Dag lieve oma

Vanmorgen, 5 minuten voor de schoolbel ging, ging mijn telefoon. Mijn oma was om kwart voor acht die morgen overleden. Ze was niet alleen, mijn moeder en twee tantes waren erbij en ze is eigenlijk heel rustig gegaan, zonder pijn of stress waarschijnlijk.

Precies zoals ze het verdiende.

Ik ben verdrietig, maar wel opgelucht dat het wachten voorbij is en dat het zo heeft mogen gaan. Woensdag is de condoleance en vrijdag de begrafenis.

Mijn oma heeft een prachtig leven gehad, ze leefde voor haar gezin.

Ze heeft 12 kinderen, 20 kleinkinderen en 7 achterkleinkinderen.

Ze was vrolijk, gezellig, koppig, sterk, geduldig en lief.

Als we (mijn nichtje en ik) bij haar gingen logeren, speelden we urenlang met de knuffeldieren die zij gehaakt had of we speelden spelletjes als Vrouwenpotten, Rummicub, Mens erger je niet en Jokeren. We gingen samen met haar over de markt en waren apetrots als iedereen ons als kleinkinderen herkende. We liepen door de Peperstraat, waar je in de herfst tot aan je enkels in de kastanjes stond en ze liet ons bij de slager kiezen welk stukje vlees we wilden. Of ze bakte pannenkoeken tot de hele keuken in een blauwe walm gehuld was. Of ze vertelde over vroeger (ze kon geweldig vertellen) en dan maakten wij stiekem vlechtjes van de franjes aan het dikke tafelkleed. Dat mocht niet, dus dan werd ze 'boos', maar daarna maakte ze een grote vlaflip om het weer gezellig te maken. Mijn oma stopte ons 's avonds nog in bed en deed de dekens (echt ouderwets wollen dekens) extra strak en gaf ons echte oma-zoenen. Mijn nichtje en ik slopen 's morgens vroeg ons bed uit om ontbijt op bed voor haar te maken, maar durfden haar dan niet in de slaapkamer te storen (slapende oude mensen zien er soms best wel eng uit) en lieten de crackers helemaal slap worden totdat oma zelf naar beneden kwam. Pas toen we groter waren vertelde mijn oma ons dat oude mensen minder slaap nodig hebben dan kinderen en dat ze dus vaak al uren op was, voordat wij ons bed uit slopen. Als ze ons hoorde rommelen in de logeerkamer spurtte zij dus juist de trap weer op en sneakte haar bed in om zich te laten verrassen. Maar dat ontbijt op bed kwam dus nooit aan, hihi.

Mijn oma en ik zijn op dezelfde dag jarig en dat heb ik altijd heel speciaal gevonden.

Vandaag ben ik de dag aardig doorgekomen, de klas gaf me eigenlijk wel fijne afleiding.

Om half elf kreeg ik opeens menstruatiekrampen (veel te vroeg) en ik rende zo'n beetje naar de wc. Niks aan de hand gelukkig, maar ik kon het niet helpen even te denken dat mijn oma er iets mee te maken had. Heeft ze het eitje een extra duwtje gegeven om in te nestelen? Klinkt jullie misschien freaky in de oren, maar ik vind het een geruststellende gedachte. Als ik deze ronde wel zwanger blijk te zijn, vind ik het een fijn idee dat mijn oma het toch nog heeft geweten voordat ze onze wereld verliet.

De tekenen zijn nog steeds aardig positief. Ik zeg het maar voorzichtig.

Nou, lieve omie, je leest vast mijn blogs niet, maar ik wil je toch graag laten weten dat ik je zal missen. Je bent een schat. Doe de groeten aan opa.

liefs, je waterman.