Pauze

Sinds 29 oktober zitten we weer in een nieuwe ronde, na 3 rondes IUI. Tenminste...

Nou ja, daarover straks meer.

IUI is me tot nu toe alles meegevallen. Ik had verwacht dat ik van al die ziekenhuis bezoeken nogal gestresst zou worden, maar ik vind het wel fijn dat alles zo nauwlettend in de gaten wordt gehouden.

Mijn eisprong was met ovutesten niet altijd duidelijk, ik had altijd heel veel positieve testen. En ja, een positieve test betekent natuurlijk klussen. Op een gegeven moment was de lol er wel een beetje vanaf.

Met follikelmetingen en Pregnyl was het lekker duidelijk wanneer we aan de slag konden en het was een geruststellend idee dat de timing wel goed zat, qua inseminatie. Daar was het ziekenhuis verantwoordelijk voor en dat maakte het voor ons ook weer eens wat gezelliger. Het is toch gewoon leuker als het niet MOET.

Voor Botti is het wel lastig om vrij te krijgen van zijn werk op de dagen van de inseminatie. Bij mij is dat minder lastig omdat mijn baas ervan weet (dat vond ik eerst wel even balen, maar ik heb het zelf juist om deze reden toch maar verteld).

Botti wil het niet hoeven uitleggen op zijn werk, maar hij wil er ook geen vragen over krijgen en daarom leek het hem beter om een pauze in te lassen.

Prima, want het moet wel voor ons allebei te doen zijn.

Nu nemen we deze ronde (november) IUI-pauze en in december doen ze geen IUI, vanwege de feestdagen, dus dan zijn we sowieso al op onszelf aangewezen.

Twee maanden zelf aan de gang dus, hahahahah, hoe moest dat ook alweer? Met die ovutesten enzo? We gaan ons best doen, maar we willen ons geen stress op de hals halen. Het moeten twee ontspannen rondes worden, of eentje natuurlijk, hihi.

Ik zei vandaag tegen Botti dat het me toch wel zwaar valt dat we nu bijna 3 jaar bezig zijn, zonder resultaat. Het verlangen doet gewoon pijn, zo sterk is het. Het voelt echt als een gemis. Ik vind mezelf sterk en positief en dat wil ik ook zijn, maar dat neemt niet weg dat ik het soms zo uitzichtloos vind.

Toch heb ik altijd nog het gevoel dat het gaat gebeuren. Wist ik alleen maar wanneer, dat zou een hoop rust geven! Maar velen van jullie zullen dit gevoel herkennen en het sterkt me dat ik niet de enige ben.

Botti's reactie was dan ook wel weer verrassend: "O, wil je een baby? Waarom heb je dat dan niet gezegd? Dan gaan we er toch gewoon eentje maken! Hoe kon ik nou weten dat je wilde klussen?" Hahahahhahaha, wat is ie toch leuk!

En nu even terug naar die eerste alinea, want het gaat er hier weer vreemd aan toe.

Mijn ZoN zou 2 november zijn, maar helaas had ik zaterdag de 29e duidelijke, rode tekenen van een nieuwe ronde. Die tekenen duurden echter maar 2 dagen (normaal toch echt 4, met een nasleepje van ongeveer 2 dagen).

Woensdag 2 november (mijn ZoN dus) had ik af en toe zere boobs en kon ik niet lang zitten, omdat ik last kreeg van restless leggs. Sinds maandag 31 oktober de hele dag door vlagen van misselijkheid (niet door eten) en het snel warm hebben en af en toe zere boobs. Die maandag zelfs 's nachts wakker geworden met zure oprisping in mijn mond, gatverdamme!!!

Gisteren had ik last van behoorlijk veel afscheiding (ja, ik hoop niet dat je een smakelijk verhaal had verwacht, want dat is dit beslist niet), van het soort van een paar dagen voor je menstruatie. HUH, moet ik opnieuw ongesteld worden, ofzo? Dit had ik ook een paar dagen voor mijn tweedaagse vermoedelijke menstruatie.

Nu heb ik niet sterk het gevoel dat ik zwanger zou zijn, maar die misselijkheid heb ik normaal gesproken echt niet in deze fase van de cyclus, dus voor mijn ei. Het is ook beslist geen vruchtbaar slijm geweest gisteren, want dat herken ik wel. Dus dit is op z'n minst weer vreemd.

Maar dit is nog niet alles. Vandaag had ik (ja, het kan nog onsmakelijker) een klodder doorzichtig (het leek wel gelatine) stevig slijm. Het was ook veerkrachtig. Ja, sorry, maar dat moest natuurlijk echt even nauwkeurig onderzocht worden. Wat is dit dan weer?

Dit zou je kunnen opvatten als tekenen van een mogelijke zwangerschap (dan was die bloeding misschien een innestelingsbloeding), maar ik ga er absoluut niet vanuit. Ik wil niet zomaar testen, want ik heb geen zin in de teleurstelling van een negatieve test. Dus heb ik met Botti afgesproken dat ik volgend weekend een test doe als ik dan nog steeds reden heb om te geloven dat ik zwanger zou kunnen zijn.

Ook ben ik erachter gekomen dat ik misschien in de eerste IUI ronde wel zwanger ben geweest, al was het dan heel kort. Ik had heel veel tekenen, maar werd gewoon ongesteld. Maar ik weet nog dat ik een belachelijk sterke intuitie had.

Ik zei tegen een vriendin dat ik dacht dat zij zwanger was. Gisteren heeft ze me verteld dat dit waar is en dat was voor mij een bevestiging. Ik was heel blij voor haar, gelukkig voelde ik me niet jaloers. Daarnaast vind ik het een fijn gevoel te weten dat ik dus waarschijnlijk wel zwanger kan worden.

Ik moet dus van de week echt even het ziekenhuis bellen. Allereerst om te zeggen dat we even pauze nemen. Ten tweede om te vragen hoe de kwaliteit van het zaad was de afgelopen ronde en ten derde om eens goed te evalueren. Zitten we op de goede weg? Ik heb ook nog een paar vragen te stellen. Maar omdat we even pauze hebben, is het ziekenhuis niet vaak in mijn gedachten en vergeet ik dus steeds te bellen!

Maargoed, in de tussentijd doen we gewoon ons ding alsof dit een nieuwe ronde is. Vandaag zit ik dan op cd 9, dus dat betekent: aan de bak. Als ik deze ronde zwanger raak, mag ik het op mijn verjaardag van de daken schreeuwen, dat is leuk hè?

Wat een ratjetoe, zeg, deze blog! Hij is ook veel langer geworden dan ik van plan was. Ik hoop dat jullie het wel een beetje konden volgen en ik hoop ook dat er misschien iemand is die wat verhelderende antwoorden heeft op mijn rariteiten. Uiteraard hou ik jullie op de hoogte.

liefs totti