zegt het al, bah bah en nog eens bah. ik weet niet waar ik het zoeken moet. heb al een paar dagen dat ik opsta en denk, laat ik gewoon heel de dag in mijn pyjama blijven lopen en vooral niets of zo min mogelijk doen. dan voel ik me direct schuldig want er loopt hier nog een heerlijk mannetje die ook zijn aandacht wil en het niet altijd even leuk vind om bijvoorbeeld alleen binnen te spelen. ik wil ook dingen met hem doen maar mijn lijf is anti. uit bed tillen is al een probleem, ik moet echt bedenken hoe ik ga staan om hem eruit te tillen. lang zitten, lopen oid kan ook niet. ik kan het zowieso allemaal niet meer alleen, en dara baal ik ook hard van. ik wil niet afhankelijk zijn van charles. hij doet al zo veel!

vanmorgen ben ik samen met guilliano bij mijn zusje gaan kijken, die kreeg nog een belly paint en ze wilde niet heel de tijd alleen zijn. was best even gezellig maar de kleine in mijn buik was het er duidelijk niet mee eens want die drukte zo wat mijn ribben eruit.. guilliano daarin tegen was mega onder de indruk van het verven op shirley haar buik, heel de tijd riep hij baby, en dan wrijvend op zijn buikkie zo leuk!

daarna naar huis, wat eten. waarbij guilliano een beetje druk was en ik het niet zo tof vond, ik zeg dus tegen hem hou even op mama kan het even allemaal niet zo goed.. ( alsof hij weet wat ik bedoel ) en dan voel ik me ook schuldig, hij snapt waarschijnlijk ff niets van zijn mama. hij zijn bed in, en ik dus ook. ik viel rond half 2 in slaap om vervolgens voor 2 weer wakker te worden van guilliano zijn huilen, ik heb hem even laten huilen want zo lang lag meneer nog niet in bed en ik vind minder als een uurtje slapen over een hele dag voor een mannetje van 16 maanden erg kort. binnen 10 minuutjes is hij weer in slaap gevallen en ik uiteindelijk ook. waarop charles vervolgens de kamer in komt rond kwart voor 3 omdat hij dacht dat ik er al uit was.. niet dus. maar mijn zusje was klaar en stond voor de deur. primaaa.. ik kom er wel uit, guilliano kwam 10 minuten later.

en vanaf dat moment ben ik mega sago, alles vind ik stom ik wil niets heb geen trek in dingen heb jeuk en ben gwn niet te genieten. ( al zeg ik hetzelf ) ik heb charles even gewaarschuwd, dat ik het allemaal niet zo bedoel en dat ik dit ook allemaal niet wil enz maar dat het nou eenmaal zo is. ik probeer me in te houden en niet zo snibbig te reageren maar sommige dingen floepen eruit. waarop direct een sorry en een dik schuldgevoel volgt.

uiteindelijk komen charles en ik in een gesprek over mijn jeuk, ik zie het nut niet van het bellen naar de verloskunidge, ze kan me nu toch niet helpen en misschien stel ik me wel gewoon aan. charles vertelde er wel bij dat ik in mijn slaap ook mega heb liggen krabbelen en dat hij vind dat ik wel zou moeten bellen. gewoon om hun op de hoogte te stellen en wie weet kunnen we weer spreken over eventueel inleiden enz. ik kan me niet goed meer herinneren hoe het bij de eerste keer jeuk is gegaan, wel dat ik mega jeuk had en dat ze na onderzoeken etc wel beslist hebben om in te leiden, maar ik weet neit meer of het erger was of net zo of??? nou ja ik weet het gewoon niet, en dat maakt me ook onzeker misschien zeur ik gewoon en wil ik niet meer zwanger zijn maar mijn kleintje gewoon bij me hebben en is dat de onderliggende gedachten, of het zit tussen me oren die jeuk( daar zit het dus ook mega haha ) of misschien moet ik wel gewoon bellen en ze ervan op de hoogte stellen, al heb ik dat dinsdag ook al gezegd, en dan hun laten beslissen. overdag gaat het jeuken opzich nog wel, dan merk ik wel na een paar minuten dat ik weer zit te krabben maar dan red ik me wel maar zodra ik in bed lig kriebelt alles en weet ik soms niet meer wat te doen. maar ja ook dat kan tussen me oren zitten..

bah bah bah, ik heb hier zo geen zin in, onder het schrijven voel ik de kriebels overal over mijn lijf trekken maar ik probeer met alles in mijn lijf het te negeren... ik wil niet mopperen ik wil niet lelijk doen ik wil niet de persoonzijn die ik vandaag ben... ik wil de leuke lieve gezellig mama en vrouw zijnd ie ik normaal ook kan zijn. charles is super lief en zegt ja meissie je loopt op je laatste loodjes en je moet zelf aangeven wat je wil en aankan, ik kan dat niet voor je doen.. is ook zo..!! zucht... ik weet niet wat moet ik nou?? ik kijk morgen even aan denk ik, misschien is mijn persoonlijke bah- bui ook wel een stoor zender wat de jeuk erger maakt ofzo ( terwijl ik denk te weten dat dat het ook niet is hoor ) en anders morgen misschien gewoon wel even bellen om te overleggen.... oww bah zo moe ook...

sorry echt een mega ik klaag blog maar misschien is het van me af schrijven beter en kan ik morgen weer met een schone lei de dag beginnen... we zullen zien!!