Vervolg bevalling

Romy reageerde erg enthousiast en vertelde het meteen aan Harry, de engelse bulldog van Opa en Oma.
Judith heeft rond 07.30u eerst de homeopaat gebeld om om advies te vragen. Deze adviseerde een korrel om de baarmoedermond vast wat te laten verweken. Daarna heeft ze een ander korreltje opgelost in water wat als functie had de weeen wat in kracht te laten toenemen. Dit leek te helpen, want meteen daarna deed het al wat meer pijn en volgden ze elkaar wat sneller op (2 minuten ertussen en langer dan een minuut, 75sec aanhoudend). Tenslotte de verloskundige gebeld. We hadden dit bewust wat uitgesteld omdat ik naar het ziekenhuis zou moeten om te bevallen en tegen deze klinische, medische omgeving opzag.
Zij was er tegen 09.30u en heeft gekeken hoever de ontsluiting was. Ik was erg opgelucht toen dit al 4 a 5 cm bleek te zijn en de baarmoedermond al bijna volledig verweekt was!!! We konden meteen naar het ziekenhuis. Gezien de bevallingen van Romy en Neville die rond dezelfde tijd in het ziekenhuis waren, ging ik uit van het einde van de middag of in de avond ergens dat het er (hopenlijk) zou zijn. Ik de auto nog 3 weeen gehad en vanaf de parkeerplaats tot de kamer (tijdens het lopen) 1 wee gehad. Eenmaal daar, 10.00u ongeveer, hebben ze de vliezen doorgeprikt en waar ik al bang voor was, bleek helaas zo te zijn, hij had in het vruchtwater gepoept. Hij was nog niet ingedaald, dus dat betekende dat ik liggend moest bevallen, op mijn rug of op mijn linkerzij. Dus niet op de baarkruk... Degene die de bevalling overnam, was ervan op de hoogte dat ik erg opzag tegen inleiden met een infuus. Ze begon er echter wel over omdat ze de weeen niet sterk genoeg vond. Judith noemde ook achteraf dat dat wel een beetje vreemd was, omdat het er in niets op leek dat de baby het op dat moment benauwd had, gezien de hartslag en dat het vruchtwater wel helder was (wat aanduidde dat hij al ver voor de bevalling een keer gepoept had). Ik hoorde dat woord natuurlijk wel en schrok daarvan ook al gaf mijn eigen verloskundige (Harriet) aan dat ik altijd om pijnstilling kon vragen als ik dat wenstte. Zij zette onze wensen overigens heel duidelijk neer tegenover het personeel dat de bevalling over ging nemen wat ik geruststellend vond.
Judith heeft nogmaals met de homeopaat gebeld voor advies omdat dit ter sprake kwam (inleiden) en zij dit graag voor wilde zijn. Dus de frequentie iets opgehoogd van het middel voor het krachtiger maken van de weeen. Dit leek te helpen, het personeel gaf aan dat het erop leek dat inleiden niet nodig zou zijn gezien deze vooruitgang. Tussen de weeen door bleef ik overigens pauzes houden van 1 a 2 minuten wat een verademing was in vergelijking met mijn vorige bevallingen. Ik kon compleet tot rust komen, leek haast wat van de wereld te geraken tijdens de laatste weeen, moest toen ook erg trillen van de adrenaline (vermoed ik).
De baby zweefde nog steeds boven het bekken, dus door heftigere weeen zou de baby makkelijker indalen en de bevalling pas goed kunnen doorzetten. Toen ze dit eenmaal gezegd hadden, bedacht ik me dat ik stiekem wel wat meer zou kunnen persen met een ontsluitingswee om de baby de weg te wijzen naar het bekken, erop hopende dat hij de baarmoedermond heftiger zou kunnen prikkelen en het wat sneller zou gaan. Toen ik daarmee begon, voelde ik dat ik een beetje controle had over de weg die de baby moest gaan (naar beneden). Ik kreeg ook meer lies weeen toen ik me erop concentreerde dat hij richting mijn benen moest (ik probeerde me daar gevoelsmatig meer bewust van te zijn, de richting waar hij heen moest). Door deze zet, leek ik meteen de persweeen wat in gang te hebben gezet. Rare weeen, ontsluitingsweeen die tegelijk persweeen werden. Hiervan had ik er een stuk of drie hele heftige. De verpleegkundige noemde dat ze op persweeen leken en vroeg of ik het ook zo ervaarde (laatste controle was nog steeds die van 5 a 6 cm rond 10.00u) en het was nu rond 11.45u. Dat zou dus wel snel zijn. Ze vroeg me het persen nog wat op te houden zodat de verloskundige nog zou kunnen toucheren om te kijken of ik mee mocht persen. Aangezien ze hadden gezegd dat de baarmoedermond volledig verweekt was, en ik gelezen had in het boek van Beatrijs Smulders dat meepersen niet zoveel kwaad kan, dacht ik, ik pers gewoon wel mee en zie wel waar het schip strand. Ik had vantevoren gelukkig ook aangegeven liever niet ingeknipt te willen worden. Het brandde enorm en het deed veel meer pijn dan bij de vorige bevallingen (wel ingeknipt), vond het persen ook lang niet zo prettig als toen (toen vond ik dat amper aan werken omdat de ontsluiting zo heftig was geweest). Met veel lawaai van mijn kant heb ik hem er (volgens de papieren dan) in 2 minuten uitgeperst. Het was toen 12.12u. Hij zat nog wel even met zijn schoudertjes vast, wat ervoor gezorgd heeft dat hij stuwing had in het hoofdje (paarsig koppie wat vrij lang aanhield), maar verder alles goed. Van Judith begreep ik dat ze wel een aantal keren twijfelden om hem nog even uit te zuigen in de kamer ernaast, maar dat was gelukkig niet nodig. Ik had een klein ruptuurtje aan de voor en achterkant, maar niet nodig om gehecht te worden en na 6 minuten was de moederkoek eruit (had ik ook tegenop gezien). Slechts 300cc bloedverlies. Al met al een bevalling uit het boekje.