8 maanden

Gisteren was mijn lieve meisjes alweer 8 maandjes oud. Zucht, zou iemand de tijd kunnen stoppen? Wat lijkt de tijd nog sneller te gaan nu met een kleintje. Mijn baby begint een heus groot meisje te worden. Ze is nog altijd zo vrolijk en lacht de hele dag en naar iedereen. Ondertussen heeft ze enorm veel bijgeleerd en is het hier echt niet meer stil in huis. Ze tijgert er nog steeds flink oplos, want kruipen op knieën is zo 2014. Ruim een week geleden is ze voor het eerst zelf gaan staan. Ik wist niet wat ik zag, zo uit het niets en nu hup, na wat daagjes oefenen doet ze het nu overal met wat houvast. Stapjes begint ze te zetten en denk daarbij een witte krullebol die het uitgiert van plezier dan hebben we het feestje compleet. Klappen, brabbelen, kusjes geven het is iedere keer dikke pret. Eten gaat nu goed en alles proeft ze en vindt ze ook wel prima. Nog altijd tandloos door het leven, maar dat weerhoud tot niets. Ziet natuurlijk wel mega grappig uit. Ze slaapt ontzettend goed en ook nog best veel. Ze gaat om 19:00-19:30 naar bed en slaapt tot 7:00-8:00 en begint eerst te babbelen, zalig zo rustig wakker worden. En overdag vaak ook nog 2 slaapjes van 1,5-2 uur. Hemels!

Nog steeds voelen wij ons zo gezegend met haar en de wens voor een tweede begint steeds verder af te nemen. Af en toe denk ik, och een broertje of zusje zou leuk zijn, maar steeds vaker schrik ik van het gevoel van compleet zijn. Heel veel mensen hebben hier toch hun mening over en vinden het 'zielig' voor onze dochter. Wij zijn juist alleen maar dankbaar voor hetgeen wat we wel hebben. De loodzware zwangerschap met alles wat erin heeft plaatsgevonden heeft ons zeker duidelijk gemaakt dat we enorm geluk hebben gehad met haar en dat ze het allemaal zo geweldig doet. Het voelt gek om het op papier te zetten, maar ergens geeft dit ook rust. Weet natuurlijk of deze gevoelens niet nog 100x veranderen, maar voor nu is en voelt het goed en dat is toch ook super!

Voor iedereen een hele dikke knuffel, liefs....