Mara 21 maanden

Hallo, hallo, hallo lieve dames,

Wow, dat is lang geleden. Mijn laatste blog was van 2013...

Maar heeeeeel af en toe heb ik bij een paar dames tussendoor nog wat rondgeneusd.

Hier gaat het goed.

Mara is nu 21 maanden en is een heerlijk grietje. Ik ben zooooo trots op haar!

Het is zo wonderlijk te zien hoeveel ze begrijpt en leert.

Ze vindt nagenoeg alles leuk: eten, fietsen, poppen, lego, op visite gaan, uiteten, zwemmen, dagjes uit, dagjes thuis, kletsen.

Volgens mij hoort dat ook bij de leeftijd, maar wat is dat leuk zeg! Er zijn dagen dat er niets uit mijn handen komt, omdat ik mijn ogen niet van haar kan afhouden.

Ik heb nu nog ruim een week vakantie en heb er zo van genoten om mijn meisje zo veel om me heen te hebben!

Ze vindt het heerlijk om mensen om zich heen te hebben en kust het liefst iedereen die ze tegenkomt. Al het supermarktpersoneel krijgt een kushandje!

Maar ook kan ze letterlijk urenlang heel lief alleen spelen en dan gaat eerst al het speelgoed uit de kast en dan moet de pop op het potje zodat zij met de lego kan spelen, terwijl haar knuffel ligt te wachten op een schone luier. Vervolgens moet ze Elmo nog leren lopen en maakt ze een tekening voor haar vriendinnetje. En als ik haar dan vraag of ze haar puzzel kan opruimen, dan gaan de pop en haar knuffel en Elmo ieder om de buurt een stukje van de puzzel inleggen. En het mooiste van alles is, dat zij temidden van deze speelgoedravage precies weet waar ik mijn telefoon heb neergelegd als ik me dat hardop afvraag. Zeg nou zelf, daar moet je toch trots op zijn?

Ze is vrolijk, lief, beleefd (dankoewel is haar lievelingswoord), koppig en slim (vinden wij, hahaha!).

Kortom: het gaat geweldig goed met haar!

Maargoed, waarom kom je na een heel lange radiostilte opeens weer terug op babybytes? Omdat jullie mijn klankbord zijn op sommige gebieden.

En ik merk dat ik weer even moet wennen aan het feit dat ik hier alle privédingen gewoon kan vertellen. Dus daar komt ie.

Ik wil dolgraag een tweede kind, maar botti wil dat 'gewoon' niet. Dat is meteen ook heel frustrerend, hij kan niet uitleggen waarom hij het niet wil. Zijn het de financiën, is hij bang voor een ongezond kindje, of weet ik veel??? Hoe dan ook, IK kan niet begrijpen dat hij, nu hij zo'n geweldig kind heeft, er niet nog zo een zou willen. Ziet hij dan niet hoe fantastisch het is?

Laat ik even voorop stellen dat botti een geweldige vader is en dat ik nog steeds heel gelukkig met hem ben. Ik hoop dus dat hij zich bedenkt, maar elke keer dat ik erover begin, loopt het uit op ruzie. Heel ingewikkeld.

We hobbyen dus veilig, met condoom. Want toen ik mocht stoppen met de pil toen we zwanger wilden raken, merkte ik al snel dat ik een veel leuker mens ben zonder de dagelijkse dosis hormonen. Dus daar begin ik mooi niet meer aan.

Ja lekker dan, condoom afgegleden. Botti's onmiddellijke (En dan heb ik het over onbeschoft onmiddellijk) reactie was: 'Dan moeten we de morning afterpil regelen!'

Dat schoot echt in het verkeerde keelgat. Na een korte, maar hevige 'discussie' was zijn vraag of ik echt een eventueel tweede kindje alleen wilde opvoeden. Mijn reactie was dat als hij wilde dat ik die pil slikte, hij hem moest regelen. En met fikse tegenzin, maar gezond verstand, slikte ik de volgende ochtend (gewoon op tijd) de morning after pil, want volgens mijn berekeningen zat ik ook nog eens op of rond mijn ovulatie.

Dat is zuur. Maar zo is het. Ik neem hem niet kwalijk dat ik die pil heb genomen, daar was ik bij.

Alleen...

Nu zit ik op cyclusdag 23 en ben ik al drie dagen kotsmisselijk (en dat ben ik nooit!). Ik ben doodmoe en emotioneel en heb duizelingen en voel me warm. Bovendien is mijn reuk weer heel sterk.

Ik weet dat je met de morning after pil echt een paardenmiddel in handen hebt, maar stel nou...

Botti weet alleen dat ik me al dagen niet lekker voel, maar het woord zwanger heb ik nog niet in de mond genomen. Ik ben veel te bang dat het woord abortus daar snel op zal volgen. Hij steekt zijn kop in het zand en zegt dat het heel vervelend is dat ik een griepje heb. En dat zou het ook kunnen zijn, natuurlijk.

Maar er knaagt iets. Want een abortus... nee. Maar zonder botti verder... ook nee!

Dus nu wacht ik af. Woensdag moet ik ongesteld worden, maar dat kan ook eerder of later komen door de morning after pil.

Maar als ik woensdag niet ongesteld word, ga ik wel donderdag een test doen. Tot die tijd hou ik botti op de hoogte van mijn gezondheid, want stel dat ik wel zwanger blijk, dan geeft dat misschien wel een heel ander gevoel bij botti. Het heeft dus echt geen zin om voor die tijd het onderwerp op tafel te gooien.

Dit zijn de feiten, nu mijn gevoel:

Het zou het beste zijn als ik gewoon ongesteld word, dat is immers hoe we het bedoeld hadden. In eerste instantie met het condoom, en daarna met de morning after pil.

Maarrrrr... ik zou zo graag nog een kindje krijgen, zwanger zijn! En ik kan het niet helpen dat ik me afvraag of het niet gewoon de bedoeling is dat er een tweede kindje komt, als ik nu toch zwanger blijk te zijn. Eerst drie jaar gewacht op de eerste (de tijd die botti misschien wel nodig had om het echt aan te durven) en nu dan misschien zwanger ondanks condooms en de morning after pil. Zulke tekenen moet je volgens mij serieus nemen.

Misschien klinkt dit voor anderen kortzichtig of onverstandig.

Maar er zijn wat mij betreft twee goede scenario's:

1. Ik word gewoon ongesteld. Jammer.

2. Ik ben zwanger en botti ziet in dat het volslagen idioot is om abortus te laten doen of mij te verlaten. Want een eventueel tweede kindje kan er zo bij. We hebben beide een stabiele baan, een goed huis en een goeie relatie (met 1 stevig twistpunt, maar dat is dan ook opgelost, hihi). Onze leeftijd en gezondheid is er ook naar, laat maar komen! En ook voor Mara zou het leuk en goed zijn!

Zo, dat is er uit!

Willen jullie voor me duimen voor een van deze twee scenario's?

liefs totti

P.s. Nu ga ik dat pannetje knakworsten weggooien dat botti heeft laten staan, want ik word helemaal groen van misselijkheid van die lucht! ;)