Intens verdriet

Wat doet het nog steeds pijn. Intens verdrietig zijn we. Na zeven weken zijn we ons wondertje verloren. Ik vloeide al een week van tevoren, en maakte me daar natuurlijk vreselijk veel zorgen over.
Gelukkig kon de echo naar voren worden verschoven, puur voor mijn eigen gemoedsrust. Mijn man en ik gingen samen, hij vol hoop, ik vol angst.
Ik durfde niet te kijken en verschool me achter zijn arm. Hij gaf aanwijzigingen aan de gyn, zo lief! 'Kijk daar moet het zitten'. Even kreeg ik hoop, maar ik besloot pas te kijken als de gyn zou zeggen dat het goed zat. Dat deed ze niet. Ze was meteen heel duidelijk: 'Dit is niet goed'.
Nu ik deze woorden weer opschrijf, besef ik me dat dit nog steeds zo'n pijn doet! Hoe kan dit nou?! Na jaren van proberen, operaties, onderzoeken, IUI, punctie en diverse IVF - ICSI eindelijk zwanger. En nu, net nu we een heel klein beetje aan het idee waren gewend... Nu stortte onze wereld in.
Sommige dagen kom ik goed door. Er is genoeg afleiding, en ook weer ruimte voor plezier. Maar andere dagen, zoals deze, is het verdriet zo groot. Waarom ik? Waarom lukt het mij niet?
Veel mensen zeggen dat ik in ieder geval zwanger kan raken; dat dit goed nieuws is. En ik? Ik voel me alleen nog maar meer verwijderd van onze kindjes...

Volg mijn blog op:
moederzonderkind.wordpress.com
of via Facebook
http://www.facebook.com/Moederzonderkind