Alweer een paar (4) weken verder...
Na 1,5 week zat mijn hb op 4,9 en afgelopen vrijdag, weer 2 weken later 5,7. Ik ben deze week weer begonnen met werken, therapeutisch. Afgelopen dinsdag 4 uurtjes en de dagen erna (3) ook 4 uurtjes. Twee dagen op de fiets om te kijken of ik dit vol zou houden, dit ging op zich wel, wel snel uitgeput, maar op bestemming aangekomen. Echter pas na enkele uren werd ik wat licht in het hoofd en duizelig, dus gauw op de fiets weer naar huis. Volgende week nog overgepland. Daarna verder kijken.
Wel fijn om mijn collega's weer te zien, merk dat ik mijn emoties nog lang niet onder controle heb, bij elke knuffel of medelevende blik, moet ik huilen. Op de afdeling gaat het verder wel prima, van de Open afdeling kreeg ik een kaart om me sterkte te wensen, wel attent. De confrontatie met de zwangere patiënt die bij ons zit omdat zij alle soorten drugs gebruikt, rookt en drinkt, viel me ook mee. Haar kindje komt na de bevalling onder toezicht. Ze is nu 8 maanden zwanger. Sneu voor het kindje maar ook voor haar als het eenmaal zover is.
Laatst pasten we even op ons neefje, moeder had een 20-weken echo. Ik was erg gespannen of het allemaal wel goed zou zijn met de baby, meer dan anders. Gelukkig was alles goed, en leek ik er emotioneel prima tegen te kunnen hiermee geconfronteerd te worden (zij was anders 6 weken voor mij uitgerekend), maar toen ze de deur uitgingen en ik Hilco aankeek, huilen!!! Ineens, out of the blue... voor mijn gevoel.
Mijn gevoel blijft dat ons gezin nu incompleet is, mijn moeder maakt zich daar zorgen over. We hebben het gewoon niet breed financieel en wat ze zegt, als ze allemaal groter zijn, lijkt het net of je op visite bent in je eigen huis. Ik ben nu meer aan het vooruitdenken hoe we dat dan kunnen inperken, bijv. door de voor- en achterkamer van elkaar te scheiden met een kast en suitedeuren, dan mijn 'verstand' te laten spreken en te denken dat we blij mogen zijn met 3 gezonde, lieve kinderen. Dat ben ik natuurlijk ook, maar daarom denk ik juist dat een 4e zo leuk zou zijn. Ik vind het wel prettig die drukte en gezelligheid, er is altijd wel 1 van de drie die op dat moment iets doet waar je blij van wordt of die je dat geluksmoment geeft. Het leven bestaat tenslotte uit geluksmomenten. Al verzuchten we ook nog wel eens voor de grap: "Je zal er maar 4 hebben," als het hier weer eens een heksenketel is.
Romy en Neville zouden ook nog steeds graag een broertje of zusje willen, Romy zei terloops, toen ze een klein haarspeldje in haar hand hield, deze is te klein, die leg ik weg voor mijn zusje straks. Ook Ferron is helemaal into baby's. Reageert heel enthousiast als hij ze in zijn blikveld krijgt, zegt ook zo schattig 'Beebie'....
reacties (0)