Even verwerken...

Nu alles achter de rug is, is het tijd om te verwerken. Vandaar dat ik het hier opschrijf.

Vorige week zondag werd ons kleine meisje een beetje ziek. Snotterig, hoesten, overgeven. Omdat zij een hele sterke weerstand heeft, keken we het even aan. Ze wilde niet meer slapen in haar bedje, dus lag ik de hele nacht mt haar op de bank. Woensdag werd het ons te gortig, en zijn we toch maar Naar de huisartsenpost gegaan. Onze meid had inmiddels 40 graden koorts, bleef maar hoesten, snotteren en werd steeds slomer. Ze speelde niet meer, lag alleen maar bij mij. Met ors en neusdruppels zijn we naar huis gegaan. Donderdag en vrijdag was er geen verbetering. Ook kreeg ze hele heftige luieruitslag. Inmiddels zat er amper nog leven in dat grietje. Nu maar naar de huisarts. Na onderzoeken wilde ze ons eigenlijk naar huis sturen. Gelukkig vroeg ze nog even een reactie van een kinderarts. Die sommeerde ons onmiddellijk naar het ziekenhuis. Gelukkig! Nadat ze daar onderzocht was, hebben ze ons per direct naar boven gestuurd, om mijn meisje op te nemen. Ze had ernstig vocht te kort, zuurstof te kort. Ze had een luchtweginfectie, een darmvirus, en een schimmelinfectie in de luier. Dus meteen aan de sonde en aan het zuurstof.

Daar lag ze dan, ons meisje aan al die draadjes. Amper nog reagerend. Er werd ons gezegd, dat de meeste kinderen na een nachtje opknapten en weer naar huis mochten. We hoopten het, want die zondag zou ze gedoopt worden, en zouden we haar verjaardag vieren! De verjaardag hadden we al afgezegd, maar de doop hoopten we wel te kunnen doen.

Zaterdag knapte ze nog niet op, dus moest ze nog een dagje blijven. Daar ging onze hoop op een doop. Zaterdagavond ging het met mij ook slechter, ook ik had een darmvirus. Die nacht heb ik mijn dienst bij mijn meisje dus af moeten breken. Mijn man nam het over en ik moest naar huis. Die zondag ben ik ook weer naar hus gestuurd. Ik mocht pas terug komen als ik beter was. Toen brak mijn hart echt. Je kleintje achterlaten laten in het ziekenhuis is echt kut! Pas terug mogen komen als je zelf beter bent, helpt niet bij je eigen genezing.

Zondag en maandag gingen voorbij. De zuurstof werd gestopt, en we probeerden de sonde ook af te bouwen. Ze trok de slang steeds uit haar neus. Zelfs met kokers op haar armen. Ze gebruikte gewoon haar tenen.. Maandag was ze daardoor erg achteruit gegaan. Ze lag alleen maar op bed, helemaal leeg en uitgeput. Bijna eng om te zien (machteloos via face-time op de iPad....).

Ik hoopte dat ik dinsdag gezond genoeg was om weer te komen, want dan zou ze 1 jaar worden! In het ziekenhuis! De zusters hebben haar kamertje leuk versierd en haar verwend met leuke kado's. Ook Sofia was genoeg opgeknapt om er van te genieten. Inmiddels hield ze eindelijk haar sondevoeding binnen, en dronk ze langzaam weer op eigen kracht. Ik ben de hele dag bij haar gebleven, maar moest 's avonds weer naar huis, om nog even uit te rusten.

Woensdag kwam ineens de kinderarts. Of Sofia het leuk vond om naar huis te gaan. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Binnen een half uur waren we ingepakt, en klaar om te vertrekken. Eenmaal thuis knapte ze echt op, zodra ze haar spullen zag, begon ze weer te spelen, te lachen en te geinen. Ze is weer helemaal de oude, met het enige verschil dat haar ouders nog blijer zijn met haar. Elke schurkenstreek van haar is gewoon genieten. Ik weet, je moet het wel stoppen, maar ik doe het met een glimlach. Ik geniet weer!

Haar verjaardag vieren we volgende week zondag. Met de doop. Een knalfeest word het.