4 november 2012: Mara is geboren!

Lieve meiden,

Eindelijk kan ik even gaan zitten voor het bevallingsverhaal. Pak een chippie (of misschien beter van niet…) en neem de tijd, want dit wordt weer een lange!

In de nacht van zaterdag op zondag had ik wat weeën gehad. Ze waren niet erg sterk en ook niet regelmatig, maar het was een begin. Toen ik ’s morgens naar de wc ging verloor ik de slijmprop. Mooi zo, met zulke tekenen kon ik bij het ziekenhuis wel aankomen.

We moesten natuurlijk sowieso al heen voor die laatste CTG vóór de inleiding van maandag. Zondag om 9 uur ’s morgens moesten we bellen naar het ziekenhuis om te vragen hoe laat ze tijd hadden voor de CTG op de afdeling verloskamers. Ze zei dat het op dat moment erg druk was en dat ik om 12 uur nog even terug moest bellen. Goed. Gauw nog even dat beetje strijkwerk wegwerken en een beetje opruimen… want misschien mocht ik na de CTG wel blijven als de weeën doorzetten… spannend.

Om half twaalf werden we gebeld door het ziekenhuis dat we meteen mochten komen en om 12 uur was ik aangesloten op de CTG. (Dat betekende wel dat de strijkspullen nu juist in de kamer waren blijven staan, hihi, missie mislukt.)

Er kwamen geen weeën tijdens de scan, maar de gynaecoloog zei dat ze in de middag plek hadden op de bevalkamers en dat ik eigenlijk die middag wel ingeleid mocht worden aangezien het toch anders de volgende dag zou gebeuren. Ze vroeg of ik dat zag zitten...

Eh… JAAAAAAAAAAAAAA!!! De spullen stonden toch al weken achterin de auto, dus wij waren er klaar voor! (Duh).

Om 14.00 uur werd ik getoucheerd en had 2 cm ontsluiting, een begin dus.

Ik kreeg een infuus met weeënopwekkend middel en de vliezen werden doorgeprikt. Het kindje had in het vruchtwater gepoept. En dat is … shit dus.

Vrijwel direct kreeg ik een weeënstorm die ik ongeveer 5 uur heb weg gepuft.

De weeën waren niet duidelijk te zien op de monitor, daarom dachten ze dat ze niet goed op gang kwamen. Ik was nog niet uitgepuft van de ene wee of de volgende was alweer begonnen. Ik wist niet meer waar ik mee bezig was en lag maar een beetje in het wilde weg te puffen en schudden. Ik kon niet meer! Ze gingen (tijdens een fikse wee) weer kijken hoeveel ontsluiting ik had… 2 á 3 centimeter! GVD… Dit zou ik niet volhouden, tijd voor een oplossing. Ik zag geen heil in pijnstilling die de scherpe randjes van de weeën haalt, want dat station was wel gepasseerd. Dus kom maar op met die ruggenprik.

Rond half 6 werd dat snel geregeld. Het ritje naar de anesthesist heb ik niet meegemaakt door de woeste roes van weeën.

Ik vond het best eng en heb botti’s hand helemaal fijn geknepen, maar ik herinnerde me de woorden van m’n vriendin; het helpt om goed te ontspannen. Wonder boven worder lukte dat en dat was mijn halleluja! Een half uur lang na de ruggenprik kon ik even ontspannen op de bevalkamer en hebben we zelfs wat tv gekeken. Toen werd het infuus weer opgeschroefd om de weeën meer hun werk te laten doen.

Dus rond 19.00 uur begon wat mij betreft de tweede fase van mijn bevalling, al voelde het als een nieuw begin.

Ik kon me nu veel beter focussen op de weeën en ondanks dat ze nog steeds heel heftig waren en ik echt nog wel flink pijn voelde, kon ik ze heel goed weg puffen en tussendoor goed ontspannen. Ik was in die fase van de bevalling in een soort trance en was enorm trots op mezelf dat ik zo goed bezig was. Maarrr…

De medische peeps waren niet erg onder de indruk, lekker dan! De CTG registreerde wederom niet goed de weeën. Nu werd iedereen om me heen een beetje onrustig, want ondertussen was het rond 22.00 uur en het kindje moest nu toch maar eens komen, omdat het ook al in het vruchtwater had gepoept. De gynaecoloog kwam erbij en wilde weten hoeveel ontsluiting ik had, ze had er een hard hoofd in en verwachtte een centimeter of 6 – 7. Ik grapte dat ik onwijs mijn best deed en het minstens 10 cm moest zijn.

En HA! Ik kreeg gelijk! Ik mocht beginnen met persen. Ik was verbaasd en blij, het was zover!

Om 22.00 uur mocht ik bij de volgende wee meepersen, maar ik snapte geen bal van wat ze bedoelden. Waar moest ik heen persen? Ik voelde het niet goed door de ruggenprik.

Daarom zetten ze de dosering lager en nu deed ik ALSOF ik snapte wanneer ik moest persen.

De kleine wilde echter niet komen en ondertussen hadden ze een MBO bij haar gedaan.

Dat wil zeggen dat ze een sneetje in haar hoofdhuid maakten en haar PH-waarde maten.

Dit moest aangeven wat haar conditie in de baarmoeder op dat moment was. Zou ze op eigen kracht een verder natuurlijk verloop van de persfase goed doorstaan? Kennelijk niet, want er werd een vacuümpomp bijgehaald. Wat ik heel irritant vond, was dat ze me niet op de hoogte hielden. Dat MBO en die pomp heb ik pas achteraf gehoord!

Wel voelde ik de enorme druk van het gehannes om de pomp goed op het hoofdje te kunnen zetten. Het leek alsof ze geen cupje, maar een volledige soeppan probeerden in te brengen bij me. En doordat ze daar zoveel druk uitoefenden, voelde ik de persweeën helemaal niet meer. Dat vertelde ik dan ook. De arts-assistent was een beetje boos op me en zei gewoon dat ik een echte perswee echt WEL voelde… eh… HUH??? Prima, dan pers ik wel wanneer het MIJ uitkomt.

Het hele persgedeelte heb ik dus in feite gefaked! Het gaf niet, want het werkte wel.

Ik had het idee dat ik nog maar net begonnen was met persen, hoorde ik van alle omstanders de woorden “nog even persen, het is er bijna!” En ik dacht: “Tuurlijk, dat zou ik ook zeggen als ik iemand wilde aanmoedigen een kind eruit te werken!” en ik geloofde het dus eigenlijk niet. Tot dat iemand zei: “Doe je ogen open, dan kun je het zien!” Maar dat zag ik niet zitten; ik hoefde niet te zien hoe mijn lijf iets onmogelijks presteerde. Maar het was al te laat. Ik voelde een enorm geglibber en daar werd een spartelend, bloot lijfje met hele lange benen en armen op mijn borst gelegd. Daar was het dan!

Weliswaar met een knip – shit, die wou ik niet! – kwam na drie kwartier persen om 22.44 uur onze prachtige, lieve, mooie, gezonde, sterke, fantastische (en ga zo maar door!) dochter Mara Lynn (roepnaam Mara)  ter wereld!

Ik kijk in de kinderwagen, die hier in de kamer staat. De kaarsjes in de kamer branden. Ze slaapt na een geweldige voeding. Ze is een vreetzakje en krijgt al een onderkinnetje, hihi.

De kraamverzorgster is hard nodig, want mijn lijf is uitgeput en de kraamtranen vloeien rijkelijk, maar we zijn gelukkig, want onze Mara doet het zo goed!

Ik kan jullie beloven dat ik de komende tijd weinig op BB te vinden zal zijn, omdat ik alle rust pak die ik maar pakken kan, maar ik wil jullie in ieder geval bedanken voor alle lieve steunende woorden van de afgelopen tijd.

En de volgende keer dat ik wel de tijd kan nemen voor BB zal ik een foto plaatsen van ons meisje en als het lukt ook van het geboortekaartje (waar ik misschien bijna net zo trots op ben, hihi!)

Veel liefs, mama totti.