Het is zover

Eindelijk is het zover: ik mag het van de daken schreeuwen:

IK BEN ZWANGERRRRRRR!!!!!!!!

Vandaag  13 weken en 1 dag, maar laat ik bij het begin beginnen.

 Ik waarschuw jullie: dit wordt een lange blog, waarvan de meesten meer dan de helft al hebben gelezen. Voor iedereen in mijn vriendenlijst: begin maar te lezen vanaf donderdag 12 april, als je wilt.

Zondag 12 februari: 4 weken en 1 dag, dus 1 dag over tijd.

Lieve meiden,
ik ben zwanger!!!!

Ik was de week voor de test heel rustig. Ik had echt het gevoel dat ik niet ongesteld zou worden hoewel er niet veel aanwijzingen waren dat ik zwanger zou zijn. Maar hoe dichter ik bij de testdag kwam, hoe rustiger ik werd. Tot de dag dat het zover was, zondags. Botti moest me echt uit bed slepen om te testen, want ik was zo zenuwachtig. Ik was toch weer bang dat het niet raak zou zijn en dat ik mezelf weer voor de gek had gehouden. Dat zou niet de eerste keer zijn geweest namelijk. Maar zo rustig als deze keer was ik nog nooit geweest en dat moest toch wel iets betekenen.

Twee strepen, wow!!!
Ik gilde, sprong een meter in de lucht en huilde onbedaarlijk. Botti was er helemaal stil van en gaf me uiteindelijk een high-five "goed gedaan ouwe!"
We kunnen het nauwelijks geloven, 3 jaar gewacht en nu is het dan eindelijk zover.
Ik heb vaak gezegd dat het de 4e IUi- ronde raak zou zijn en dat was dus zo. Ik ben er de hele week heel rustig onder geweest. Ik had echt een stemmetje in mijn hoofd dat zei dat ik toch niet ongesteld zou worden. Toch blijft testen heel spannend. We zijn heel gelukkig en zweven echt op een roze wolk. Botti dacht uiteraard meteen aan de financiele kant en alle dingen die in huis nog geregeld moeten worden, precies zoals je dat van een man mag verwachten, hihi.
Ik voel me goed. Ik moet vaker plassen en heb een constant soort drukkend gevoel in mijn lage baargebiedje en daar is niks vervelends aan.
Van de week bel ik het ziekenhuis om het heugelijke nieuws te vertellen. Er gaat uiteraard ook een bos bloemen die kant op! Daarna meld ik me aan bij Moeders voor moeders. En daarna bel ik de verloskundige voor de 1e echo. Dan zullen we zien of het er één is of heel misschien een tweeling of, nog veel zeldzamer, een drieling. Het is mogelijk, omdat we drie eitjes hadden, maar de kans op een drieling is echt heel klein. We zullen het zien.
liefs van een zeer gelukkige aanstaande moeder

Dinsdag 14 februari: 4 weken en 3 dagen:

Hoi meiden,

Ik heb me zondag meteen aangemeld voor Moeders voor Moeders. Ik ben immers zelf ook enorm geholpen met deze piesende dames, waarvoor mijn dank!
Maandag heb ik de dokter gebeld om mijn astma-medicatie aan te passen en ik heb ook het ziekenhuis gebeld om het goede nieuws te vertellen. Ze waren daar ook heel blij voor ons, zo leuk!
De eerste echo krijg ik in het ziekenhuis, met 7 weken en 2 dagen. De verpleegkundige aan de telefoon zei dat ik dan heel misschien ook het hartje zou kunnen zien/ horen. Daar kreeg ik het heel warm van, want daar had ik nog helemaal niet aan gedacht, hahahah!
Ik ga ervan uit dat er dan nog niets te zien of horen zal zijn, dan kan het ook niet tegenvallen als het nog niet helemaal duidelijk is.
Maar dat is dus al 5 maart!!!! Dat is al over twee weken en 6 dagen! Joehoeoeoeoeoeoo!
Ben benieuwd of we kunnen zien hoeveel er is blijven kleven. Ik denk eentje. Botti HOOPT eentje, hihi. Hij is er behoorlijk nerveus van, maar hij vindt het wel heel leuk dat het nu eindelijk gaat gebeuren.
Gisteren was ik na 20 m lopen al helemaal uitgeput, man, wat ben ik moe. Vandaag gaat dat iets beter, maar zijn mijn armen en benen vreseiljk snel verzuurd. Ook was ik vanmorgen ook voor het eerst een beetje misselijk en heb ik een beetje hoofdpijn. Maar het kan me allemaal (nog) niks schelen! Ik ben blij met de tekenen!
Tot zover!
liefs zwotti

Vrijdag 17 februari:4 weken en 6 dagen:

Vandaag heeft de dame van Moeders voor Moeders gebeld voor een afspraak. Aanstaande maandag komt ze om 8 uur 's avonds langs. Dan mag ik op een stokje piesen. Daar ben ik maar wat blij om, want hoewel ik blij mag zijn dat ik nauwelijks kwaaltjes heb, word ik er maar onzeker van.
Dat had ik niet van mezelf verwacht. Maar ik wil dolgraag bevestiging zien.
De laatste dagen lijkt het eerder of ik die prachtige positieve test gedroomd heb. In de ochtend voel ik helemaal niets: niet misselijk, geen zere boobs en niet echt moe.
Maar gelukkig word ik tegen de middag heel moe, hahaha, en krijg ik mijn armen echt nauwelijks omhoog. Dan voel ik ook duidelijk mijn baarmoeder en ben ik wat opgeblazen.
Bovendien slaap ik niet zo goed, ik word steeds wakker. Dat zijn toch tekenen, zou je zeggen.
Ik weet wel dat het heel pril is en dat het dus best mogelijk is dat ik weinig of geen kwaaltjes heb, maar ik wil zo graag zeker weten dat het er zit!
Dan zou je zeggen dat ik toch ook zelf wel nog een testje zou kunnen doen, maar dan geef ik toe aan een onzekerheid die nog wel vaker zal terugkeren. Dus... lang leve Moeders voor Moeders!
Morgen ben ik 'al' 5 weken!
liefs totti

Maandag 20 februari:5 weken en 2 dagen:

Hoi ladies,
De dame van Moeders voor Moeders was er vanavond! Wat een lieve vrouw zeg. Vanaf a.s. zaterdag mag ik gaan verzamelen. Enne... ik was zooooooooooooo blij met de prachtige positieve test, ik was er bibberig van, hihi!
Vanmorgen was ik een beetje misselijk, jeeeeeeeeeeeeey en nu ook. Ook begin ik nu een beetje spanning in mijn boobs te voelen en mijn tepels lijken er anders uit te zien; wat groter.
Nou, zijn jullie nou niet blij dat jullie dat weten?
Nou, graag gedaan, hoor!
liefs totti

Zondag 26 februari:6 weken en 1 dag:

Hoi girlies,
Ik ben vandaag 6 weken en 1 dag zwanger. Ik voel me qua zwangerschap prima. Ik ben heel af en toe misselijk, net genoeg om het als geruststelling te zien en ik slaap me een slag in de rondte. Tenminste... overdag. Want in bed liggen is een drama. Ik droom vreemd en levendig: over een collega waarvan ik denk dat ze zwanger is, over een basisschool voor ons spruitje uitkiezen (tja, je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen, hihi), over bloedingen en overgeven. Niet echt ontspannen onderwerpen, maarrrr... dat is ALS ik slaap!
Ik ben nu een kleine week strontverkouden en dit gaat gepaard met de nodige astma-aanvallen die ik met mijn nieuwe medicijnen niet kan onderdrukken, maar vererger. Liggend worden de aanvallen alleen maar beroerder, dus slapen is een hele opgave. Morgen dus maar weer de dokter bellen over de medicatie.
Wel heb ik nu lekker voorjaarsvakantie en kan ik dus echt flink uitrusten, wat dus echt wel nodig blijkt te zijn!
En botti is zoooooo lief voor me, hij vertroetelt me echt nu ik hier als een vod op de bank gedrapeerd lig.
Dusssss... ik mag TOCH niet klagen: zwanger en vakantie; wat wil je nog meer?
Nou eh... die eerste echo! 5 maart is het zover, nog een week en een dag wachten en dan zullen we weten of alles in orde is met onze spruit(jes?).
liefs totti

Zaterdag 3 maart: 7 weken:

Lieve meiden,
Vandaag ben ik 7 weken zwanger (jeeey!!!!) en de kwaaltjes beginnen zich nu toch echt wel aan te kondigen.
Ik merk dat ik echt wel heel rustig moet opstaan, omdat ik anders onder de douche duizelig en misselijk word.
Vanmorgen ging dat niet helemaal zoals ik wilde en eindigde ik op handen en knieën op de badkamervloer. Misselijk en draaierig met darmkrampen. Gelukkig ging het na een paar minuten wel weer beter en daarna heb ik botti mooi een ontbijtje voor me laten klaarmaken, want ik was nog behoorlijk bibberig.
Verder voel ik mijn banden behoorlijk rekken, wat soms heel oncomfortabel is.
En ook de hormonen doen hun uiterste best mij af en toe niet mezelf te laten zijn, hihi.
Donderdagavond hartverscheurende geruzied met botti over ... eh... ja waarover eigenlijk? Nou, niks dus, maar wat vond ik HEM onredelijk!
En gisteravond was ik lekker The Voice Kids aan het kijken en toen kwam dat laatste optreden van die drie meisjes. Hebben jullie dat ook gezien? Ik vond dat ze het zo goed deden, ik zat echt te genieten. En toen besefte ik opeens dat twee van hen er uit zouden worden gestemd...
Tranen met tuiten heb ik gehuild, ik kon niet meer stoppen! Hahahahahha, wat voelde ik me belachelijk!
Ook kan ik de laatste nachten niet in slaap komen als ik niet een opgerolde handdoek tussen mijn knieën leg. Waarom? Als ik op mijn zij lig met mijn benen op elkaar, lijkt het wel of er een olifant bovenop is gaan zitten. De druk op mijn benen is dan heel vervelend en die opgerolde handdoek helpt. Maar hoe dat kan, weet ik ook niet.
Maargoed, ik heb hier dus geen twijfels meer: ik ben zwanger!!! (En dat klinkt nog steeds ongelofelijk!)
Maarrrrrr... weten jullie wat mijn spruitje/spruitjes al kan/kunnen?
Mijn spruitje (ik denk toch dat het er eentje is) heeft hartactiviteit (we zullen maandag zien of we een knipperlichtje kunnen ontdekken, maar ik ga er niet van uit), stompjes waar de armpjes en beentjes gaan komen en al heel wat beginselen van organen! Bovendien is het frummeltje nu wel een halve cm groot! Wat een kanjer, hè?
Nog twee nachten (niet) slapen en dan mogen we eindelijk zien of alles in orde is en hoeveel spruitjes we aan het kweken zijn! Jullie horen het weer van me!
liefs totti

Maandag 5 maart: 7 weken en 2 dagen:

Jajajajja, ik ben er al!
De echo was prachtig. Meer dan een klompje pixels was er niet te zien, maar het was er overduidelijk één MET een razendsnel heel duidelijk (maar piepklein) knipperlichtje!!!
Eén kindje dus. Mooi zo!
Het vruchtje was 8,5 mm groot, wat betekende dat het de grootte heeft van 6 weken en 6 dagen i.p.v. 7 weken en 2 dagen. Maar ze zei dat het niet veel uitmaakte, omdat de mini-me dat nog wel inhaalt. Vanaf nu voelt het echt! En ook botti was diep onder de indruk!
Ik heb ook verteld van de astma en ze wilden graag dat ik tot de volgende echo bij het ziekenhuis onder controle blijf en als bij de volgende echo alles met uk en mij goed gaat, neemt de verloskundige het vanaf daar over.
De volgende echo is over ruim 3 weken, donderdag 29 maart. Dan ben ik 10 weken en 5 dagen zwanger.
Dan kunnen we als alles dan goed is van de daken schreeuwen dat we zwanger zijn!!!!
Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte!
liefs totti

Woensdag 14 maart: 8 weken en 4 dagen:

Hé meiden,
Vandaag ben ik 8 weken en 4 dagen zwanger. Ik ben nu twee dagen helemaal niet misselijk geweest en ook al ben ik het misschien morgen weer wel, dit is toch maar even mooi meegenomen!
Ik heb het op school aan de directrice verteld, omdat ik haar ook steeds op de hoogte hield van de follikelmetingafspraken in het ziekenhuis en het een beetje raar overkwam dat ik opeens een paar weken niet naar het ziekenhuis zou hoeven. Ze was heeeeeeeeeeeel blij voor me en daar was ik dan weer heel blij mee, want dat geeft mij misschien wat speling als ik me niet geweldig voel. Bijvoorbeeld dat ik wat eerder naar huis mag als ik heel moe ben. Al moet ik zeggen dat ook dat best aardig gaat.
Ook hebben we een afspraak gemaakt voor een nekplooimeting en de combinatietest.
Ik loop niet echt veel risico volgens de statistieken, maar Botti wil graag wat meer zekerheid. Zelf zou ik het liever niet doen, want stel je voor dat de uitslag niet is wat je hoopte en datzelfde blijkt uit vervolgonderzoeken ... Dan moet je opeens een keuze maken.
Zou ik niet weten of mijn kindje iets mankeert, dan zou dat kindje gewoon geboren worden en dan zouden we er zielsveel van houden en het opvoeden naar onze beste kunnen. Maar als we wel zouden weten dat het kindje kans zou maken op het Syndroom van Down, dan zou Botti een andere keuze maken dan ik...
Het is een lastige kwestie want je zult het toch eens moeten worden. We moeten het samen gaan doen!
Maargoed, ik loop vreselijk op de zaken vooruit. Ik heb niet het gevoel dat er iets mis is met het kindje, maar dat moeten we dan maar zeker weten. Ik probeer het dan ook van de positieve kant te bekijken.
En trouwens, het kindje zou ook iets anders kunnen ‘mankeren’ waar je ook bij de geboorte zelfs nog geen weet van hebt. Zekerheid heb je nooit. Ik ga er toch vanuit dat wij niet de eerste perfecte mens op aarde gaan zetten.

De nekplooimeting is een echo en die staat gepland op 12 april, twee weken na de tweede echo. Laten we dat dan maar zien als een bonusje.
We willen het pas aan iedereen gaan vertellen als de uitslag van de nekplooimeting en de bloedtest geen risico's laten zien. Dat betekent dat we het pas met 12 weken en 5 dagen van de daken kunnen schreeuwen.
Dat zouden we in eerste instantie na de tweede echo van 29 maart doen, dan zou ik 10 weken en 5 dagen zijn. Jammer dat ik dan nog twee weken moet wachten, want ik heb zo'n zin om het te gaan vertellen. Goed, dan ga ik nu nog even een bakje vla wegwerken en dan naar bed, want mijn energie is nu wel op.
Welterusten!
liefs totti

Maandag 26 maart: 10 weken en 2 dagen:

Ik voel me best goed al zijn de werkdagen me nu wel wat te lang, om 3 uur vallen mijn ogen zo ongeveer dicht. Dus als ik thuis kom, gun ik me eerst een tukkie op de bank terwijl Botti kookt (ja, das pas luxe, dat doet ie elke dag trouw). Het avondeten is gezond en gevarieerd maar het smaakt me allemaal voor geen meter. Ik moet enorm mijn best doen om wat binnen te krijgen en dan maakt het niks uit wat je me voorzet. Na het eten ben ik meestal misselijk tot bedtijd, maar dat zit me allemaal wel gesneden omdat ik dan toch thuis ben. Ik heb nog niet over de pot gehangen en het is stukken beter dan ochtendmisselijkheid, want dan start je dag zo rottig. Als ik thuiskom kan ik natuurlijk gewoon naar bed gaan wanneer ik wil en dat is fijn.
De hormonen beginnen behoorlijk op te spelen en ik ben het afgelopen weekend behoorlijk onmogelijk geweest. Arme botti, want hij is juist zo lief voor me.
Daarnaast hebben we de babykamer leeg gehaald, dit was namelijk een ernstig rommelhok geworden. Drie ritten naar de gemeentewerf hebben geleid tot een knusse ruimte die klaar is voor schattige meubels en een mooi behangetje en verfje. Maar daar is het nu nog wel veel te vroeg voor.
Verder doe ik mee aan Moeders voor Moeders en hoewel het vreselijk stinkt, voelt het goed om iets terug te kunnen doen.
Met andere woorden: ja, het gaat hier goed!
liefs totti

Zondag 1 april: 11 weken en 1 dag:

Jajajajaja, sorry sorry sorry! Ik heb het erg druk gehad de afgelopen week en zodra mijn werk erop zat, dook ik de bedstee in. Vandaar dat ik zo weinig online was. Maargoed, hier ben ik dan.
Donderdag hadden we de termijnecho. Die ging helemaal prima. Ze liet het hartje zien, maar omdat ik er even verkeerd voor lag, wilde ik me verplaatsen en was ons guppie uit beeld verdwenen, hihi. Oja, dat wezentje op het beeldscherm zit in mijn buik, dus als ik beweeg, dan zie je het niet meer goed, hahahah. Maargoed, je zag het hartje, maar je moest wel goed kijken. Op dat moment vond ik er niet veel aan. Ja, dat klinkt misschien gek, maar het was een stilstaand beeld, dus het voelde gewoon niet of dat werkelijk in mijn buik gebeurde. Toen draaide ze een beetje en toen zag je ons guppie ineens naar ons zwaaien!!! Daar kwamen de tranen, wat prachtig. Het is gek, want je hebt overal gelezen wat het guppie nu allemaal zou moeten hebben en dan opeens ZIE je handjes! Dan is het zoooo echt!
Daarna moest mijn bloeddruk opgemeten: 140/90. Tegen de bovengrens... oeps. Ze was er niet helemaal gerust op, dus ik blijf nog even bij de gyn. Ik word sowieso in het team besproken en heb de volgende keer een afspraak bij de gyn, ik denk om alles door te nemen.
Daarna moest ik nog even bloedprikken voor de combitest. Daar was ik opeens weer heel zenuwachtig voor, dus ik was blij dat Botti mee was. Ik werd heel draaierig en kreeg van die (overigens zeer bekwame) prikdame een glas limonade waar ik al snel van opknapte.
12 april zijn we aan de beurt voor de nekplooimeting en ik hoop stiekem dat ze dan ook even het hartje laten horen, want dat deed ze deze keer niet. Ik was ook te zeer overdonderd om er naar te vragen.
Verder zijn we gisteren naar een paar babyzaken geweest. Gewoon om te oriënteren, even kijken wat er allemaal te koop is en wat dat ons allemaal gaat kosten.
Maar wat schetst onze verbazing? We komen thuis met een aankoopbon van een kinderwagen, hahahaha!
We hebben gewoon een kinderwagen gekocht met alles erop en eraan. Hij komt in juni en dat is dan ook de periode dat we het moeten betalen. Maar we zijn zo blij met onze eerste (behoorlijk vroege) aankoop!!! Het is een Mutsy Transaction, zilver/zandkleurig. Google em maar eens! Nou, nu ga ik stoppen, want ik moet naar bed van Botti.
liefs totti

Dinsdag 3 april: 11 weken en 3 dagen:

Vandaag ben ik 11 weken en 3 dagen zwanger en dan staat er: nog 200 dagen te gaan. Dat klinkt als een nieuwe mijlpaal, hahahaah! Dat moest ik natuurlijk wel even aan jullie kwijt
liefs totti

Donderdag 12 april: 12 weken en 5 dagen:

Vandaag gingen we naar het ziekenhuis voor de nekplooimeting. Eerst werd mijn bloeddruk gemeten. Die was, ondanks het haasten, 80/140 en die mevrouw was daar wel tevreden over. Zij tevreden, ik tevreden!

Daarna door naar de nekplooidame. Wat was dat een geweldige echo zeg. Eerst lag het kindje op z’n buik en kon ze de plooi niet goed meten. Dus met een beetje gepor zagen we het kindje – live dus- omdraaien, wow! Je zag de hele tijd het mondje open en dicht gaan en het handje naar het gezicht bewegen en hij was goed aan het afzetten met z’n beentjes. Een bezig bijtje dus. Zo mooi om te zien dat er al zoveel ontwikkeld is. We konden de ogen en het neusje en de kaak en het tongetje zelfs zien! De nekplooi was prima, 1,6 mm. Dus dat is ok. Toch hebben we pas ‘zekerheid’ als ik ook de uitslag van de bloedtest heb. Daar mag ik donderdag 19 april voor bellen, maar ik maak me daar niet druk om. Ook liet ze het hartje horen… zucht. 169 slagen per minuut!

Ze nam goed de tijd voor ons om alles goed te laten zien, maar het duurde me evengoed veel te kort. Ik had daar nog uren naar kunnen kijken. Totaal gelukkig verlieten we het ziekenhuis.

Nu gaan we het van het weekend aan de beide families vertellen! Eindelijk!

Liefs totti

Zaterdag 14 april: 13 weken:

We hadden een vol programma. Om alle familie vandaag op de hoogte te kunnen stellen, moesten we het slim aanpakken. Allereerst hadden we het probleem van mijn zus. Jullie weten dat ik haar niet graag zie, maar om haar nou te bellen met zulk nieuws of een e-mailtje te sturen, dat ging zelfs mij te ver. Maar ik had ook helemaal geen zin om naar haar huis te moeten gaan of haar bij ons uit te nodigen. Dusss… dan maar bij mijn ouders. Nou is mijn zus nogal van het plakkerige type en ze laat mijn ouders maar zelden met rust. Ze woont meer daar dan in haar eigen huis. Maargoed, zie het nou maar eens zo te timen dat ze er ZEKER bij zal zijn. Mijn moeder sport op zaterdagochtend met haar en daarna gaat ze eigenlijk altijd mee naar mijn ouders voor een kopje koffie (en de lunch, het avondeten en het ontbijt… hahahahah).

Dus zaterdagochtend, direct na hun sport-uurtje zou een goed idee zijn, half twaalf daar dus. Dan mijn broer en zijn vriendin, die zijn meer niet dan wel thuis, dus om die in het weekend thuis te treffen, moesten we er in ieder geval in de ochtend op de stoep staan. Dus voor mijn ouders en mijn zus. Ook moest er in de middag nog een bezoek gebracht worden aan Botti’s ouders. Zijn zus en haar vriend zouden dit hele weekend niet aanwezig zijn, dus die komen een andere keer aan de beurt.

Mijn broer en schoonzus:

Toen we de auto voor de deur parkeerden, zagen we hun verbaasde blikken door het raam. We gaan daar eigenlijk nooit spontaan langs, omdat ze altijd op roet zijn. Dus toen we het tuinpad opliepen zei ik tegen botti: “Wedden dat ze nu tegen elkaar zeggen dat ik zwanger ben!” Bij binnenkomst zeiden we dat we elkaar niet eens gezien hadden in het paasweekend en dat we daarom dringend op de koffie moesten.

Of we een koekje wilde bij de koffie. Nee, bedankt, we hebben iets lekkers mee voor bij de koffie. Toen legden we naast hun kopjes een citroen met daarop de tekst “Zo groot is jullie neefje/nichtje nu!” Mijn broer hoefde het nauwelijks te lezen en feliciteerde ons meteen! Hihi, wat was ie trots op z’n kleine zussie. Mijn schoonzus had de tranen in haar ogen staan en feliciteerde ons ook meteen.

Mijn broer wist ons te vertellen dat ik dan wel zo’n 12 a 13 weken zwanger zou zijn als het nu zo groot was… HUH? Mijn broer heeft geen kinderen… of zouden zij er ook mee bezig zijn…? Dat zou echt heeeeeeeeeeeeel cool zijn! Ze begonnen meteen wilde plannen te maken. Kamertje zus, behangetje zo, echt heel leuk, al dat enthousiasme. Mijn broer heeft me meerdere keren heel trots en blij aangestaard “Wow, echt goed!” En dan te bedenken dat hij nou niet bepaald het knuffelige type is, hij is altijd zo nuchter!

Wat een heerlijk gevoel geeft dit zeg, zulk mooi nieuws te mogen vertellen. Maar we zijn er nog niet; hup, door naar mijn ouders!

Mijn vader en moeder:

Nu begonnen we goed zenuwachtig te worden. Want hoewel ik heus wel wist dat mijn ouders blij voor ons zouden zijn, had ik geen flauw idee hoe ze zouden reageren. We liepen langs de voordeur en deden daar de envelop met inhoud en een paar folders in de brievenbus en liepen daarna door naar de achtertuin waar mijn ouders waren. Koetjes en kalfjes, blablabla, koffie… nee dank je, liever thee… meer koetjes en kalfjes. Hoe dan ook, mijn ouders zagen er niet uit alsof ze nu gingen checken of er post was, dus moest ik maar ‘dringend’ naar de wc.

Terug van de wc, pakte ik het stapeltje ‘post’ en legde het op de eettafel en liep door naar de kraan om mijn handen te wassen. Ik zag dat botti lijkwit aan tafel zat en gebaarde dat ik er als de sodemieter bij moest komen zitten. Mijn moeder spitte het stapeltje door en stuitte op de envelop.

Ik had bij Bruna aan de verkoper gevraagd hij het adres op de envelop wilde zetten, zodat ze mijn handschrift niet zouden herkennen. Keurig netjes twee postzegels erop geplakt met een of andere onherkenbare stempel van Jip en Janneke erop. Het leek net of ie echt met de post gekomen was.

Mijn moeder las het adres en het viel haar op dat alleen hun voornamen erop stonden en dus niet hun achternaam. Toen zag mijn vader dat het ZIJN handschrift was (puur toevallig had die Bruna man dus hetzelfde handschrift als mijn vader, maar dan ook exact!). Nu snapte mijn vader er niks meer van. Hij kon zich niet herinneren dat hij iets naar zichzelf gestuurd had. Ja hoor pap, tuuuuuuurlijk! Nou mam, maak open, wat heeft pap voor mysterieus pakje gestuurd?

In de envelop zat een ingepakt plat pakketje. Mijn moeder maakte het open en rolde letter voor letter de letterslinger af. O – P – A – E - N ….. Toen staarde ze me vol ongeloof aan en de tranen stroomden over mijn wangen. Ik kon alleen maar knikken. Ze rolde de slinger samen met mijn  vader helemaal af en las: Opa en oma hoera! Ook mijn vader had de tranen in zijn ogen staan en we werden uitvoerig gekust en gefeliciteerd. Wow, wat waren ze gelukkig! En toen kwamen de vragen: wanneer? Hoe voel je je? Hoe lang? Is alles…? Enz. Fantastisch, dit is het ultieme geluksgevoel!

Mijn moeder zei nog: “Gelukkig zat er nog meer post in de brievenbus, anders was het meteen zo opgevallen!” Eh, nee hoor mam, die post hadden we er zelf bij geleverd, hihi.

Maar eh… mijn zus was er dus niet bij… wat nu? Ik vertelde mijn ouders dat het eigenlijk de bedoeling was geweest dat zij erbij zou zijn. Geen punt. Mijn vader zou haar wel even snel met een smoes op de koffie uitnodigen. Nou, die smoes wilde niet helemaal lukken over de telefoon: “Kom je koffie drinken? … Nou, gewoon, daarom!” Binnen twee minuten stond ze op de stoep, alsof ze op de hoek van de straat had staan wachten op het telefoontje.

Mijn zus:

Blablabla, weer koetjes en kalfjes en nog meer koetjes en kalfjes later… er kwam maar geen geschikt moment. Dus toen hebben we maar gewoon de citroen uit mijn tas geplukt en voor haar op tafel neergelegd… zo! Haar eerste reactie was oprecht blij, maar feliciteren en eventueel omhelzen is bij ons een nogal ongemakkelijke aangelegenheid, want eh… dat doen we nooit, daar hebben we bepaald de relatie niet voor! Maargoed, nu dus wel, al was het natuurlijk wel nogal houterig. Ach, het geeft niet. We hebben het nu tenminste op een fatsoenlijke manier verteld.

Echter daarna ging het onmiddellijk over haar en over wie zij allemaal wel niet kende die zwanger waren en over wat voor hectische week het was… Tja, het blijft mijn vertrouwde zus… blegh!

Daarna hebben we nog heel lang met mijn ouders zitten kletsen. Het mooiste vond ik dat mijn moeder zei dat wij de hele familie gingen veranderen! Zo lief en hoopvol, heerlijk!

Botti’s ouders:

Daarna door naar botti’s ouders. Ondertussen was ik behoorlijk moe van alle emoties en had ik barstende hoofdpijn van de spanning, maar dit was veel te leuk om nu naar huis te gaan en onder de wol te kruipen. Het was dit keer aan botti om het juiste moment te bepalen, maarrrr... toen we daar binnen kwamen zaten daar ook de twee nichtjes (de kinderen van botti's zus die dit weekend niet kon). Oeps, wat nu? Ik keek botti zo aan van 'jij mag het bepalen' en wachtte dus maar rustig af. Na een tijdje pakte botti uit mijn tas de twee pakjes (babyslofjes met I love opa en I love oma) en gaf het aan zijn ouders. Zijn vader had het halverwege het papiertje al door en glimlachte alleen en zijn moeder werd helemaal rood en kreeg vochtige ogen. Zij stond dan ook meteen op om ons te feliciteren met de woorden "En nu wel een jongetje, hè?" Hahahahah, die vindt twee kleindochters kennelijk wel genoeg. Maar botti's vader reageerde nauwelijks. Botti stond op om HEM te feliciteren... niet zo leuk. Maar het oudste nichtje (10 jaar) snapte niet helemaal wat er gebeurd was. Ze vroeg waarom oma te babyslofjes kreeg. Ik keek haar alleen maar heel blij aan en zei: "Wat denk je?" Toen vroeg ze ongelovig: "Krijgen jullie een baby?" Ja. Ze vloog me om de hals, ze was zooooooo blij. "Ik wou al zo graag een neefje of een nichtje bij opa en oma!!" Maar, zei ik, jij weet het nu eerder dan je vader en moeder, maar je mag niets zeggen, want we willen het zelf vertellen. Denk je dat dat lukt? "Ooooooo ja, makkelijk!" Hahahahah, wat is het toch een lekkere griet! Het andere nichtje van 4 heeft (hopelijk) niets doorgehad van de feeststemming, want die had het heel druk met haar DS. Aanstaande zaterdag om half 4 kunnen we de laatste familieleden (botti's zus en haar vriend dus) eindelijk inlichten.

Dinsdag 17 april: 13 weken en 3 dagen: mijn collega’s:

Ik zou eigenlijk woensdag tijdens de lunch mijn zwangerschap bekendmaken, maar dinsdag kon ik het niet meer voor me houden. Het plan was dat ik een grote pot augurken op tafel zou neerzetten en zou vragen wie er nog meer zo’n trek had in augurken. Maar toen ik eenmaal bedacht had dat het NU moest gebeuren, moest het ook echt meteen gebeuren! Heel simpel: ik stond op van tafel en vroeg of ik iedereens aandacht even mocht. “Ik had het eigenlijk heel anders willen doen, maar ik kan het niet meer voor me houden: IK BEN ZWANGER!” Ik stond helemaal te shaken van de ontlading! Felicitaties, gejuich, allemaal geïnteresseerde enthousiaste collega’s. En zo veel vragen van iedereen, echt leuk!

Mijn groep:

Na de lunch moest ik natuurlijk weer met een serieus gezicht voor de klas. Dat viel nog niet mee. Ik wilde het aan het eind van de middag aan de klas vertellen. Ik liet ze een echofilmpje zien van 12 weken en vroeg ze of ze wisten wat het was. Een jongen wist het: een kindje in iemand z’n buik. (Hahaha, Z’N buik) En waarom denken jullie dat ik jullie dit filmpje laat zien? Iemand krijgt een baby. Ja, dat klopt, maar wie dan? Juf Kim! Eh ja… dat klopt. Maar er is nog iemand die een kindje krijgt… Mijn tante! Ja, maar ik laat toch geen filmpje zien omdat jouw tante een baby krijgt? Waarom laat IK een filmpje van een baby zien? Wie krijgt dat kindje? JIJ! Jaaaaaa, ik heb zo’n baby in mijn buik. De kinderen vonden het erg leuk en vertelden wie zij zelf allemaal kenden die ook zwanger zijn. Ik vertelde hoe het er nu ongeveer uitziet en wat het nu allemaal doet. En wanneer het kindje geboren wordt, enz. enz. Toen stak een jongen zijn vinger op en zei: “Juf… gefeliciteerd!” En dat vond ik zo lief, want hij snapte precies hoe dat hoort! Cool hè? Uiteindelijk heb ik ze met een snoepspeentje de deur uitgestuurd, zodat ook de ouders meteen het nieuws zouden ontvangen. Dat scheelt weer. De volgende dag kreeg ik meteen een hele lading prachtige tekeningen, knutsels en twee cadeautjes (een mooie labeldoek en een knuffelboekje). Wat zijn het toch een scheetjes, hè?

Woensdag 18 april: 14 jaar samen met botti:

Botti had de afgelopen weekend pittige griep (en deze keer niet van het aanstellerige soort) en dus hebben we het gewoon helemaal niet gevierd. Sterker nog: het is niet eens ter sprake gekomen! Ach, daar vinden we nog wel een leuke oplossing voor.

Donderdag 19 april: 13 weken en 5 dagen:

Vandaag mocht ik bellen voor de bloeduitslagen van de combinatietest. Ik zei al dat de nekplooi netjes 1,6 mm was en ook de bloedtest was zodanig dat we uitkwamen op een kans van 1 op 1700 op een kindje met het Syndroom van Down. Dat is een prima uitslag en dus mogen we nu gewoon volop en zorgeloos genieten. Natuurlijk: je kunt je over heel veel zorgen maken, maar laten we eerlijk zijn: help dat? Nee, je voorkomt er niets mee. Dus dan maar lekker volop genieten, toch? Zaterdag reizen we af naar Diemen om daar een babykamer (d.w.z. een commode en ledikant) te bekijken. We hebben onze favoriete babykamer gevonden op Marktplaats. Als de meubels er netjes uitzien, kunnen we ze voor een leuk prijsje meenemen. Mijn schoonvader gaat rijden… met de camper! Geinig hè, ’t wordt een echt uitje, hahahahahahah! Ik denk dat ik een picknickmand meeneem, hahahahah!

Nou, zo was deze blog wel lang genoeg, toch? Jullie zijn weer helemaal op de hoogte en horen weer van me als ik nieuws heb!

Liefs totti