En verder

Ondertussen ben ik alweer ruim 18 weken zwanger van onze dochter en wat lijkt het nu snel te gaan. Mijn buikje begint te groeien, mijn kwaaltjes zijn duidelijk een stuk minder aanwezig en geniet ik van alles wat er op ons pad komt. We hebben de kinderkamer en kinderwagen besteld, wat was dat leuk! Mijn man wist heel goed wat hij wel en niet wilde en was zeer geinteresseerd in alles wat de verkoopster ons vertelde. Mijn man heeft echt een transformatie doorgemaakt, van geweldige man naar toegewijde papa die zich duidelijk inleest en verdiept in allerlei zaken en mij daar geregeld over verteld en bijna overhoord. Trots is hij, dat hij vader mag worden van het meisje wat in mijn buik groeit. Vol liefde en overgave werkt hij keihard in huis om optijd klaar te zijn voor de geboorte van ons meisje. Onze liefde voor elkaar is nog intenser en dieper geworden. We genieten hiervan, wetende dat als onze dochter er is, onze wereld ook gaat veranderen. Maar voor nu genieten we van elkaar.

Helaas gaat het lichamelijk met mij nog niet goed. Ik blijf veel pijn hebben in mijn rug door mijn Bechterew en ischias en slik ik nog vrij veel pijnstillers om het dragelijk te houden. Tuurlijk wil ik dit niet en voel ik me schuldig, maar zonder verga ik van de pijn. Dit had ik niet gedacht, maar er tegen vechten heeft geen zin. Samen met fysio en bewegen in warm water gaat het langzaam iets beter. Mijn werk kan ik (met pijn in mijn hart) niet meer uitvoeren en ben dan ook ziek gemeld. Heel lang heb ik gevochten om weer geheel te herstellen, maar hoe harder ik vocht hoe harder mijn lijf protesteerde. Afgelopen week samen met de bedrijfsarts de knoop doorgehakt en langzaam komt er rust. Helaas is het gedoe met UWV een minder leuk gebeuren en voelt het bijna alsof je crimineel bent. Maar ik weet beter en moet echt luisteren naar mijn lichaam. Alles heb ik er voor over om mijn dochter goed te laten groeien.

Volgende week maandag hebben we de medische 20 weken echo. Dan wordt er uitgebreid gekeken naar onze kleine meid en hopelijk blijkt gewoon alles goed te zijn. Mijn gyn is heel betrokken en geeft me ook regelmatig een extra een check omdat ik zelfs morfine heb gehad om de pijn dragelijk te maken. Natuurlijk ben ik iedere keer weer gespannen en hoop ik dat alles goed is, maar aan de andere kant ook een geruststelling dat ze zo goed voor ons zorgt. Mijn lieve (stief)mama gaat dan mee, helaas gaat zij hard achteruit en hopen we dat de levensverlengende behandeling aanslaat in haar gevecht tegen haar uitgezaaide huidkanker. Ze hoopt echt en ik ook dat ze december gaat meemaken en nog mag genieten van onze dochter. Soms ben ik bang dat het haar niet gaat lukken, maar dan laat ze me weer versteld staan en vecht ze door en knapt ze bijzonder weer goed op. Door betere medicatie hopen we dat ze behandeling goed doorstaat en dat deze gaat aanslaan. Voor de 2x een moeder verliezen en zeker nu ik zelf moeder ga worden, die gedachte vind ik loodzwaar. Ik weet dat het gaat gebeuren, maar hoop met heel mijn hart nu nog niet. Ik heb haar nodig met alle raad en tips. Daarom vecht ik nu met haar mee en ben ik er voor haar en mijn vader en de rest van mijn broer en zussen. Hoe erg mijn verdriet ook is, in mij groeit het mooiste wonder en geschenk wat ik heb kunnen wensen en dat sleept me iedere keer er weer doorheen! En daar ben ik iedere dag ontzettend dankbaar voor!

Liefs