Trrrrringggg... de pauze is voorbij

Ja, de pauze is voorbij. We gaan weer aan de bak.

Het was de bedoeling dat we twee rondes pauze zouden nemen. Voornamelijk voor Botti om lastige vragen over zijn afwezigheid op zijn werk te vermijden.

Het beviel ons erg goed. Lekker geen hormonen en we hebben ook expres helemaal niet ons best gedaan. HA! Zin in een biertje? Doe maar! Geen zin in klussen? Dan niet! Fijn dat niks hoeft!

De tweede pauze-ronde duurde erg kort, maar 22 dagen, dus belandden we noodgedwongen in de derde pauze-ronde in de kerstvakantie. Dat kwam omdat de follikelmetingen precies tijdens de feestdagen zouden vallen en dus niet konden plaatsvinden. Wel handig eigenlijk, want daardoor konden we volop genieten van London.

Wat een fijne stad is dat. Ik voelde me er meteen thuis. We hebben heel veel nog niet gezien omdat er veel dicht was tijdens de kerst. Ach, dan hebben we een goeie reden om nog eens terug te gaan!

Oud en Nieuw in de Efteling vonden we niet denderend. Het was loeidruk, dus konden we maar in drie attracties. Jammer. Ook het vuurwerk viel erg tegen. Ik denk dat de organisatie van de Efteling er zelf ook van baalde, want het vuurwerk startte pas om ongeveer kwart over twaalf. Toen was iedereen al behoorlijk nukkig van het wachten. Het was echt een anti-climax. Maargoed, we rolden wel met z'n tweetjes gelukkig en gezond het nieuwe jaar in en dat is toch het belangrijkste!

Maargoed 14 januari begon deze cyclusronde. Het is de 4e IUI-ronde.

Op dag 3 begon ik weer met Clomid. MIJN GOD, dat bedoelen ze dus met hormonen!

Ik had de vorige IUI keren ook wel wat last van opvliegers en dat vond ik niet prettig, maar het was goed te doen. Deze keer... pfffffff.

Ik heb gewoon op mijn rijbewijs mijn geboortedatum moeten checken om te kijken of ik niet in de overgang was geraakt. Waar ik de vorige keren misschien twee opvliegers per clomid-dag had, van elk misschien 3 minuten, had ik deze keer minstens 8 keer per dag een opvlieger van 20 minuten. Ik weet niet hoe jullie (andere Clomidgebruikers) dat ervaren, maar ik was er behoorlijk beroerd van.

Midden in de rekenles voelde ik de sterke behoefte om tot op mijn onderbroek te strippen. Alleen mijn gezonde verstand weerhield me. Maar thuis... je snapt me wel!

Nou is het vrij simpel: het is voor een goed doel, dus is het geen enkel probleem! "Het moeten wel geweldige eitjes zijn als ik zo'n last heb van die hormonen," dacht ik steeds.

Nou, niets was minder waar! Bij de eerste follikelmeting (waar ik zowaar zin in had!) mat ze één ei van 14,5 mm rechts en dat was het!!! Waar slik ik die troep dan voor???? DAT kan ik ook ZONDER Clomid!

Tot overmaat van ramp (nee, ik hou niet van overdrijven, dat weet je best!) was de dame behoorlijk chagrijnig en zei bijna niets, behalve...

"Ik plan je in voor DE STOEL, want ik kan links helemaal niks zien..."

Nou vind ik die stoel niet zo'n punt, best comfortabel eigenlijk. Die zou je thuis ook moeten hebben, behalve dat die beugels er wat angstaanjagend uitzien. En zet em dan niet in je woonkamer, maar in je slaapkamer. Wie weet waar het toe leidt?!

Maargoed, het ging meer om de manier waarop ze het zei, alsof ik een heel speciaal geval was. Ok, goed dan, tot donderdag dan. Ik liep behoorlijk teleurgesteld de deur uit.

Dus ik donderdag weer heen. In de stoel. Ik had er al helemaal geen zin in met één zo'n ei.

Maar die stoel was dus wel degelijk ergens goed voor, want nu zag ze dat dat ene eitje rechts gegroeid was tot 18,5 mm (MOOI!) en links TWEE EITJES!!! JEEEEYYYY! Eentje van 20,5 mm en eentje 21,5 mm. Die avond mocht ik Pregnyl prikken en deze keer ging ik met een glimlach van oor tot oor de deur uit. Lang leve Clomid!!!

Pregnyl prikken was weer spannend. Ik was gewoon weer ouderwets zenuwachtig en daardoor kneep ik de glazen ampul met vloeistof aan gruzelementen. Dat was niet bevordelijk voor de ontspanning. Op de bodem van de ampul waren de minischerfjes duidelijk te zien in de vloeistof. We hebben er lang naar zitten staren. Wat nu?

We besloten dat die scherfjes onmogelijk door de spuit pasten en dus ook niet in de Pregnylspuit terecht zouden kunnen komen, laat staan door mijn huid heen in mijn lijf. Dus dan maar prikken. Daar stond ik weer: 1 - 2 - ... en geen 3. Nog een keer en nog een keer, pfff, ik kreeg er de zenuwen van. En ik weet heel goed dat het alleen maar enger wordt hoe langer ik wacht. Ik zat mezelf gewoon op te naaien. KLAAR, NU DOEN! Hoppa, daar zat ie al. Ik stond er met verbazing naar te kijken, hoe ik die naald in mijn eigen lijf had gejast, gatver. Maar zoals ik al zei: het is vrij simpel, het is voor een goed doel en dus geen probleem.

Zaterdag mochten we terug komen voor de inseminatie. Het was doodstil in het ziekenhuis, een heel vreemde gewaarwording. We waren de enigen op de afdeling en de laatsten van die dag. We hadden een niet al te rijkelijk gevuld buisje bij ons. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar dat was een uitprobeersel voor een keer. Sparen en kijken of het zaad dan actiever zou zijn. Hmmm, actiever weet ik niet, maar in ieder geval wel minder qua hoeveelheid. Dat wordt dus nog even spannend! Is het deze ronde niet raak, dan doen we het de volgende ronde weer ouderwets, met een verversing van zo ongeveer om de dag.

Maargoed, 3 goeie eitjes (en dus ook een minieme kans op een drieling of een iets grotere kans op een tweeling... en dat heerst de laatste tijd nogal, hihi) en zaad dat in ieder geval de laatste maanden steeds in hoeveelheid zaadcellen verdrievoudigde. Dus ook al zou het nu maar 1/3 zijn qua hoeveelheid in milliliter, dan nog is het evenveel als de vorige keer, omdat de dichtheid weer is verdrievoudigd! Hahahahahah, kunnen jullie mijn onzin nog volgen?

Positief denken, hè, desnoods met totale onzin! Mij helpt het, hihi!

Ik ben weer reuzebenieuwd, maar ik kan zoals gewoonlijk weer niets anders dan wachten.

Ik hou jullie op de hoogte.

Het is me trouwens nog niet gelukt om al jullie berichten van de afgelopen tijd te lezen, maar ik ben aardig op weg.

Vanaf nu ben ik hier voorlopig weer regelmatiger te vinden, want nu heb ik weer eens iets te melden. En dan nu deze blog opslaan, in plaats van "Ga terug, niet opslaan"...

liefs totti