De marathon

Vandaag heb ik weer een dip. Ik heb slecht geslapen. Ik heb zorgen.
Vanmorgen verwoordde ik mijn gevoel als volgt. Alsof ik een marathon heb gelopen en alweer bezig ben aan een tweede ronde, maar ik kom net achter de meute voor de tweede keer over de finish en niemand ziet dat ik zo hard gelopen heb. De medaille gaat niet naar mij...
Maar in ons geval is er niet iemand die je de schuld kan geven. In ons geval moeten we gewoon doorlopen in de marathon totdat je uiteindelijk wel een medaille wordt gegund. Of niet. 
Opgeven kan niet. Want wanneer we opgeven komt er sowieso geen kindje in ons gezin. Maar hoe lang blijf je rennen? Mijn benen zijn verzuurd, mijn longen steken in mijn borst, mijn keel is droog en ik ben moe. Zo moe.
Maar ik ren door. Voor de zoveelste keer de finish over en nog maar een ronde.

Lees meer blogs van ons op http://moederzonderkind.wordpress.com/ of volg me op Twiiter @mamzonderkind