9 maanden is levenslang

Nee, een misdaad is het niet, maar toch staat er levenslang voor. Nee, niet de welbekende 25 jaar die je volgens de zogenoemde wetten krijgt in Nederland voor levenslang. Nee, dit is werkelijk levens lang.

Levenslang is dus in die zin vertaald ook niet altijd in alle gevallen een straf. Dit is een mening die ik ondertussen wel gecrëeerd heb en die vele andere met me zullen delen.

En wat een heerlijke mening is dat. Wat een geschenk als je die mening mag hebben. Wat een wonder. Een klein groot wonder wel te verstaan waar je de rest van je leven het mee moet doen.

Slechte en goede tijden komen je tegemoed. Als het er net is kun je dat nog niet zo goed geloven als daar een klein hoopje zich vredelievend bevind in het zo mooi en fijn, door jou, opgemaakte ledikantje. Toch weet je dat die slechte tijden zullen gaan komen.

Je zuld ook vast nog vaak je tranen nog laten vloeien voor dat, tegen die tijd, kleine hoopje in het ledikandje dat zich ontpopt heeft tot een heuse jongvolwassene. Ook eerder zullen de tranen komen, ook later zullen de tranen komen. Maar niets zo moeilijk als een heuse puber die geen moeite wil doen je ook maar enigzinds te brgrijpen.

Maar weet je, als je om dat kleine hoopje, die heuse puper, die volwassene kan huilen... Dan ben je beneidenswaardig. Beneidenswaardig wegens het feit dat je alleen huild om het geen wat je echt zeer doet, en het geen wat je echt zeer kan doen zijn degene waar je het meest van houd.

Ja ik heb (nu zaterdag 23 mei) presies 6 weken geleden levenslang gekregen. 9 Maanden... na die 9 maanden had ik plots levens lang. Nou ja, zo plots ook weer niet, maar wel erg snel.

Ach ja, eerst zijn ze zo lief, dan heb je de peuter bubertijd waarin we de heerlijke 'nee' fase tegemoet gaan. Dan krijgen ze hopelelijk een aantal jaartjes waarin ze iets makkelijker zijn in de omgang. Dan krijgen we de heuse pubertijd, waarin je als ouder niets goed kan doen, achter loopt met de mode, tijd, denkwijze en alle mogelijke andere dingen die je maar kunt bedenken wat gepaard gaat met heerlijke elende waarin ze besluiten maar eens van alles uit te gaan proberen waar je ze nog zo voor wilde behoeden. En dan! Dan denk je dat je er van af bent! Maar.... niets is minder waar. Je eens zo kleine hoopje gaat nu op eigen benen staan. Wat een stap wat een verandering, wat een rust!!! En dan gaat je telefoon... "mam, pap, mag ik even wat geld van jullie lenen en kunnen jullie me even helpen de laatste dingen aan het huis af te maken... dankje, ow ja voor ik het vergeet... we krijgen een kindje!"
En voor je het weet ben je zelf opa en oma...

Wat doen ze/we die ouders allemaal aan?!?!

Heerlijk toch!?!? ookal denk je daar op de momenten zelf niet atijd aan. Later als je er op terug kijkt kun je er vaak wel om lachen. En buiten alle rampen om... zijn er nog veel meer momenten van genieten, lol en vreserlijk veel geluk.

En ik ben dus van mening, zoals velen waarschijnlijk met mij...
Als die 'rampen' het ergste zijn...
Dan ga ik voor levenslang!!!