10 weken en 5 dagen onderweg....
Hoi lieve meiden,
Tja waar zal ik beginnen...vorige week vrijdag de onverwachte overplaatsing van Mats...Om 10.30 telefoon dat Mats 12.30 met de ambulance naar een ander ziekenhuis gebracht zou worden...Zo snel en onverwacht dus ik me snel af laten zetten en gelukkig kon ik met de ambulance mee. Op dat moment was Mats bijna klaar om naar huis te gaan alleen het flesje oefenen nog...
In het CWZ aangekomen kreeg Mats een kamertje alleen. Een kamertje met een groot raam, een electrische schuifdeur, een uitklapbaar bed en een aanrechtje. Geen cam meer dus dat was en is nog steeds zo wennen het kost me elke avond weer tranen voordat ik in slaap val, was zo gewend om met Mats samen in slaap te vallen...De hele dag en avond zijn wij bij hem gebleven. Wat wennen zeg...allemaal nieuwe gezichten...heb s nachts mijn gebruikelijke ritueel gedaan en de nachtdienst (Alma) van het radboud gebeld. Alma was ook geschrokken dat we weg waren en toen zij hoorde hoe dat gegaan was had ik al een vermoedde dat de arts mij nog zou bellen. Ze vond het erg om te horen dat wij het een te grote verandering vonden zeker nadat ons beloofd was dat Mats in de radboud zou kunnen blijven tot thuiskomst...Wat een lieverd van een verpleegkundige, ze vroeg dan ook of ik de volgende nacht terug wilde bellen.
De volgende dag bleek Mats weer te schommelen in de saturatie en ook de oogjes en voetjes waren wat dikker. Hij is al 2 weken erg verkouden en vandaag werd gestart met een neusspray...Ons werd uitgelegd dat een transport erg vermoeiend is en daarom kreeg Mats weer de low flow. Het vocht keken ze even aan. Inderdaad kreeg ik nog telefoon van de arst vanuit t radboud. Hij wist niet dat Mats overgeplaatst was want hij had die week dienst op de ic...Hij vond t zeer spijtig hoe alles gegaan was maar legde ook uit dat de dienstdoende arts op de high care bevoegd was geweest om Mats te verplaatsen. Alleen gaat dit meestal in overleg met de contact arts en dit was dus niet gebeurd...
Maandag...het gaat niet beter met Mats...de low flow geeft niet alleen lucht in de neusgaatjes maar ook 40% zuurstof. Hoe is t mogelijk...2 weken van alles af en dan dit??? Nog steeds zou het transport een grote rol spelen..Bas en ik kregen steeds meer spijt dat we de overplaatsing hebben laten gebeuren...De hele dag en avond weer doorgebracht met Mats, pfff dat kamertje en de stilte was ik toen al zat....
Dinsdag, woendag.....eigenlijk hetzelfde verhaal vocht en schommelende saturatie en erg verkouden....Het oefenen met de fles gaat gewoon door maar ik zie dat Mats erg zijn best doet maar t zo moeilijk heeft met ademen....hoe kan t ook anders...erg verkouden, sprieten en een sonde in de neus en dan nog moeten zuigen, slikken en ademen...Terwijl ik dit typ springen weer de tranen in mijn ogen...wat vind ik het toch zielig voor hem, is t niet genoeg geweest voor ons kleine vechtertje mag hij nu nog niet gaan genieten van zijn babytijd...
Donderdag...vanmorgen werd ik wakker en was ik t zat! Wat een omslachtig gedoe om steeds maar te zeggen dat het nog steeds met t transport te maken heeft. En ja hoor na een gesprek is vandaag eindelijk de plasmedicatie gestart. De arts vertelde dat het op dit moment een chronisch longprobleem lijkt en er waarschijnlijk ook vocht in de longen zit. Door 3 keer de beademing, de longonsteking, het eerder vocht in de longen, hebben de longen op dit moment een andere structuur en werken dus net wat anders dan wanneer hij niet zoveel tegenslagen gehad had. Uiteindelijk komt t goed met de longen dat is wel positief om te horen maar we moeten nu dealen met hoe t nu gaat.
Morgenochtend zal blijken of de schommeling in het zuurstof van het bloed te maken heeft met t vocht vasthouden. Is dit niet t geval dan gaat er verder onderzoek plaatsvinden.
Ik ben de afgelopen dagen weer erg emotioneel, zeker nu zonder cam ben ik hele dagen en avonden bij Mats omdat ik hem gewoon niet kan missen en hem wil laten voelen dat hij daar niet alleen ligt...
Vorige week kregen we nog te horen dat Mats waarschijnlijk voor 17 november (de datum) naar huis zou gaan nu staan we weer op t punt van weken geleden. Ik weet ik moet nog steeds sterk blijven en bundel al mijn krachten om dat ook te blijven maar heb het er nu erg moeilijk mee. Ik wil mijn lieve mannetje thuis hebben en dat gaat nog niet en dat maakt me erg verdrietig. Een hel wil ik het niet noemen de afgelopen maanden want we hebben het mooiste, liefste en guitigste wondertje gekregen wat we ons maar hebben kunnen wensen, maar dat het een hele zware tijd is dat is het zeker....
Liefs Yvonne
reacties (0)