Lisa 14 maanden + zhuis

Lieve Lisa,

14 maanden!
Inmiddels kun je langslopen, los staan en kan je twee stapjes los lopen. Als je durft tenminste. Want je vind het allemaal best wel spannend.
Je loopt ook langs met 1 handje langs de tafel...alsof het een soort leuning is waar je met je hand dan overheen glijd. Zelf denk ik dat je prima in staat zult zijn om los te lopen, maar je vind het gewoon nog best wel eng. Begrijpelijk hoor pop.

Op dit moment is het zaterdag 20 juni 2015 en hebben we weer een vermoeiende week achter de rug.
Vorige week vrijdag werd je met een stink plasluier wakker. Zelfs papa was het opgevallen en het was dus iets waarvan ik dacht ''even in mijn achterhoofd houden''.
Het was tenslotte warm en ook die dag zou het weer 30 graden worden dus het is niet zo gek dat plas dan iets meer stinkt dan normaal.
Omdat jij nu eenmaal gevoelig bent voor een urineweginfectie ben je als moeder snel geneigd om in de stress te vliegen, maar geen enkele dokter zal mij helpen zolang je geen koorts zou hebben dus het was aan mij om vooral nuchter te blijven en het gewoon even aan te kijken.
De rest van de dag heb je heerlijk gespeeld. Buiten wou je niet in het badje. Dat wil je nooit. Je vind dat vreselijk! Binnen in bad is geen probleem. Maar buiten in een badje is niet aan jou besteed.
We aten die avond patatjes en hier had je geen zin in. Vreemd vond ik dat. Jij eet namelijk alles in overvloed dus dat vond ik raar.
Vlak na het avond eten begon je te huilen en was je niet in je hum. Ineens hield het huilen op en zat je weer lekker te spelen terwijl ik je luier helemaal bol zag staan van de plas. Oh nee....het zal toch niet echt?
Het zou natuurlijk kunnen dat het plassen zeer deed en dat je daarom moest huilen.
Nog steeds zou ik hier niet mee aan moeten komen bij een dokter. Dus ik hield jou en je temperatuur goed in de gaten door veel je voorhoofd te kussen.

Toen je 's avonds in je bedje lag te slapen ging ik nog even bij je kijken. Je voelde warm aan. Shit...
Koorts? Of gewoon warm omdat het in je kamertje ook zo vreselijk warm was na zo'n dag als deze?
Een uurtje later werd je huilend wakker en heeft papa je uit je bedje gehaald. Ik had visite en ik schrok me rot toen hij met jou naar beneden kwam. Je was ontroostbaar aan het huilen en je was enorm aan het rillen. Ik was direct in paniek en het eerste wat we deden was je temperatuur meten. 38.6 graden koorts had je toen.
Direct heb ik de huisartsenpost in onze eigen woonplaats gebeld, maar we pasten even op het huis van opa en oma F. dus we waren in onze oude woonplaats op dat moment. Het was al 12 uur 's nachts en we moesten perse naar de huisartsenpost in Blaricum. OOHHH NNNEEEE!!!!! Niet weer dat dood en verdoemenis ziekenhuis!!!!
Met lood in onze schoenen gingen we dus naar de meest gevreesde plek en werd je daar direct gezien door een arts.
Er was niks aan je te zien. Je had dan wel 39 graden koorts, maar dat mag elke dreumes wel eens hebben. Je reageerde goed, je huid zag er goed uit, oren en keel waren allemaal in orde. Gezien je voorgeschiedenis moesten we nog even plas opvangen. We moesten met je naar huis (huis van je opa en oma) om daar je plas op te vangen en dan moest papa weer helemaal terug naar Blaricum om je plasje in te leveren. tegen 04.30 uur had je eindelijk geplast en toen ging papa met je plasje naar de huiasrtsenpost in Blaricum. Je plasje bleek niet schoon. Maar plaszakjes zijn niet altijd even betrouwbaar dus ik moest met jou rond 06.00 uur naar de SEH bij het WKZ.

Je kan begrijpen dat ik heb staan trillen als een rietje. Niet weer...dacht ik. Je gaat het me niet nog een keer aan doen kleine druif.
Eenmaal op de SEH was ik weer rustig. Ik heb volledige vertrouwen in de mensen bij het WKZ dus daar voelde ik me veilig.
Daar hebben ze hetzelfde onderzocht (je oren en keel enz.) en tenslotte werd er wat catheter urine bij je afgenomen. Deze urine bleek schoon. Conclusie: een virus.
We mochten naar huis.
WHAT??!! Ik kon mijn oren niet geloven. Dit is onmogelijk. Ik had mezelf al voorbereid op een weekje ziekenhuis...en we mochten gewoon naar huis?
Ik was blij, maar ik vertrouwde het niet helemaal. Wat nou als ze per ongeluk je test hadden verwisseld met iemand anders?

Met hoop ging ik samen met jou weer naar papa en Emy toe.
Opa en Oma van L. zijn naar ons toegekomen zodat wij alle spullen weer in konden pakken om naar ons eigen huis te gaan en vervolgens hadden ze Emy meegenomen want die zou sowieso die dag gaan logeren bij ze.
Helaas werd je die middag (zaterdag middag) weer rillend en huilend wakker en waren je handen, voetjes en lippen blauw. Ik schoot weer helemaal in de stress. Wat zeg ik? Ik was in blinde paniek. Opa en oma van L. waren nog bij ons dus is oma met jou en mij meegegaan naar de huisartsenpost die 2 minuten van ons eigen huis vandaan is.
Eenmaal daar had alles weer zijn normale kleur gekregen en mochten we dus weer naar huis. De volgende dag (zondag) moest ik de huisartsenpost bellen om te vertellen hoe het gaat. Zo gezegd, zo gedaan. Wij hoefden niet langs te komen, maar als je dinsdagochtend nog steeds koorts zou hebben dan moest je maar weer naar de huisarts.Nog steeds had je hoge koorts en ik was er toch zeker van dat je een infectie had dat niks te maken zou hebben met een virus.
Maandag was je nog steeds erg ziek. Je was hangerig en wilde alleen maar bij mij liggen. Soms waren er uren dat je ontroostbaar was en liep ik uren met je heen en weer door de kamer. Je grote zus had ik ook om voor te zorgen dus dat maakte het nogal ingewikkeld. Emy keek tv terwijl ik urenlang met je door de kamer liep.
Je was inmiddels helemaal gestopt met eten, en drinken deed je nu ook ietsje minder, maar nog wel voldoende om er niet door uit te drogen. Ik had mezelf voorgenomen om niet de ''overbezorgde moeder'' uit te hangen en gewoon netjes te wachten tot dinsdag ochtend voordat ik weer een dokter zou bellen. Toch heb ik nadat ik die middag 40.1 graden koorts had gemeten de huisarts weer gebeld. We mochten langskomen en weer kreeg ik hetzelfde te horen. Je was duidelijk niet lekker maar niet doodziek omdat je nog scherp was. Je huid had een goede kleur, je keel en en oren waren in orde en je was niet nekstijf. Ik moest de kweek maar afwachten die ze zaterdag van je genomen hadden en daarvoor moest ik dinsdag ochtend het ziekenhuis bellen. Weer ging ik met lood in mijn schoenen naar huis.

Dinsdagochtend:

Je had nog steeds koorts. 39.8 graden.
Om 10.00 uur belde ik het ziekenhuis om je uitslag te krijgen van de kweek. Daar kreeg ik een onbeschofte trut aan de telefoon die mij vertelde dat ik met mijn gezonde verstand ook wel na kon gaan dat wanneer je urine van zaterdag schoon was dat deze dan niet op kweek gezet hoefde te worden. Er bleek dus geen kweek te zijn. Verontwaardigd en nogal kwaad heb ik opgehangen.
Eerst belde ik opa. Hij zei dat ik zelf het heft in handen moest nemen en gewoon zelf opnieuw een plaszakje op moest plakken en dat ik je urine dan gewoon naar de huisarts moest brengen. Dit heb ik gedaan. Rond 14.00 uur had je geplast in het plaszakje en ben ik met jullie lopend naar de huisarts gegaan. Ik had je in de draagdoek gedaan omdat je geen seconde van me los wou raken. Met jou op mijn buik, Emy aan de hand en met je plasje in de rugtas gingen we op pad. Eenmaal bij de huisarts bleek je urine vies!. Er werd weer overlegd met de huisarts zelf en die ging weer in overleg met het WKZ.
Niet heel veel later werd ik terug gebeld en werd mij verzocht om weer naar de SEH van het WKZ te gaan.
Dit keer gingen papa en Emy met ons mee.

Eenmaal bij de SEH werden weer de gebruikelijke testjes bij je gedaan (oren, keel enz.).
En inderdaad...nog steeds niks te zien.
De kinderarts vond het dan toch wel een goed idee om nog even de urine na te kijken door een catheter te plaatsen. Hij verwachtte niks uit die test te krijgen omdat het immers zaterdag ochtend ook al schoon was, maar in sommige gevallen ontwikkeld het lichaam eerst koorts en dan pas de infectie en dus ging hij het toch maar even doen.
Ik wist de uitslag al lang....ik wist het immers al voordat je uberhaupt koorts kreeg 5 dagen geleden.
En eindelijk....eindelijk liet de test zien dat je een behoorlijke urineweginfectie en dus nierbekkenonsteking hebt.
Het was ''hardstikke vies'', aldus de kinderarts.
We moesten nog even wachten, maar rond 19.00 uur gingen we naar de afdeling waar je opgenomen zou worden.
Eerst werd er op de SEH nog een infuus geprikt. En och och och....je hebt je groot gehouden tijdens die prik, maar toen je eenmaal je arm helemaal in het verband zag werd je woest!! Echt woest! Je was vreselijk overstuur. Ik mocht je eerder ook al niet neerleggen, maar nu was dat helemaal uit den boze. Je gilde zo hard dat mijn oren er knetter zeer van deden en elke gek met een witte jas aan moest het niet in zijn hoofd halen om nog bij je in de buurt te komen. Vrijwel de hele wandeling naar de afdeling (best een end door een lange tunnel) heb ik je moeten dragen. Meisje, ik heb je nog nooit zo vreselijk overstuur gezien.
Eenmaal op de afdeling kreeg je nog een ballon-catheter waar je ook weer vreselijk woest van werd en moest zo'n ''witte jas'' nog even je temperatuur opnemen, een zetpilletje geven en je antibiotica op je infuus aansluiten. Het was 21.30 uur en je was kapot. Je was zo moe, maar het enige wat je kon was gillen. Zelfs terwijl ik je vasthield en met je rondliep gaf jij je niet gewonnen. Je gilde keihard en zodra ik ging zitten was dit helemaal niet meer te doen. Je overstrekte en verzette je hevig. Je moest gaan slapen...maar zo kon ik je niet in je bedje leggen. Ik kreeg een stretcher waar ik op mocht slapen...en daar ben ik op gaan liggen terwijl ik je stevig tegen me aan drukte. Toen viel je binnen 2 minuten in een diepe slaap, en heb je bijna de hele nacht zo bij me gelegen.
Hartverscheurend.

Na een slechte nacht met veel infuus piepjes en natuurlijk een ziek meisje dat ook nog eens trillend wakker werd snachts en daarna weer helemaal warm werd van de koorts gingen we een vermoeiende dag tegemoet. Zodra je wakker werd moest er bloed geprikt worden om je ontstekingswaarde te bepalen. Dit vond je niet leuk, maar liet je wel toe. De rest van de dag mocht ik geen seconde bij je vandaan zijn. Zelfs even naar de wc gaan was een drama.
Gelukkig mocht ik je wel meenemen als ik ging eten. Je zat dan in de leenbuggy van het ziekenhuis en dan mocht ik met de toverlantaarn (infuuspaal) in mijn linkerhand en de buggy in mijn rechterhand naar het restaurant zodat je niet in paniek hoefde te raken en ik je dus lekker mee kon nemen.

Die middag probeerde ik je op bed te leggen, maar dat ging natuurlijk weer niet werken. De verpleegster kwam met een goed idee. Je mocht in de behandelkamer slapen. Dit is een klein kamertje waar ze infuusjes prikken enzo, maar dit kamertje kan helemaal donker gemaakt worden en er is daar geen geluid van andere kindjes op zaal.
Wat een uitvinding! Je sliep binnen 10 minuten! Die nacht...mochten wij dan ook samen in de behandelkamer slapen! Wat een luxe!
Ik ben express om 21.00 uur gaan slapen zodat ik de volgende dag wat minder een zombie zou zijn. En zo hebben wij samen (met 3 onderbrekingen) tot 06.00 uur geslapen. Want ja, toen werd je wakker van de honger! 3 boterhammen had je gegeten! Het ging dus alweer een heel stuk beter!
Omdat je alweer aan het eten was en omdat je inmiddels weer goed dronk mocht je tussen de antibiotica giften door even losgekoppeld worden van je slangetjes. Je had dan nog wel je catheter en een infuus in je arm, maar je had dan geen slangetjes meer uit het infuus komen. Hierdoor kon ik je zonder toverlantaarn overal mee naar toe nemen.
Omdat je inmiddels weer iets vrolijker was geworden en niet meer de hele dag door mij gedragen hoefde te worden gingen we af en toe voor een uurtje naar de ronald mcdonald huiskamer. Hier kon je dan eventjes lekker spelen en even wat anders zien dan alleen maar die saaie kamer in het ziekenhuis.
Ik heb tussendoor ook behoorlijk wat met je afgewandeld en had ik een mooie hello-Kitty ballon voor je gekocht en een pop.
Niet zo'n goed idee. De pop vond je stom en van Hello-Kitty werd je woest omdat je er niet bij kon.

Die nacht (op naar de vrijdag) mochten we weer in de behandelkamer slapen.
Je hebt die hele nacht weer bij mij in bed geslapen, maar voor de rest was je alweer een stuk meer jezelf geworden. Als je 24 uur koortsvrij zou zijn dan zou je catheter eruit mogen en als je infectiewaardes genoeg gedaald zouden zijn dan zou je over mogen gaan op orale antibiotica en zou je dus naar huis mogen. Hieperdepiep hoera! Dit gebeurde dus! Eerst sneuvelde die morgen je infuus, dus je was nog iets eerder van je infuus verlost dan gedacht.
Zodra je zelfstandig geplast zou hebben mochten we met je naar huis.
Om 17.30 uur had je een geweldige plasluier. We hebben eerst nog gezamelijk in het restaurant beneden gegeten en daarna zijn we lekker naar huis gegaan.

Het was een vreselijk vermoeiende week voor ons. Meisje wat was je ziek en wat een geluk dat er antibiotica bestaat.
Je eet, drinkt, lacht en speelt weer. Wel heb je nog veel behoefte aan mij. Net wilde je je middagdutje met mij in bed doen. Ik denk dat je toch nog wel iets angstig bent door alles wat er gebeurd is. Je moet nu nog 6 dagen je antibiotica nemen en daarna ga je weer net als voorheen aan de onderhoudantibiotica voor langere tijd.
Over 6 weken krijg je een opspuit foto om te kijken hoe het inmiddels van binnen werkt bij je. Ze gaan dan weer met een catheter wat contrast vloeistof naar binnen laten druppelen en dan gaan we met rontgenfoto's volgen waar die vloeistof naar toe gaat. DIt heb je al 2 keer eerder gehad.
Dit is niet pijnlijk...alleen een beetje vervelend omdat er dan weer een catheter geplaatst moet worden. Gelukkig ben je geen jongetje laten we maar zegen;)
Zodra de uitslag daarvan binnen is weten we weer hoe we verder moeten. Ik ben er in elk geval vrij nuchter over. In alle gevallen gaat het wel goed komen met jou.
Het is zielig voor je dat je dit hebt, maar weetje.....het is ''maar'' een afwijking aan je urinewegen. Je moet niet weten wat ik weer allemaal gezien heb in het ziekenhuis.
Wij mogen in ons handen krijpen met twee van die prachtige heerlijke dochters!

Lekkere knuffelkont van me,
Ik hoop dat je snel weer lekker helemaal de oude bent en dat het (voorlopig) de laatste keer is dat je zo ziek bent geweest.
Binnenkort ga ik sticks kopen bij de apotheek zodat ik zelf je urine kan checken wanneer je koorts hebt. Dan ben ik niet zo afhankelijk van wat dokters willen.
Komt goed hoor. Ik maak me hard voor je!
Toch zou het fijn zijn als je snel leert praten....dan komen we er in het vervolg sneller achter.

Ik hou van je,

Liefs,

mama