36 en een halve week!!! Dus verlof!

De harde buiken lijken wel weer wat mee te vallen. Ik heb toch cranberry capsules gehaald van de Tuinen en dat lijkt geholpen te hebben. Sinds afgelopen zaterdag ben ik vrij, met verlof. Ik heb een warm afscheid gehad op het werk. Kreeg van de groepen (Unit 1 en 2, open afdelingen) knutselwerkjes en kaartjes, ze hadden er echt veel werk aan besteed. Er waren zelfs mensen die een traantje lieten, nou zie ik hen waarschijnlijk ook niet weer terug op de afdeling. Als ik terug kom zijn de meesten met ontslag. Op zich ben ik wel erg nieuwsgierig hoe het de meesten van hen zal vergaan. Maar dat hoor ik dan nog wel. Zelfs van het team namen ze afscheid van me! Daar had ik echt niet op gerekend, stroomt ineens het kantoor vol en hoor ik mijn naam, krijg ik bloemen een kaart, zelfs cadeautjes van een collega, knuffels en de baby is nog niet eens geboren. Ik voel me wel bevestigd als welkom in het team! Dus ik ben goed met verlof gegaan en heb ook wel weer zin om iedereen weer te zien straks.
Zondagochtend werd ik wakker met voorweeen, als ik nooit eerder bevallen zou zijn, had ik ze niet als zodanig herkend denk ik. Heel erg last van mijn rug, zakte weer af en kwam even later weer op. Dit heeft ongeveer een uur geduurd, had dit bij de vorige zwangerschappen nooit (of ik heb ze niet herkend en ze toegeschreven aan een verkeerde houding tijdens het slapen wellicht). Dacht even dat het misschien begonnen was, zou gek geweest zijn omdat Joke al bijna 2 weken over tijd was op dat moment (op 2 dagen na).
Joke is inmiddels opgenomen in het ziekenhuis, heeft medicatie gekregen om de baarmoedermond te verweken, maar gisteravond was er nog weinig verandering (14 juni, 42 weken!). Dus ze moest in het ziekenhuis blijven slapen en Remon sliep thuis. Als het voldoende verweekt is, kan ze ingeleid worden. Ik hoop voor haar dat het meevalt, het is zo verschillend bij iedereen hoe dat 'bevalt.' Ik las op internet zelfs iemand die 5 dagen had gedaan over het verweken en inleiden, dus dat zou betekenen dat Joke zelfs op Remons verjaardag zou kunnen bevallen. Daar had niemand op gerekend. Joke had graag thuis willen bevallen, dus dit is wel een omschakeling. Ik vind het erg sneu voor haar, ze had het graag zo natuurlijk mogelijk gedaan. Elke keer als ik een smsje krijg, krijgen Hil en ik een adrenalinestoot: Zou het Remon of Joke zijn????? Erg spannend allemaal.
Gisteren haptonomie, maar we zijn eigenlijk alleen maar bezig met Joke en Remon. Vandaag maar eens de wieg opmaken, box in de kamer zetten, laatste dingetjes voor de bevalling en kraamweek in huis halen (hebben gisteren nog 2 leuke pakjes gehaald), geboortekaartjes regelen (we hebben eindelijk de gedichtjes rond). Best leuk om hiermee bezig te zijn om de tijd te doden tot Joke en Remon mama en papa zijn. Het enige wat we nog niet echt rond hebben, is de tweede naam.
Judith zou de 8e juli een bruiloft hebben (foto's maken), maar dit gaat niet door. Heel vervelend voor Judith, maar het geeft ons (Judith gaf dat gelukkig zelf ook aan) wel wat meer rust, mocht de bevalling dan net gaan beginnen. Ik wil haar er zoooo graag bij hebben. En dat wil ze zelf gelukkig ook graag, geeft me een veilig gevoel.
De baby beweegt nog steeds erg goed, ik kan het hele beentje soms voelen in mijn buik en het kontje en voetje dan natuurlijk ook. Best bizar, zo'n lijfje in je buik. Romy geeft soms tussendoor, als mijn buik toevallig bij haar hoofd in de buurt is, een kusje op mijn buik, aait er even over en kijkt mij dan heel triomphantelijk aan, haalt haar schoudertjes op en gaat verder met waar ze mee bezig was.
Elke morgen komen zij nog bij ons in bed om bij mij te drinken, ik weet nog niet goed hoe ik dat moet gaan doen straks met drie... Maar dat zal zich wel wijzen. Ik wil dat hen ook niet ontzeggen, en ik wil het eigenlijk zelf ook nog niet missen, het is zo'n harmonisch tafereeltje. Met die warme, slaperige lijfjes tegen me aan...