De meeste tweelingouders geven aan dat het na een maand of 8, 9 een stuk minder druk wordt.
Dit citaat heb ik ergens gelezen in een boek over tweelingen.
De eerste 2-3 maanden dacht ik: was het maar zover, niet dat ik de baby's niet schattig vond, maar ik werd een beetje geleefd. De kids hadden nog geen vast ritme, ik was nog volop aan het herstellen van de keizersnede, de narcose en kampte daarbij nog met een paar ontstekingen aan mijn polsen en voet. Moe was ik ook. Mijn dagen bestonden uit voedingen, wasjes draaien, verschonen, troosten en dat 24 uur per dag. Met 3 maanden ging ik weer werken, voor 3 dagen per week. Dat hielp. De verhalen dat je, zodra je weer gaat werken, oververmoeid raakt herkende ik niet. Wel moet je natuurlijk een gezonde balans vinden in wat de verwachtingen zijn, thuis en op je werk. Dat leek redelijk te lukken. Ik vond het prettig weer te werken en ook om lekker veel tijd met de kids bezig te zijn. Het scheelt wel dat ze het erg naar hun zin hebben op het kinderdagverblijf. Zij blij, ik blij, iedereen blij.
Maar nu? De werkdruk neemt toe, ik werk nu 24 uur ipv 36 en toch moet er binnen die tijd gepresteerd worden. Er is weinig budget beschikbaar (crisistijd hè) dus moet ik creatief zijn en kan niet veel uitbesteden aan externe bureaus. Dat betekent thuis extra uurtjes pakken en er veel mee bezig zijn. Lastig met een baby op schoot die de knopjes van de laptop interessant vindt. :)
Maar de jongens hebben ook veel aandacht nodig. Ze proberen te kruipen en regelmatig moet ik ze verlossen uit een benarde positie. (Op de buik gerold, beentjes door de spijlen van de box... ach gossie!) Ze vinden het ook leuk om elkaar te ontdekken met handjes en mondjes wat natuurlijk ook regelmatig huilen wordt... ach gossie! Gelukkig hebben ze ook veel lol met elkaar.
Wat het eten betreft, baby's die alleen melk drinken, (borst en/of fles) dat is duidelijk, nietwaar? Om de zoveel uur een voeding. Maar ze worden groter en krijgen behoefte aan meer verschillende voedingsmiddelen. De jongens hebben eerst een maand 'proeven' achter de rug (vanaf een maand of 5) en daarna vanaf 6 mnd een maand 'eten', nu is het toch wel tijd dat ze hele flessen minder drinken en in plaats daarvan de fruithap, paphap en groentehap eten. Dat is nog best een lastig proces! Ze lusten (nog) niet alles, ze lijken snel trek te hebben na hun hapje (een warme fles melk verzadigt hun hongergevoel sneller) en ik als niet-keukenprinses ben zoekende naar geschikte babymenu's.
Voor het gemak kiezen we voor potjes maar ik wil ook graag vers aanbieden. Dus huppetee, een groentezeef aangeschaft en invriespotjes met precies geschikte porties van 200 ml. Koken, staafmixer erop en dan door de groentezeef. Ik moet zeggen, het is 'a hell of a job', en er blijft weinig over. De vezels van bijvoorbeeld de sperziebonen slikken ze echt nog niet maar de sperziebonen als smaak wel. Dus toch even zeven dan maar!
De eerste groentezeef (goedkope versie) gaf metaal af op het eten (bah!!) dus die moest vervangen voor een roestvrijstalen (dure) van de kookwinkel. Ik hoop er maar snel handigheid in te krijgen. Ik heb trouwens wel de indruk dat potjes niet per se duurder of slechter zijn dan zelf versgemaakt. Of de fabrikant de boel doodkookt of ik zelf maakt natuurlijk niet uit. En voor zover ik kan zien voegen ze geen smaakmakers en conserveringsmiddelen toe dus potjes zijn een goed optie. Maar om nou te zeggen dat het rustiger en makkelijker wordt? Misschien als ze 8-9 maanden oud zijn maar ik betwijfel het. Want twee kruipende beebs die elk op onderzoek gaan en straks ook leren lopen...?
Het is zo leuk allemaal maar soms denk ik weleens: de periode van 4-5 maanden waarin je ze al aardig kent, hun behoeftes qua eten/drinken en slapen, dat was de 'gemakkelijkste' tijd tot nu toe. Elke leeftijd kent zo zijn eigen uitdagingen...
reacties (0)