The heart goes tjoeketjoek

en toen was het eindelijk zover. ik zou voor het eerst auditief bewijs krijgen van de komst van onze kleine.

Uiteraard krijg ik zondag eerst een lekkere bloeding, zodat ik heeeeerlijk gerustgesteld (niet dus) naar de VK ging.

Mijn man en zusje gingen mee, gezellig, met zijn drietjes. eerst stelde de verloskundige zich voor en stelde ze ook nog een boel vragen en gaf ze informatie. nou, ik hoop maar dat mijn man het heeft onthouden, want ik was daar neit echt met mijn gedachten bij. Op een gegeven moment zeg ik tegen de schat: Alles leuk en aardig, maar zullen we nu eerst hartje luisteren? Ze moest er wel om lachen, dus mocht ik op de tafel klimmen. Dan krijg je eerst het waarschuwende: schrik niet als je niet meteen wat hoort. Na een seconde of 30 hoorde we ineens een knal op de dopptone. Het kind gaf weer een karatedemonstratie, ha ha ha! maar daarna... tjoeketjoeketjoek! en daar kwamen de waterlanders. Het leeft, het klopt, het doet het!!!

normaal heb ik een hekel aan ensen die te pas en te onpas hun telefoon tevoorschijn haalt voor filmpjes en foto's maar mijn zusje heb ik toch wel eventjes gecommandeerd een filmpje te maken van de trein!

ik ben zo gelukkig nu, ik kan wel barsten! vandaag doe ik dan ook ales fout (heb per ongeluk de hele administratie van de maand juni gewist... oeps...) maar mijn dag kan niet meer stuk!