Nog een paar weken en dan verlof....

Nu alweer 33 weken ver. Verlof komt nu wel erg dichtbij, 24 jan, 4 weken van tevoren (en daarmee ook Judiths uitgerekende datum, 23 jan). Mensen vragen me regelmatig of ik daar inmiddels ook niet echt aan toe ben, nou.... nee eigenlijk. Op het werk is het lichamelijk een stuk minder zwaar. Thuis ben ik de hele dag bezig, ook vanwege nesteldrang (ik blijf maar opruimen, komt ook geen einde aan en er moet nog veel geregeld worden), maar met name vanwege de kinderen. Ferron hangt veel op of aan mij, maar de andere twee ook. Wel gezellig, maar ik moet regelmatig mezelf omhoog hijsen vanuit de bank waar ik dan net lekker geinstalleerd was vanwege drinken pakken, billen vegen, luier verschonen, conflictjes waar bemiddeld dient te worden, vragen van Romy en Neville (dat nog het meest, Maham.... mag ik...., wil je...., kom eens....). 

Lichamelijk gaat het wel goed met mij, geen bekkenproblemen, last van mijn stuitje, erge benauwdheid (dat komt nog wel als de baby wederom niet indaalt en mijn buik in omvang nog verder gaat toenemen ben ik bang). Slapen gaat redelijk, kinderen worden wel vaak wakker en ik wordt wakker elke keer als ik op mijn andere zij moet draaien (minstens elk half uur, voor mijn gevoel althans). Maar daar tussen, krijg ik wel mijn rust. Zo nu en dan zuurbranden. Met oud en nieuw waren we bij Judith en Martijn, toen nam ik mijn eerste rennie, maar daar is het tot nu toe bij gebleven, al liggen ze wel klaar. Vannacht was twijfel gevalletje..... toch maar niet genomen. Ook mijn ribben doen soms wel wat pijn, steken, ze schopt er vooral 's nachts best hard tegen aan. Mijn buik groeit nu ook snel, iemand op school zei: 'Oh, je begint het nu ook wel wat te zien...' Wel grappig, na 33 weken zwangerschap mag dat ook wel. Afgelopen maandag had ik voor het eerst na een tijdje gelopen te hebben, het gevoel dat ik even, ook al is het maar enkele minuten, moest zitten. Dat had ik de vorige zwangerschappen ook, dan moet ik rekening houden met bankjes-routes als we naar de stad lopen bijv.

De groei-echo was goed, baby zou net onder gemiddeld zwaar zijn, geloof er niets van (zit vast wel in de buurt van de andere 3), maar toch moet ik terugkomen en dan tevens langs de gynaecoloog, tja, protocol. Ook al zei de gynaecoloog de vorige keer zelf dat dit niet nodig was als de tweede meting goed zal zijn. Wat een verspilling, van tijd, geld, moeite, etc. En wellicht van eigen bijdrage, ik zal er nog even achteraan bellen. Controles bij verloskundige blijven goed, geen bijzonderheden, bloeddruk rond de 90/55 ongeveer. 

Ferron komt halverwege de nacht nog meestal bij ons in bed, dat kost me de minste moeite (anders moet ik hem weer wat in slaap helpen in zijn eigen bed) en ik vind het ook zo gezellig. Hij slaapt dan meteen weer verder en dat warme lijfje voelt zo knus. Kan er moeilijk afscheid van nemen, sowieso omdat ik lang gedacht heb dat hij de laatste zou zijn die bij ons zou slapen.