De vrijeval

~~ Lieve Lisa,

Het is inmiddels alweer een jaar geleden dat wij de meest vreselijkste dag van ons leven moesten meemaken. Ik moet je eerlijk bekennen dat mijn hart nog een beetje nabloed na alles wat jou is overkomen en dat merk ik alleen als het stil is om mij heen. Maar eerlijk gezegd lijkt me dat ook helemaal niet zo gek. Een vrije val maken die anderhalve week duurt om dan vervolgens keihard op je smoel te vallen is gewoon ook best wel pijnlijk. Want zo voelt het.
Het voelt alsof ik maanden ongemerkt omhoog ben getakeld. Ik had het niet door…maar ik was hoog.
Op 17 mei 2014 had ik kennelijk het topje bereikt en werd ik keihard in een vrije val los gelaten. Zo’ n val waarbij je niks weet en niks kan. Ik moest het maar laten gebeuren en het over me heen laten komen terwijl andere mensen op jouw paste….want ik kon en wist niks…ik was namelijk druk met vallen. En dat is eng. Want je weet niet hoe je val eindigt. Ik bedoel, kom je op twee pootjes terecht of breek je alle botten in je lijf? Of nog erger? Val ik dood neer?
Het is nu net alsof het over mij gaat, maar dat gaat het echt niet lieverd. Dit gaat natuurlijk over jou….want als ik niet zo vreselijk veel van je gehouden had dan was ik nooit zo hard gevallen.
En ik heb gehuild, en geschreeuwd en ik was bang….heel bang. Maar niemand kon mij horen.
Ik zag je en ik zag dat het niet goed met je ging…maar ik kon niks voor je doen. Ik was aan het vallen…
Ik wou weg…ver weg…dat is wat je instinct met je doet. Zo’ n val is levensgevaarlijk en dus wil je vluchten. Dat is 1 van de 3 mogelijkheden die je hebt als je dood gaat. Je kan vluchten, bevriezen, of vechten. Ik wou vluchten….echt…geloof me…ik wou niet voelen wat ik voelde en ik was zo bang om dood neer te vallen op de grond. Wat dus eigenlijk betekend dat ik heel bang was dat jij het niet zou overleven….want dat was de hardste klap die ik kon krijgen. Maar ik deed het niet. Ik zag jouw lijfje in dat kleine ziekenhuisbedje en er was echt maar 1 ding dat ik moest van mezelf. Vechten. Vechten voor jou en vechten voor ons. De confrontatie aangaan en dan maar hopen dat de klap zou meevallen. En dat was eng….want wanneer zou die klap komen? Die nacht nog, of morgen, of misschien pas volgende week? Hij duurde dus anderhalve week. Ik viel niet dood neer op de grond…goddank….maar ik viel hard. Mijn gezicht klapte keihard tegen de grond en het was een klap die doordrong in mijn hart. Tijdens die klap sloeg ik nog een paar keer over de kop…maar met aardig wat schrammen en blauwe plekken plus een hoofd dat behoorlijk na bonsde stond ik op. Ik stond op, likte mijn grootste wonden, liet een krul in mijn haar leggen en ik ging bij je liggen. Ik was klaar met vallen. Wat betekende dat andere niet meer voor je hoefde te zorgen (verpleegsters, artsen…de hele rimbam). Ik kwam naast je liggen….en liet je nooit meer los. Ik bescherm je.