Emo-muts

En ik maar volhouden dat ik niet zoveel last heb van zwangerschapskwaaltjes! beetje heel erg moe, maar verder...

Nou, dat heb ik geweten! de emoties slaan keihard toe. ik huil om - werkelijk - alles!

gisteravond een smsje van mijn man, dat hij me mist. huppekee tranen!!!

vandaag werd het nog erger:

op tv was de 25 grappigste verborgen camera momenten. danielle overgaag houdt mensen voor de gek met een hondje. het laatste slachtoffer is een mooi meissie van een jaar of 12. het arme kind weet niet wat haar overkomt! ik jank als een malle! zoooo zielig was t meisje nou ook weer niet! vervolgens huil ik nu om echt alles.

gisteren heb ik de fim: de color purple gekeken. ik weet dat ik het bij het laatste gedeelte van de film niet droog kan houden. als celie haar zusje terug ziet en haar naam keihard uitschreeuwt dan schreeuwen mijn tranen om eruit te mogen. Ik denk dat ik vergeten ben de kraan dicht te draaien...

het gaat echt nergens om, en ik moet dan ook echt hard om mezelf lachen. keihard. veel te hard, voor zoeits simpels. Ikheb mijn emo's echt niet meer onder controle. Dat word wat, op mijn werk. daar bouwen de mensen echt op mij. ik sta er voor hen, ben er voor hen. Ik hoop dat ik daar niet instort als een wrak. Ze lopen dan gewoon over me heen. gelukkig hoef ik vrijdag pas weer aan het werk, dat scheelt.

morgen spreek ik een aantal vrienden van mijn man. Met die vrienden was de eerste kennismaking ook niet best; toen hyperventileerde ik tijdens het 5-mei festival. niet vanwege bepaalde artiesten, maar omdat ik anderhalf uur met een volle blaas in de rij bij het toilet heb gestaan. nu zal ik als een snotterende emo-muts bij hen aansluiten. lachen joh! gelukkig gaan we het ze morgen vertellen...

Zo, nu ga ik lekker even een potje janken in mijn bed.