Update 7 weken

En dan ben je bevallen is je baby alweer 7 weken, hoe dan?

Mijn laatste blog was op 24/7, dezelfde dag dat mijn vierde zoon geboren werd. Het strippen had geholpen, net een kwartier voor twaalf in de nacht werd hij geboren. Het was een vlotte, maar zeer heftige bevalling. Ik dacht dat een vierde best mee zou vallen. De pijn was intens, ik had dit keer enorm veel rugweeen. Die had ik eerder niet zo heftig ervaren bij mijn vorige zwangerschappen. Ook het persen viel niet mee. Het was zwaar en ik voelde me hopeloos. Uiteindelijk ben ik staand aan de bed bevallen van een flinke jongen. Hij woog 4600 gram en was 56 cm. Toen ik hem zag zei ik nog ohw qua grootte valt hij reuze mee 😅 nou dat was dus niet zo hahah. In een opslag was ik verliefd. Ik was eigenlijk in eerste instantie bang van mezelf. Ik voelde me best somber tijdens de zwangerschap en was veel ziek. Ook de drukte hielp natuurlijk niet mee. Ik maakte me zorgen hoe ik na de bevalling zou zijn. Ik had nul gevoel met het kindje in mijn buik, zo gek. Ik dacht als dat maar goed gaat straks. Het bijzondere is dat mijn man ook over mij zo dacht.. Maar gelukkig toen ik hem zag voelde het zo vertrouwd, dit is mijn prachtige zoon net als mijn andere drie zonen. Van ons samen met mijn man. Ooh wat was hij mooi! Ik had hem niet zo voorgesteld. Blauwe grote amandelvormige oogjes en prachtige haartjes. Nu met de dag wordt hij nog mooier hhah 🥰 hij is zo zoet en lief, alhoewel we nu wel in een soort sprongetje zitten. Borstvoeding ging in het begin goed, voor het eerst een kindje die echt uit mijn borst dronk. Wat was ik trots! Helaas heeft dit maar twee weken geduurd. Daarna kreeg ik weer allerlei problemen en ging ik over op kolven. Nu ben ik aan het afbouwen hoe erg ik het ook vind. Ik ben er blijkbaar niet voor gemaakt. Bij alle 4 de kindjes is bv niet gelukt, althans langdurig geven niet gelukt. Maar goed, ik heb er nu wel vrede mee.

Mijn herstel duurde helaas ook best lang en nog heb ik wat klachten. Ik geniet enorm van mijn kleintje en ben druk met de andere kinderen. Over 2 maanden moet ik alweer aan het werk. Die gedachte maakt me wel zenuwachtig. Het liefst zou ik het eerste jaar thuis willen blijven.

Stomme hormonen weer, weer denk ik ooh dit ga ik nooit meer meemaken en krijg dan weer traantjes in mijn ogen. Mijn verstand zegt het is goed zo, mijn hart weer niet. Volgens mij blijf je dat gevoel houden. Echt heel raar. Ik lees soms wel bij mensen dat ze het gevoel hebben compleet te zijn. Bij mij is dat niet zo 😅 misschien is dat ook omdat ik altijd ook een dochter had gewild en nog hoop heb voor een klein meisje 🤣 nee maar ik denk ook niet dat ik ooit een dochter zou krijgen, dat had ik al vanaf mijn eerste zwangerschap. Ik zou mijn zoontje voor geen meid willen omruilen nu hahaha 😅 mijn mooie knappe zoontje 😍

Ik ben dankbaar en blij dat alles goed is gekomen ☺️