42 weken onderdak

Vandaag heb ik mijn eerste moederlijke plicht voltooid: ik heb mijn ukje 42 weken een veilig en warm onderdak geboden. Hoera voor mij.

Vanmorgen waren we weer in het ziekenhuis voor een CTG. De kleine lag heerlijk te slapen en dus kregen we een veel te regelmatige (ik zeg: goed zo) grafiek te zien. Daarom moesten we een half uur langer aan de CTG gekoppeld blijven, zodat we ook een paar goeie bewegingspieken mochten zien op beeld. Onze uk is wel een beetje eigenwijs, maar uiteindeijk luistert hij/zij wel naar zijn/haar moeder en kwam dus braaf in beweging.

Met andere woorden: een goeie CTG; we mochten weer naar huis.

De middag hebben we gevuld met een bezoekje aan mijn ouders en een beetje winkelen. Niet te heftig, want ondanks dat ik me veel soepeler voortbeweeg nu de ischias weg is (nog meer hoera voor mij) waggel ik natuurlijk wel behoorlijk met die buik. Dus we hebben niet teveel winkels bezocht, maar ik heb zo genoten van dit doodgewone uitstapje in de buitenlucht met mijn hubbie. Het is tenslotte ook een van de laatste momenten met z'n tweetjes en das wel iets om bij stil te staan, toch?

Toen we thuiskwamen was ik natuurlijk bekaf, maar dat gaf niet, ik heb mooi een lange tuk gedaan op de bank.

Verder vandaag dus geen bijzonderheden, behalve een paar harde buiken.

Jullie horen het weer! Of, als het heel lang stil blijft, ben ik misschien al begonnen...

liefs totti