7 maandjes alweer

Mijn laatste blog was toen hij 7 weekjes oud was en nu is hij alweer 7 maandjes bij ons. Alles gaat zo snel, hij groeit ook zo snel en dat baby baby is er bijna van af 😪 ik kan het niet geloven. Ik ga dit zo missen.. eigenlijk mis ik het nu al die newborn fase. Ik ben blijkbaar vooral gemaakt voor die fase haha. Alhoewel deze fase ook leukere kanten heeft. Veel interactie en lachjes ❤️ Maar ook de eerste tekens van zijn karakter ontdekken. Het is nog steeds een lief zoet jongetje. Hij is sterk en groot en kan al bijna kruipen. Slapen doet hij overdag nu meestal 2 of soms 3 keer. Hij is lang verkouden geweest en nog steeds wat last van. Daardoor waren de nachten vaak kort en ja dat brak mij. Ik merk dat ik in de eerste newborn fase veel meer rust had. Volgens mij kwam dat deels ook doordat ik nog niet werkte. Ik kon mijn richten op mijn gezin en huis. Nu komt er ook werk bij, wat het soms wel pittig maakt. Aan de ene kant vind ik de afleiding heerlijk, even geen mama zijn en een andere omgeving. Maar soms zijn die verplichtingen ook zwaar, vooral na een kort nachtje. Soms heb ik het gevoel dat ik aan het overleven ben. Ik kan dan niet tot mijzelf komen. Lichamelijk voel ik me ook niet fit, dat zal ook zeker bijdragen hoe ik me voel. Ook daarin raak ik niet erg gemotiveerd om gezonde stappen te nemen. Komt denk ik ook deels door de gebroken nachten. Ik moet ook echt meer aan mijzelf werken merk ik, vooral ook voor mijn kinderen.

Na al die gebroken nachten en een niet fit lichaam denk ik dat dit toch goed is zo. Hoe moeilijk dat gevoel ook is, ik roep nu steeds meer dit is echt de laatste keer. Ik geniet bewust meer met deze gedachte. Ik vind het aan de andere kant ook moeilijk deze fase af te sluiten. Nooit meer een baby, nooit meer die eerste lachje en nooit meer die baby geluidjes straks in huis 🥲 het was zwaar maar ooh wat heb ik genoten van mijn babytjes en geniet ik nog steeds van ze (ook al wil ik ze af en toe achter het behang plakken).

Het helemal afsluiten geeft denk ik ook rust voor mij zelf. Het stukje verlangen naar een dochter wordt hiermee ook afgesloten. Toch als ik een meisje zie of als ik iemand zie die zwanger is van een meisje, denk ik ach zij dus wel 🥲 het gevoel blijft en dat is prima. Het hoort erbij. Vreemd genoeg had ik altijd al wel het gevoel te hebben dat ik nooit een dochtertje zou krijgen. Dat gevoel is dus bevestigd. Het is ook tijd om dit stukje af te ronden en meer me te richten op mij zelf en mijn gezin.

Ik ben gegroeid hoe ik nu ben door al deze mooie ervaringen. Zwanger zijn was bijzonder zwaar en mooi tegelijk. Bevalling ook zo. Mooie tijden waren het. En nu toch vooruit denken mijn jongetjes zien opgroeien. Andere doelen opstellen en meer aan mij zelf denken ook al vind ik dat nog steeds moeilijk ❤️