Dementia totalia!!!!

Zo'n zwangerschap gaat je niet in de koude kleren zitten. Zeker de chaotische, dementische toestand waarin ik nu in verkeer, is erg vervelend.

Voor mijn verjaardag moest er nog wel wat opgeruimd worden. En zeker die stapel papier die op de eettafel lag. die moest nog gesorteerd worden, voordat het allemaal de papierbak inging.

Terwijl ik netjes aan het sorteren ben, goed stapeltje, weggooistapeltje, komt MAN me helpen. Ergens in die chaos ben ik van mijn goede stapeltje een weggooistapeltje gaan maken en heb ik MAN's goede stapeltje gebruikt als goede stapeltje.

De weggooistapel ging de tas in en hup, de papierbak in. MAN rijdt naar werk en ik ruim verder op. Na een half uur bedenk ik: He, er lag nog een envelop met echo's in het goede stapetje. Die nu maar goed opbergen, voor ik hem kwijt raak. Maar waar ik ook zoek, geen envelop, geen echo's. Ik haal het sorteren voor de geest en zie mezelf het stapeltje waar de echo's in zitten, aan MAN meegeven voor de papierbak. DRAMA!!!!! Eerst koortsachtig zoeken in de wetenschap dat ik het toch niet ga vinden, omdat het nou eenmaal in de papiercontainer ligt! na het besef dat ze echt weg zijn kan je als zwangere maar 1 ding doen... juist : en hard ook. heel hard zelfs... ik lag nog net niet op de grond te trappelen met mijn voeten!

MAN was uiteraard onbereikbaar, die had de telefoon niet mee de fabriek in. Ik ben naar de containers gelopen en heb via de gleuven gezocht naar een teken van herkenning tussen het afval. in de vierde container zag ik wat papierwerk wat van mij was, maar nog geen spoor van de bewuste envelop. gelukkig was dit ook nog eens de container waar de stapel papieren het hoogst was, maar net niet hoog genoeg om met mijn arm wat eruit te halen.

Toen belde MAN om te vragen wat er was. Hij kwam op het lumineuze idee om BROER te bellen. Als er 1 kon inbreken was hij het wel. en hij woont lekker dichtbij. Dus, mijn container beschermend tegen meer rotzooi, gewacht op de komst van mijn redder.

Samen hebben we iets gedaan waar ik echt niet, nooit trots op ben. We hebben het slot geforceerd en BROER is de container ingedoken. De envelop lag, gelukkig in de juiste hoek, net binnen handbereik. alleen kon BROER niet meer omhoog komen. Trekkend aan zijn broekband heb ik hem eruit gesleurd. In nood ben je altijd sterker dan je denkt, ha ha ha!

Nu mag de dementie wel weer toeslaan, dat ik het hele voorval vergeet...

Vandalisme keur ik niet goed. Nooit! maar nu was ik te hormonaal om redelijk te denken. En die echo's hebben we niet digitaal, er zaten ook nog belangrijke papieren in, van de verloskundige, dus vond ik het voor deze ene keer gerechtvaardigd.