Krokodillentranen

Zo stoer als dat ik opstond om vandaag -1.5 week na de laparoscopie- weer aan het werk te gaan zo brak ik in de autorit ernaar toe. Nog steeds labiel van de operatie, last van de narcose (erg moe) en een beurse zere buik wilde ik toch wel weer aan de slag, even wat anders aan mijn hoofd.
Ik praatte mezelf al sinds gisteravond moed in met als doel dat ik hopelijk vandaag sterk zou zijn en geen
labiel wrak maar dat heeft niet geholpen.

Halverwege de auto toch wat traantjes gelaten maar ach, dat kan, hup opdrogen en dan gaat het wel weer.
Totdat ik uitbarstte in een groot gebrul waar geen houden meer aan was. Daar sta je dan op de parkeerplaats
van je werk, moed te verzamelen om naar binnen te gaan. Maar dat had ik niet. Gelukkig heb ik een lieve meelevende leidinggevende en na een kopje koffie ben ik weer naar huis gegaan. Daarna weer een paar uur geslapen want die vermoeiheid was nog erger geworden door dit alles. De vermoeidheid is weer wat minder maar die kraan blijft maar open met fijne hoofdpijn.

Pfff ik zou zo graag rationeel willen zijn nu. En niet zoals nu dat de emoties de overhand hebben. Ik wil
nu sterk zijn maar kan het gewoon niet, het lukt me niet. Hopelijk gaat het de komende dagen beter.. 2e paasdag een familiedag en dan hoop ik niet in tranen uit te barsten bij de eerste de beste vraag met hoe het gaat..